Vaders en moeders blijven altijd leven? Dat zet je aan het denken hè. Ik ben eindelijk weer begonnen met lezen. Een paar bladzijden voor het slapen gaan. In een prachtig boek, wat ik van de Kerstman *kuch* heb gekregen. Ok, ik heb het tweedehands aangeschaft nadat ik hele goede reviews had gelezen. Over welk boek ik het heb? ‘Neem een geit; leven voor gevorderden‘ van Claudia de Breij.
Euh, krijg nou tieten?
Ik kende haar al als schrijfster van het hilarische boek ‘Krijg nou tieten‘ wat ik braaf en vol plezier heb gelezen tijdens mijn zwangerschap. Het stukje over voeding-bh’s bijvoorbeeld (die naam alleen al), hilarisch! Dat zijn van die boeken die ik bewaar. Ook al komt er geen zwangerschap meer. Het is iets wat ik -als moeder – later graag door zou willen geven aan ons dochtertje.
Neem een geit!
En dan kom ik toch weer bij mijn initiële onderwerp aan: vaders en moeders. Het is een hoofdstuk uit het boek ‘Neem een geit‘. Een hoofdstuk wat mij enorm heeft geraakt. Waarom? Door de rake teksten. Het ontroert mij. Het zet mij aan het denken. De zinnen leggen de vinger op de zere plek. Mijn zere plek. Ik heb het nu twee keer gelezen. Daarstraks vertelde ik de man – aan de eettafel – erover en de tranen bleven komen. Een verschrikte blik van dochterlief was het gevolg.
Emoties aan de eettafel
Huilen aan tafel? In het openbaar? Ik schaam mij niet meer voor mijn emoties. Omdat het gevoelens zijn die vanuit mijn tenen komen. Puur zijn. En dus gezien mogen worden. Het zijn geen complete huilscènes. Het is een traan. Een keel die dicht zit. Verstokte woorden. Pure emotie. En ik wil Mila leren dat dat er echt mag zijn.
Vaders en moeders
“Vaders en moeders blijven altijd leven in de wereld van hun kinderen” (Nico ter Linden in gesprek met Claudia de Breij). “Kinderen krijgen hun ouders, onvoorwaardelijk” (Herman van Veen). En nog een inkopper (Claudia de Breij): “We zijn geneigd de mensen die ons het meest nabij staan het minst te vertellen over wat we echt denken en voelen“. In het begin van het artikel voelde ik herkenning. Kwam er een brok in mijn keel. Bij de laatste zin moest ik huilen.
Dat was toen. Dit is nu
Want het vóelt ook echt zo. Waar ik vroeger (als twintiger, maar ook als dertiger) minimaal een keer per week met mijn moeder belde. Zeker een keer per week met de auto of het openbaar vervoer bij mijn ouders langskwam, terwijl ik fulltime werkte in een andere stad. Woonde in een andere stad. Is het nu helemaal veranderd. Zelfs nu mijn moeder nog eens in de twee weken een dag langskomt om gezellig te knutselen en spelen met Mila. Is ons contact anders dan vroeger.
De mensen die mij het meest nabij staan
Want vertel ik mama nog wel genoeg over wat ik denk en voel? Mijn vader en broertje zie ik niet heel regelmatig. Het contact is deels telefonisch (pap) en deels per app (broertje). Ineens raakt het mij. Als een hamerslag. Wat is er gebeurd wat het contact zo anders heeft gemaakt? Oppervlakkig is niet het goede woord. Want natuurlijk spreken we elkaar en praten we met elkaar. Het voelt alleen zo meer op afstand. Losjes. Luchtig.
Je leeft je eigen leven
Natuurlijk. Je leeft je eigen leven. En hoe ouder je wordt hoe meer je eigen leven grip op je krijgt. Je hebt een gezin. Een kind om voor te zorgen. De verstandhouding met je ouders verschuift. Verandert. Is dat een logisch gevolg of betekent het dat er werk aan de winkel is? En zoja. Voor wie? Voor je ouders. Of voor jezelf? Want de enige persoon die iets kan veranderen ben jijzelf? Is dat het?
“Je ouders worden nooit je ex-ouders”
Dat zegt Nico ter Linden aan het einde van het hoofdstuk. Zo waar. Zo heftig. Zo goed gezegd. Geef ze de plek die ze toekomt. Er omheen gaan ‘werken’, gaan ‘leven’. Willen dat het anders wordt maar er niets aan doen? Daar zou je spijt van kunnen krijgen. Dat zegt hij overigens niet als dreigement, maar als een (wijze) levensles. En ik zal je vertellen. Bij mij werkt het. Dit alles doet mij nadenken over de relatie zoals ik die nu ervaar. Er is geen fout of goed. Er is een wens. En die heeft voeding gekregen door dit te hebben gelezen.
Een pareltje
Ik wil niet teveel van dit mooie boek. Dit pareltje. Dit ‘het is zoals het is’-boek. Verklappen. Maar het is zó’n aanrader. Als je bezig bent met bezinnen. Je pad volgen. Het leven wilt leven. Ik raad het aan.
Wat vertel jij de mensen die je het meest nabij staan over wat je denkt en voelt?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
