Trouwen, zin of onzin?

Een onderwerp waar ik al lange tijd over nadenk. Ik denk dat er heel veel verschil in de belevingswijze zit, afhankelijk van in welke generatie je jezelf bevindt. Als ik naar mijn ouders kijk, dan denk ik dat je vroeger weinig keuze had. Als je voor elkaar koos, dan ging je trouwen. Geen gedoe over samenwonen, LAT-relaties of meer. Je trouwde gewoon. Punt. Maar hoe zit dat voor mijn generatie. En de generaties na ons?

Meisjesdroom

Van jongs af aan ben ik toch wel bezig geweest met de gedachte dat ik ooit ging trouwen. Niet zomaar even trouwen. Nee, het zou een heel speciale dag worden. Ik zou er prachtig uitzien in een mega mooie witte jurk. En ik zou jong zijn als ik ging trouwen. Ik zou het een jaar van tevoren tot in de puntjes geregeld hebben. Ook dat. Uhmmmm. Heb je even? Manlief en ik waren inmiddels al flink wat jaartjes samen toen hij mij – totaal onverwacht – op mijn 30ste verjaardag bovenin het topje van de Eiffeltoren ‘vroeg’. L-O-V-E!

Duizenden euro’s verder

Niet om een specifieke reden. Zoals een huis kopen (hadden we al gedaan), bevestiging (niet nodig. Samenlevingscontract was er al lang), kinderen (hadden we niet). Gewoon omdat we van elkaar hielden. Al heel lang samen waren. En zin hadden in een feestje! Zin in een feestje? Duizenden euro’s (want daar hebben we het over) te ‘verspillen’ aan één dag? Yep. Dat was de gedachte. Geen minuut spijt van gehad hoor trouwens. Wel over de invulling. Dat zou ik nu toch iets anders hebben gedaan. Maar destijds was het gewoon ons ding om te doen. Trouwen traditioneel? Best wel. Burgerlijk? Misschien. Maar het was onze eigen vrije keuze. Als dertiger.

Getting married in 2014

Best interessant. Na een kort rondje Google te hebben gedaan zie je dat de trend onder Nederlanders ontstaat om langer te wachten met trouwen. In 2011 was de gemiddelde leeftijd van de man 37 en van de vrouw 34. Veel hoger dan in het jaar 2000. Interesting. Waar heeft dit mee te maken? In een artikel van het CBS wordt onder andere genoemd dat men zaken als trouwen en scheiden steeds meer als een privé-aangelegenheid ziet. Waarbij zo min mogelijk invloed van de overheid is gewenst. Tja. Een uitleg die mij niet echt ‘pakt’. Heeft het niet gewoon met de nieuwe generatie te maken?

Warmte, dankbaarheid en verdriet

Of heeft het te maken met minimaliseren. Niet het geld willen uitgeven aan dit soort dingen. De noodzaak niet zien om te trouwen. De commitment niet willen maken? Wie zal het zeggen. Wat ik voel als ik terugdenk aan onze trouwdag? Warmte en dankbaarheid, omdat mijn Indische opa aanwezig heeft kunnen zijn. Verdriet, omdat ik mijn overleden Indische oma en neefje hierbij erg miste. Nu ik deze gevoelens zo opnoem en ook echt voel, merk ik dat al het andere wat ik in mijn hoofd had niet meer van belang is. Warmte, dankbaarheid en verdriet. Wat een mooie en pure gevoelens om te voelen bij je bruiloft. Het een kan naast het ander bestaan. Mooi.

Wat is voor jou een reden om te trouwen?