Waarom je soms toch ook leuke dingen moet doen terwijl je rouwt

Leuke dingen doen terwijl je rouwt? Wat is dat nu weer voor opmerking Rory? Het is iets wat voor mij heel onnatuurlijk aanvoelt, bijna disrespectful, maar wat het juist absoluut niet is. Volgens mijn vader, broertje en eigenlijk alle dierbaren om mij heen. Want mama zou het juist ontzettend zonde hebben gevonden (vinden) als ik een gekocht kaartje, een geboekt nachtje weg of een viering van ons 15-jarig huwelijk en 27-jarig samenzijn voorbij zou laten gaan. Omdat ik verdriet heb. Om het verlies van mijn moeder. Het een kan naast het ander bestaan. Verdriet en geluk. Sterven en nieuw leven. Want het is zoals het is.

Niet te lang verdriet hebben?

Makkelijker gezegd dan gedaan? Helemaal waar. Want het liefst zou ik alles afzeggen. Diep wegduiken onder een dekentje en het leven tijdelijk on hold zetten. Omdat je rouwt. Maar dat kan niet, gaat niet (zeker niet met een klein meisje waar je goed voor dient te zorgen) en het is ook beter van niet. Mama zei zelf: “Niet te lang verdriet hebben“. Maar zo eenvoudig is dat niet. Je merkt het – als je uit de fase van zorgen en regelen komt – meteen. Het spreekwoordelijke ‘gat’ waar je invalt. Ik had het van te voren niet zo ingeschat. Maar ineens … was er niets meer. Niets te regelen. Niets wat je uit je verdriet haalt. Zorgt dat je door moet.

Alles gaat door, ook als je rouwt

Natuurlijk, wat ik al eerder zei. Is daar ons meisje. Die ik juist heel goed wil leren omgaan – voor zover je dat kan en wat is eigenlijk ‘goed’ – met de dood van een dierbare. Zij zorgt er letterlijk voor dat ik door moet en door ga: “Mama, wil jij voortaan eens in de twee weken met mij knutselen? Net zoals Oma dat deed?”. “Natuurlijk lieverd, dat ga ik zeker doen“. Je ontkomt er niet aan, dat je met het standaard schema van school en huishouden doorgaat. Wel moet gaan. Ook of júist als je rouwt.

Mijn blog stond tijdelijk ‘on hold’

En dat is maar goed ook. Desalniettemin kon ik het niet opbrengen om door te gaan met mijn werk. Mijn blog. Vrolijke artikelen te schrijven. Mij bezig te houden met onderwerpen waar op dat moment zó mijn interesse niet lag. Ik was en ben bezig met het verlies van mijn moeder. De verwerking. Het rouwproces. Maar tegelijkertijd loop ik tegen heel veel dingen aan. Het keukendoekje wat ik van haar heb gekregen. De route die ze liep als ze naar ons toe kwam en waar ik nu alleen op loop. De foto’s van mijn moeder die ik dagelijks bekijk en het gevoel wat ik daarbij heb. Dat ik mij oprecht niet voor kan stellen dat ik haar nooit meer zal zien.

15 jaar getrouwd en 27 jaar samen

En dan is er ineens. Alweer veel te snel. Een kort en heel fijn en luxe nachtje weg wat je man al een jaar geleden heeft geregeld en geboekt. Inclusief lichaamsbehandeling, gezichtsbehandeling, diner en overnachting. Eerlijk? Ik wilde niet meer gaan. Want als je rouwt zit je echt niet te wachten op ‘leuke’ dingen. Zo voelt het oprecht. Het voelt ‘fout’, alsof je iemand vergeet, want je zou zomaar misschien een klein moment kunnen genieten. Van een troostende aanraking. Of iets lekkers wat je eet waarover je haar zou willen vertellen, maar wat niet meer kan.

Je gevoel mag er zijn

Het resultaat van dit alles was een knoop in mijn buik toen we op weg waren naar het fijne en prachtige Okura-hotel, waar we zoveel mooie herinneringen aan hebben. Een flinke huilbui op de massagetafel van de Nagomi Spa. Maar gelukkig een empathische medewerkster die mijn gevoel er gewoon liet zijn. Het zelfs aanmoedigde. En tegelijkertijd vertelde dat ze het zo goed vond dat ik het weekend en de behandelingen wèl door liet gaan, omdat dit mij ook juist zou kunnen helpen. Niet om te vergeten. Maar wel om het te doorvoelen.

Een huilbui op de massagetafel

Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij na onze lichaamsbehandeling – en de aansluitende gezichtsbehandeling voor mij alleen – een stuk rustiger voelde. Minder uptight. Meer in de flow van het leven. Verdriet hebben en tegelijkertijd doorgaan met dat wat er is. Het voelt in eerste instantie onnatuurlijk maar het brengt je wel veel. Want als je verdriet niet toelaat of juist alleen maar toelaat, dan komt er een soort van verkramping in je. Waardoor het doorvoelen van alles wat er speelt in je leven. In je binnenste. In je ziel. Geen doorgang kan vinden. En dat is sowieso niet goed.

Een lach en een traan

Een lach en een traan. Dat is denk ik de strekking van het weekend geweest. Iets heerlijks proeven tijdens het diner bij het (sterren) teppan yaki-restaurant Sazanka en glimlachend denken: “Ah, even mama bellen om te vertellen hoe heerlijk dit is“. Je ineens realiseren dat dat niet meer kan. Je verdriet niet opkroppen of inhouden maar het er gewoon laten zijn. Ja, dan huil je waar iemand bij is. Je laat je tranen even gaan. En dan ga je weer door. Dit is iets wat altijd bij je blijft. Je dagen zijn grijzer dan dat ze waren. Uiteindelijk zullen de scherpe randjes eraf gaan. Maar het gemis? Dat blijft. Voor altijd. Net zoals ze eeuwig in mijn hart zal zijn.