Wat ligt er op mijn nachtkastje?

Op mijn nachtkastje? Wat daar ligt? Je bedoelt los van het fijne driestanden-lampje (zacht licht, lees licht en erg fel licht)? Mijn oordopjes (ooit aangeschaft omdat De Man behoorlijk snurkte. Inmiddels is dat niet meer zo maar kan ik niet meer zonder oordopjes slapen. Elk geluid is er een teveel). De Trind-handcrème die nu bijna tot de laatste druppel is opgebruikt. De Purol die ik inmiddels niet meer op mijn lippen smeer. Ik kan er ineens niet meer tegen. De prachtige tekeningen van Mila. De stapel boeken. En natuurlijk mijn Turkse oog. Ik laat het je zien en ik vertel het je uitgebreid.

Nazar boncuğu

Uhm, Rory wat is een Turks oog? En waarom ligt dat op je nachtkastje? Sterker nog, het ligt ook op het nachtkastje van De Man. Je noemt het ook wel een ‘nazar boncuğu‘. Een amulet in de vorm van een oog. Volgens het Helleense volksgeloof beschermt dit amulet je tegen het boze oog. Je vindt het amulet in het gehele Midden-Oosten. Omdat wij heel vaak in Turkije op vakantie zijn geweest hadden we dit vrij snel gekocht. Ook omdat we het mooi vinden overigens.

Oordopjes op je nachtkastje?!?

Maar die oordopjes? Is dat echt nodig? Ja, het is echt essentieel. Ik ben een lichte slaper en word al wakker van het geluid van een klein druppeltje. Heipalen die in de grond worden gedreund? Geen probleem. Onweer of vuurwerk? Ik slaap er doorheen. Maar zachte geluidjes zoals het getinkel van de metalen lamellen die we in een andere eeuw gebruikten (why?). Of het zachte gesnurk van De Man? Ik werd er wakker van. Inmiddels kan ik geen enkel geluid meer velen, hence…de oordopjes.

Blauw, blauw ik hou van jou

Het blauwe hartje heb ik ooit gekocht in een klein winkeltje op Schiermonnikoog. Toen kleuter nog een kleine baby van vier maanden was. Onze eerste echte vakantie met baby. Het beertje van Forever Friends? Nostalgie ten top. Ik geloof dat ik in de twintig was en dit kado kreeg van De Man. Of had ik het nu aan hem gegeven? Ik weet het niet meer. Mila vindt het inmiddels erg leuk om onze nachtkastjes te herinrichten. En zo vond ik ineens het beertje voor het slapen gaan op mijn nachtkastje.

Wat doen die knuffels daar op je nachtkastje?

Het kleine vingerpoppetje kreeg ons meisje tijdens een vakantie. Ik was ziekjes en kwam het huis niet echt uit. Dus toen besloot De Man om dochterlief mee te nemen naar het Lichtjesfestival in Amsterdam. Maar er moest ook nog iets worden gekocht bij de Hema. Mila zag het poppetje en de rest is een klip en klaar verhaal. Nadat ze er twee nachten mee had geslapen besloot ze dat het poppetje te klein was en belandde het … juist ja. Op mijn nachtkastje.

Are you kidding me?

Wat die egel daar doet? Dat knuffelbeest? Die wij mevrouwtje Prikkel noemen? Bij een van mijn laatste bezoeken aan de haptonoom. Jeetje, is dat alweer bijna twee jaar geleden? Was de opdracht: “Koop eens een knuffel voor jezelf“. Are you kidding me? Op mijn – destijds – 45ste? Maar weet je? Sommige dingen zijn tijdloos. Wil je wel geloven dat ik nog nooit een knuffeltje voor mijzelf had gekocht? Eens moet de eerste keer zijn. Nog stoerder (al zeg ik het zelf?). Bij de kassa zei ik dat het voor mijzelf was. Ja, ik kreeg een vreemde blik. Nee, het kon mij niet schelen.

Een stapel boeken? Not a good idea

Destijds geloofde ik serieus dat een stapel boeken op mijn nachtkastje mij zou aanzetten tot lezen. En dat de hoge stapel mij daadwerkelijk zou motiveren tot lezen. Inmiddels ben ik na het grondig bestuderen van boeken van diverse opruim-goeroes (en een online cursus ‘Ruim je leven op’) een stuk wijzer geworden. Wèg met die stapel op je nachtkastje. Zorgt alleen maar voor schuldgevoel. Iedere avond voor het slapen gaan denk je: “Ik zou eigenlijk …“. Is dat een positieve en rustgevende gedachte? Nee dus. Weg met die stapel.

Iets met de overgang?!?

Lees je een boek niet? Laat je het toch maar steeds liggen? Grote kans dat het onderwerp je niet aanspreekt. Of de schrijfstijl. Of gewoon het hele boek. Dat is eerlijk gezegd het gevoel met het boek dat ik onlangs tweedehands heb aangeschaft omdat ik het perse wilde lezen na een lezing van Isa Hoes bij het Jan Event van vorig jaar. Het boek ‘Te lijf’ waarin Medina Schuurman en Isa Hoes spreken over een taboe-onderwerp als de overgang. Hoe zij er mee omgaan. Wat je zelf kan doen. Wat je beter niet kan doen. Ik dacht dat het heel aansprekend zou zijn. Maar eigenlijk vind ik het alleen maar negatief. Ik loop er gewoon niet warm voor.

Zelfcompassie en een positief dagboek

Het boek over zelfcompassie daarentegen – van Kristin Neff – heeft mij echt geraakt. Een flinke tijd heb ik elke avond voor het slapen gaan een hoofdstuk gelezen. Wat het mij bracht? Zelfinzicht. Dit is dan weer een voorbeeld van een boek dat ik steeds weg heb gelegd (ik dacht het zelf beter te weten) maar waarvan ik zó blij ben dat ik het weer heb opgepakt. Een pareltje. Wat ik koester. Het past eigenlijk heel goed bij mijn (oranje) dagboek wat je ook ziet liggen. Ooit schreef ik braaf iedere avond drie positieve dingen op die mij die dag waren overkomen. Inmiddels lijkt het alweer een eeuw geleden dat ik dat heb gedaan. Note to self: weer aan beginnen. Want het is positief. En ik word er blij van.

Wat heb jij op je nachtkastje liggen? 

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl