Verdriet van een veertigplus moeder

Als je de tijd neemt. Om stil te staan bij waar je eigenlijk allemaal afscheid van moet nemen als veertigplus moeder. Als je daar aandacht aan geeft. Ja, dan kan je best sip worden. Het kan, maar het hoeft niet natuurlijk. Maar soms, op momenten zoals nu. Dat ik eigenlijk te moe ben en niet genoeg ruimte aan mijzelf geef. Dan komt het ineens op…verdriet

Babykleertjes ‘to go’

Het lijkt zoiets eenvoudigs. Banaals bijna. Babykleertjes waar je (enige) kind uit is gegroeid. Natuurlijk geef je die door aan iemand anders. Of je het nu verkoopt of weggeeft. Want wat heeft het nu voor zin om het te bewaren voor je dochter. Voor als ze eventueel zelf moeder wordt? Let’s face it. Tegen de tijd dat mijn dochter moeder wordt zijn we – waarschijnlijk – minimaal twintig jaar verder. Twintig jaar kleding bewaren? Wake up!

In je handen uit elkaar vallen

Zal ik je eens wat vertellen? Mijn moeder heeft het wel gedaan. En eerlijk is eerlijk. Sommige kledingstukken zijn mij zó dierbaar en heeft dochterlief ook daadwerkelijk gedragen. Maar het superleuke – en synthetische jurkje – van veertig (!) jaar geleden? Die viel bij het oppakken letterlijk uit elkaar in mijn handen (ik dacht nog, wat doet al dat zand hier binnen op de vloer…). Gewoon vergaan. Tja, je bent een veertigplus moeder of niet…

Iets met dikke keel en tranen

Waarom heb ik dan zo’n dikke keel en tranen in mijn ogen? Nu de lichting ‘maat 62’ klaarstaat om naar de volgende eigenaar te gaan? Komt het ineens weer heel dichtbij dat ik een fase aan het afsluiten ben? Terwijl ik de kleertjes nog éénmaal bekeek. En mij herinnerde wanneer ze wat droeg. Zelfs van wie ik het gekregen had. Werd het mij even teveel. En heb ik wat tranen gelaten. Ja, waar peuterdochter bij was. Empatisch als ze is huilde ze met mij mee. Niet handig? Kan best zijn. Maar het haalde de druk er wel wat af.

Emotie versus realisme

Gaat het verdriet ook daadwerkelijk om het afscheid nemen van de kleding? Of heeft het een diepere betekenis? Afscheid nemen van een fase? Definitief afscheid nemen van het feit dat er geen tweede komt (ook al hadden we die beslissing lang geleden al genomen). Want niet wegdoen, betekent dat er nog een deur openstaat? Je kan lang zoeken naar het hoe en waarom. Of het zinvol is? Een realistische verklaring is dat het verdriet komt doordat ik gewoon te moe ben. Te weinig ruimte aan mijzelf geef.

Aan alle veertigplus moeders

Het leven van een veertigplus moeder gaat niet altijd over rozen. Het leven van ‘any other‘ moeder overigens ook niet. Toch is het mooi om te blijven kijken naar de dingen die je wel hebt. In plaats van de dingen die je niet hebt. Ik heb een kindje mogen krijgen! Op het moment dat ik vol verdriet afscheid aan het nemen was van een hele grote kinderwens kwam daar spontaan toch nog onze lieve Mila. Dat is zo mooi en prachtig. Daar hoef ik geen fysieke herinneringen aan te verbinden, zoals kleertjes, knuffels of andere dingen. Het meest prachtige, mooie, waardevolle, liefste in mijn leven…staat voor mij.

Verdriet hebben. Afscheid nemen. Fases afsluiten. Of je nu veertig bent als je jouw eerste kind krijgt of jonger. Hebben we er niet allemaal moeite mee?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl