Ontploffen? Hoe ga je om met een veranderende wereld? En hoe pas je de kennis toe die je als ouders opdoet?
Hoe blijf je dicht bij je moedergevoel? Als de wereld voor jouw gevoel bezig is langzaam te ontploffen? Het ging allemaal door mijn hoofd. Want ik had net een interessant artikel in de meest recente Ouders van Nu gelezen over peuters die vragen stellen. Waarom is de lucht blauw? Waarom blaft een hond? Wat is doodgaan? Maar ook kleuters stellen natuurlijk vragen.
Wat is nu precies de dood?
Waar ik eerder al een artikel schreef over hoe je een peuter uitlegt wat de dood is. Moest ik nu ook terugdenken aan een gesprek met mijn moeder van afgelopen week. Waarin zij mij vertelde dat ze van mening is dat ik mijn dochtertje teveel uitleg. Voor veel onderwerpen vindt zij Mila nog te klein. “Kleine kinderen horen te spelen en niet teveel te weten“. Natuurlijk vind ik het enorm belangrijk dat een kind lekker onbevangen mag zijn. Mag spelen. Maar ‘life is not always a fairytale‘ en ook dat wil ik – in mindere mate – wel meegeven.
Hoezo leg ik teveel uit over de wereld?
Ik voelde direct weerstand opkomen, want hoezo is Mila te klein? Toevallig was zij een van de kleintjes in groep 0 (eigenlijk groep 1) die behoorlijk succesvol de Citotoets had gedaan. Lekker belangrijk. Maar goed. Ik dacht eruit te halen dat mijn dochtertje eraan toe was om meer te weten te komen over de wereld.
Van Pokémon Go tot de aanslagen in de wereld
Maar is dat eigenlijk wel zo? Want hoe kan ik haar nu duidelijk maken dat de volwassen mensen die vreemde gooi bewegingen maken met hun smartphone ‘gewoon’ een Pokémon Go-spelletje aan het doen zijn? Terwijl er aan de andere kant – ook volwassen – mensen zijn die met hun vrachtwagen moedwillig inrijden op mensen èn kinderen. Op een drukke boulevard in Nice. Dan heb ik het nog niet over de mislukte coup in Turkije en de demonstraties tegen politiegeweld in de Verenigde Staten.
Ik vind het niet grappig
Waar ik zojuist nog dacht een grappige blogpost te gaan schrijven over het effect van spelletjes op de volwassen mensen in de wereld. Moet ik bekennen dat ik nu – na het lezen van de meest recente nieuwsberichten over de aanslag in Nice – met een brok in mijn keel ineens heel anders op de bank zit. En nadenk over hoe ik in godsnaam mijn kleuter ga vertellen over de wereld die aan het ‘ontploffen’ is.
Is de wereld aan het ontploffen?
Ik wil niet vanuit angst leven. Ik wil in een wereld leven waarin alles mogelijk is. Ben ik naïef? Of ben ik een veertigplus moeder met levendige herinneringen aan vroeger, toen alles misschien niet per definitie ‘beter’, maar in ieder geval anders was? Of was dat wat er toen was alleen maar schijnveiligheid en was er al gepruttel gaande dat langzaamaan leidde tot de wereld van nu? De wereld die schijnbaar op ontploffen staat?
Struisvogelpolitiek anyone?
Hoe ga je om met een veranderende wereld? En hoe pas je de kennis toe die je als ouders opdoet? Toepassen in het opvoeddeel waarin je jouw kind uitlegt wat er in de wereld gebeurt? In een hutje op de hei gaan wonen zonder verwarming en stromend water en je hoofd in het zand steken? Dat is de oplossing niet. Het houdt de ontwikkeling van de wereld niet tegen.
Open kaart spelen dan?
Volledig open kaart spelen en met naam en toenaam alles uitleggen aan een kleuter van vier? Dat dacht ik niet. Maar voor je het weet praat je met je partner aan de ontbijttafel over ontwikkelingen in de wereld en vangt ze op die manier al het een en ander op. Of stelt ze zelf vragen die ik toch eerlijk wil beantwoorden. Want een kind merkt het als je niet de waarheid spreekt. Wat de juiste manier is? Dat weet ik niet. Vermoedelijk een combinatie van de twee dingen die ik zojuist opschreef. Als je dicht bij je (moeder)gevoel blijft kan het nooit ècht fout zijn, toch?
De wereld is aan het ontploffen…Wat vind jij? En hoe leg jij aan je kind(eren) uit wat er gaande is?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
