V&D. Het warenhuis. De winkel. Nostalgie? Iets voor veertigplussers? Even de achtergrond van mijn gedachten. Vanochtend liep ik gestrest en vol boze gedachten het huis uit. Waarom ga ik over mijn grenzen heen. Waarom probeert manlief het Paasweekend zo vol te proppen. Waarom heb ik zo weinig tijd voor mijn blog. Waarom gebeuren er zulke erge dingen in de wereld!
Iedereen mag er zijn
Kleine irritaties maar ook groot verdriet en grote zorgen. Het een kan naast het ander bestaan. Gisteren las ik dit artikel van mede-blogster Romy. Een artikel wat mij heeft geraakt. Wat samen met al het andere mijn humeur van deze ochtend heeft veroorzaakt. Waar is onze medemens nu mee bezig! In alle opzichten overigens.
Rolkarretjes bij V&D
Bozig stapte ik in onze auto en reed weg. En toen stond ik ineens in een file. Niet naar Amsterdam, maar naar onze stad. Vreemd. Maar toen ik de parkeergarage uitliep waar geen plek te vinden was zag ik het al. Drommen en drommen mensen. Enkelen met van die rolkarretjes à la de Huishoudbeurs. Voor de plaatselijke V&D.
Valt er wat te halen?
Nee hé. Als er wat te halen valt dan willen ze ineens wel naar de V&D? Terwijl in al die maanden ervoor er te weinig belangstelling was. Om een van de instituten, een van onze laatste warenhuizen te redden. Ja, ik kan er kwaad om worden. Tikje verdrietig zelfs.
Toen naar de koopavond gaan nog een uitje was
Want ik vind het oprecht jammer. Dat het warenhuis wat ik nog ken vanuit mijn vroegste jeugd. Niet meer bestaat. Ik raakte net in gesprek met een mede-veertigplusser. En we konden onze gevoelens hierover met elkaar delen. Vroeger, toen naar de koopavond van V&D gaan met je ouders echt nog een ding was. Mijn moeder, die zelfs nog de ‘oude’ plastic zakjes van V&D (je weet wel, die witte met het bruine logo) in haar bezit heeft.
Het is maar een winkel hoor
Rory, het leven gaat door? Het is maar een winkel? Ja, dat is waar. Maar voor deze mensen. De personeelsleden. Die vaak hun halve of hele leven hebben gewerkt bij ‘hun’ bedrijf. Is het nu even heel erg moeilijk. Je leest de verhalen vast wel. In de vijftig zijn. Jarenlange werkervaring, maar alleen bij V&D? Veel succes. Makkelijk zal het niet worden.
Een idee is nooit achterlijk
Noem mij naïef, maar waarom wel staatssteun geven aan een bank en niet aan een instituut als V&D? Als alle veertigplussers nu 1 euro doneren, zou V&D het dan wel gered hebben? Wat een achterlijk idee Rory! En dat voor een winkel?!? Tja, voor de een is het een winkel. Voor de ander hun leven. Wellicht ben ik te empathisch. Voel ik teveel mee. Maar dat is nog altijd beter dan je ogen sluiten, je schouders ophalen en alles van je af laten glijden.
De eerste stap naar een betere wereld
Begrijp mij niet verkeerd. Er zijn (veel) ergere zaken die momenteel spelen. Maar dat wil niet zeggen dat je op microniveau ook niet mee mag voelen met andere mensen. Want dat maakt je een mens. Een medemens. En is dat niet stap 1 tot een betere wereld?
Wat roept bij jou nostalgische gevoelens op?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
