Wordt verdriet intenser als je moeder bent?

Of ligt het aan het ouder worden? Dat het verdriet intenser wordt. Hoe het ook zij. Ik merk aan mijzelf dat ik veel gevoeliger en nóg meer empatisch ben geworden. Misschien laat ik het gewoon ook meer toe. Durf ik mijn masker af te doen. Het masker van ‘zoals het hoort’.

Alles op slot

Hoe het dan hoort volgens mij? Ik heb altijd geleerd om ‘de vuile was binnen te houden’. Vooral niet te veel emoties te laten zien. Alles dicht bij jezelf èn in jezelf te houden. Laten zien dat je huilt? Not done. En op je werk? Verboden! Persoonlijke informatie? Nooit delen met anderen, ook niet met vriendinnen. Want men zou dan misbruik van je kunnen maken. Het tegen je kunnen gebruiken.

Nee, ik ben niet Indonesisch, ik ben Indisch

Is dat wellicht cultuurgebonden gedrag (ik ben Indisch)? In een artikel in Trouw van een aantal jaren terug spreekt een Indische vrouw over het Indische erfgoed, waarbij bescheidenheid en beleefdheid naar leidinggevenden een grote rol speelt. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik dat wel herken. Aan de andere kant ben ik iemand die heel goed mijn emoties kan laten zien. Dacht ik.

Masker versus innerlijke kind

Want pas tijdens mijn acteerlessen kwam naar boven dat ik mijn ‘masker’ niet snel liet zakken. Mijn – overigens zeer gewaardeerde – docent heeft vakkundig de muren om mij heen afgebroken. Ik durfde veel meer toe te laten. Veel meer te laten zien. Laten zien wie ík eigenlijk ben. De Rory die ik diep van binnen altijd ben geweest. De haptonoom waar ik vaak naartoe ben geweest drukte heel treffend uit: “Je innerlijke kind wil zich veel meer manifesteren“.

Zweefteef?

Mwôh, klinkt zweverig? Dat mag je best vinden. Maar het klopt wel. Voor mij. Het echte keerpunt – hoe cliché dat ook mag klinken – is de geboorte van Mila geweest. Pas op dat moment werd voor mij duidelijk wat nu ècht belangrijk is in het leven. En richt ik mij op het positieve, in plaats van te kijken naar al het negatieve. Laat ik volop mijn emoties zien. Schaam ik mij er niet meer voor om en plein public mijn tranen te laten zien.

Verdriet kan ook mooi zijn…

Want waarom zou dat niet goed zijn? Als je slecht nieuws hoort. En merkt dat er een knoop in je maag komt. Van verdriet. Dan zoekt dat verdriet een uitweg. Dan is dat maar midden in een café rond lunchtijd. Who cares? Verdriet uiten is in een bepaald opzicht mooi. Het is niet alleen een manier om je emoties de ruimte te geven. Het geeft aan dat de reden van het verdriet – in dit geval een persoon – veel voor je heeft betekend. En dat je dat erkent. Respecteert. En hoe je het ook went of keert. Dat heeft ook iets moois.

Laat jij je verdriet makkelijk zien? En hoe uit jij jezelf dan?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl