Wij zijn nu de volgende generatie

“Wij zijn nu de volgende generatie“. Een opmerking die een hele goede vriend maakte toen ik hem voor het eerst zag en sprak sinds mama is overleden. Ik keek hem aan en ik dacht bij mijzelf: “Wat bedoel je nou?” Maar hij heeft gelijk. Voordat je het goed en wel beseft schuif je beetje bij beetje de volgende generatie in.

Veertig is het nieuwe dertig

Je kan jezelf nog zo jong voelen en vinden. En vooruit, een klein kind houd je ook jong. Toch is dat niet meer helemaal zo. Let’s face it. 48 lentes jong. Is niet meer hetzelfde als 30 zijn. Maar toch. Waar ik vroeger – als kind – al dacht dat je wanneer je rond de dertig jaar was, je stokoud was. Is dat nu wel heel anders. En voel en zie ik het onderscheid op het schoolplein, tijdens events en feestjes amper.

In een nieuwe generatie rollen

Los daarvan. Hoe je ook merkt dat je qua generatie verschuift? Je kind wordt ouder, dierbaren vallen weg. Je merkt dat de relatie met familie aan het kantelen is. Waar je eerst om raad vroeg, geef je die nu soms. Hoe anders is het om je te realiseren dat je in die nieuwe generatie ook nieuwe overtuigingen gaat krijgen. In de twintig staat je volwassen leven in de startblokken. Rond de dertig leg je jouw leven wat meer vast. Veertig jaar? Dan word je geacht alles op orde te hebben.

Hier voldoe ik niet aan

Hoe verschillend denk je over de dingen, afhankelijk van in welke generatie je zit. Wat ik hiervoor heb geschreven? Over in de twintig, dertig en veertig zijn? Dat zijn louter vastgelegde denkbeelden, waar ik zó niet aan voldoe. Voor mijn 25ste was ik al helemaal gesetteld, qua relatie en koopwoning. Rond mijn vijfendertigste kreeg ik de kriebels en ging ik als een jonge hond uit mijn bol. Op mijn veertigste kreeg ik ons eerste en enige kind. Op mijn 41ste verloor ik mijn baan. En toen ik 42 was begon ik aan een geheel nieuwe carrière waarin ik koos voor de creativiteit die altijd al in mij heeft gezeten.

Generatie vijftigminner?

Nu ben ik dan ineens zomaar van een veertigplusser naar een vijftigminner gegaan (zou H. zeggen). Ik het vind het ‘bull‘ en blijf mij stug veertigplusser noemen. En kijk meer naar mijn gevoelsleeftijd (en nee hoor. Ik ben niet ‘in denial‘). Als ik naar mijn feed op Instagram kijk dan zie ik iemand die vol in het leven staat. In mooie en minder mooie momenten, want ook dat hoort erbij.

Over de toppen van je kunnen zijn? Don’t think so

Maar even zonder gekheid. Het jaagt mij ook angst aan. Angst voor het onbekende. De jaren van ‘sleur’ als je het zo kunt noemen, of meer ‘het bekende’ zijn voorbij. Nu word je ‘member‘ van de generatie die zogenaamd ‘over de toppen van je kunnen’ heen is. En zal ik je eens wat zeggen? Dit artikel begon ik te schrijven in de winter van 2018. Toen zat ik zó anders in mijn vel.

Everything is possible

Nu – in de aanloop naar de zomer van 2019 – zie ik het zo anders. Ik geniet van alles wat op mijn pad komt. Merk juist dat ik veel meer ‘open’ sta. Zowel voor ontwikkelingen op zakelijk vlak als privé. Alsof ik meer mogelijkheden zie in plaats van problemen. Dat is het mooie van ouder worden. Je maakt een ontwikkeling door die je – als je er voor openstaat – veel kan brengen. Zoals iemand mij ooit vertelde: “everything is possible“.

Is het glas bij jou eerder halfvol of halfleeg? En hoe relateer je dat aan ouder worden?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl