Waarom is het zo moeilijk om naar jezelf te luisteren

Goed luisteren? Naar anderen. Naar loved ones. Zakelijk of privé. Ik sta vooraan. Ik bedoel dan ook ècht oprecht luisteren. Zonder je in de rede te vallen. Zonder in oplossingen te denken. Ik luister. Ik wacht af. En wil je advies? Dan kan en wil ik je dat zeker geven. Ik ben er voor je. Luisteren? Kon ik dat ook maar zo goed naar mijzelf.

Luisteren is een vak

Want ik heb gemerkt dat het mijn grote valkuil is. Niet luisteren naar mijzelf. Niet luisteren naar mijn gevoel. Mijn lichaam. Let wel. Het gaat vele malen beter dan vroeger het geval was. Toen denderde ik gewoon overal overheen. Er waren geen grenzen. Ik schreef het toevallig in een van mijn laatste blogposts. Mijn moreel kompas was zó aanwezig. Nee zeggen was gewoonweg geen optie.

Luisteren versie 2.0

Fijn dat het mij nu beter lukt met mijn omgeving. “Nee” durven zeggen. Goed voelen voordat ik iets toezeg of doe. Voordat ik naar een event, gebeurtenis of afspraak ga terwijl dat eigenlijk helemaal niet goed voelt op dat moment. Nu wordt het tijd voor versie 2.0 Oftewel … leren luisteren naar mijzelf. Naar mijn lichaam. Naar mijn gevoel. Over mijzelf.

Even de versnelling erin

Want weet je wat zo gek is? Wat zowel Huib als mijn beste vriendin al een paar maal hebben gezegd (na zorgvuldige observatie). Op het moment dat het ‘heel.erg.duidelijk’ is dat ik nagenoeg geen tijd heb? Bijvoorbeeld door een (kinder)vakantie, onvoorziene omstandigheden of zoals nu, een pittige combo van zware verkoudheid en grieperigheid? Ga ik juist meer doen en ’tien tandjes hoger’ door.

Waanzinnige mantra’s

Wat is dat nu voor waanzin Rory? Ja, ik heb ook geen idee. Gelukkig is het mij nu zo vaak gezegd, dat ik zelf doorheb dat ik het doe. Nu nog eerder stoppen met de mallemolen waarin ik mijzelf neerzet. Wat ik precies bedoel? Al vóór de kerstdagen voelde ik mij al ‘under the water‘. De man was een aantal weken flink verkouden geweest, dochterlief was daarna aan de beurt. En ik dacht mij staande te houden door een mantra te herhalen (“Ik hoef níet ziek te worden“), veel fruit te eten en extra supplementen te slikken.

Luisteren naar mijn inner superwoman

Dat ging ook best aardig. Totdat ik besloot om tijdens deze drukke dagen, in een koude wind, met 7 graden, in mouwloze zomerjurkjes een fotoshoot te houden. Het lot te tarten door van dezelfde lepel en vork van ziek kleutertje te eten. En alvast vooruit te werken, want de kerstvakantie kwam eraan. Not so handy? En ik ging nog verder. Naarmate mijn temperatuur stijgt, de verkoudheid zich daadwerkelijk openbaart. Ga ik gewoon júist extra veel doen.

Opzij opzij opzij

Móet ik alvast gastblogs schrijven (terwijl diegene zegt dat ik even rustiger aan kan en moet doen), vooruit werken op mijn eigen blog (why?), foto’s maken omdat het zulk goed licht is. Uitgerekend dan móeten we op gaan ruimen – vind ik – want de man is tussen Kerst en Oud en Nieuw thuis. Want het is een uitgelezen moment. Uh, en dat ik ziek ben? Bijna niet meer op mijn benen kan staan? Kan mij niet schelen. Want ik moet door. En natuurlijk ga ik met mijn zieke hoofd niet vroeg naar bed met Oud en Nieuw. Dat kan niet.

Control-alt-delete

Goed. Op zondagochtend 1 januari 2017 was het eerste moment dat ik het licht zag. Letterlijk. Dat de knop omging. Dat mijn lichaam ‘control-alt-delete’ zei. En dat ik het respecteerde. Erkende. Aldus was dat de eerste dag dat ik onopgemaakt, ongedoucht, in mijn pyjama in bed lag (niet eens op de bank) en gewoon even niets deed. Omdat het niet meer kon. Omdat ik eindelijk doorhad dat ik toch wel een beetje onhandig bezig was. Omdat ik eindelijk ècht naar mijzelf heb kunnen luisteren. Zonder ruis.

En toch was ik op diezelfde dag dit stukje aan het typen… Which leads me to my question. Waarom is het zoveel moeilijker om naar jezelf te luisteren dan naar anderen? Wat is jouw ultieme ‘uitziek’-tip?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl