Tolerantie versus ouder worden

Hoe het met mijn tolerantie is gesteld? Wil je het echt weten? Ooit schreef ik over ‘hoe ouder hoe narriger‘ en in alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik dit nu wel zo ervaar. De afgelopen weken waren er een aantal situaties – zowel privé als zakelijk – waar toch wel het een en ander werd getriggerd bij mij. Hoe ik dat merk? Aan mijn eigen explosieve gedrag (niet nadenken maar meteen actie). Die behoorlijk richting ‘fight‘ in plaats van ‘freeze‘ of ‘flight‘ gaat. Nu herken ik dat natuurlijk ook wel van mijzelf, maar dan vooral van toen ik zelf nog een stuk jonger was.

De school des levens

Inmiddels ben ik toch wel behoorlijk gepokt en gemazeld door alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Let’s face it. Ik ben denk ik een van de weinigen van mijn generatie die na de middelbare school niet is gaan studeren. Dit meisje is gaan werken op haar twintigste. Is altijd bij blijven leren trouwens, maar heeft het meeste geleerd van de ‘school des levens’. Afijn, van je twintigste tot en met je eenenveertigste levensjaar in loondienst. Een hele periode waarin je best wel het een en ander meemaakt op werkgebied. Dan heb ik het nog niet over mijn privé-leven.

O Rory, ik vind je zo schattig!

Dat alles heb ik ervaren en doorleefd en naarmate de jaren vorderden ben ik best wat gematigder geworden in mijn gedrag. Het ging zelfs zo ver dat ik door sommige mensen ‘schattig’ werd genoemd. Nou, laat mij je vertellen. Je kan mij heel veel noemen, maar ‘schattig’ is daar toch echt niet een van. Tenzij je kijkt naar de empathie die ik behoorlijk hoog in het vaandel heb staan. Als ik terugdenk aan die situaties waarin empathisch gedrag als vanzelfsprekend omhoog kwam, dan begrijp ik dat je mij heel anders ziet.

Tolerantie? Ik moet er ff een nachtje over slapen

Maar even terug naar het heden. Er zijn een aantal dingen gebeurd. Situaties waarin men zich geroepen voelde een statement te maken. Bout en direct stellingen te presenteren. Vasthoudend te zijn. Op een manier die mij zó tegen de haren in strijkt. Ik weet echt wel dat het beste is om primaire emoties (of reflexen) eerst even te laten bezinken. Er ‘een nachtje over te slapen’ en dan pas te reageren. En dat gaat mij nu juist zo moeilijk af. Want die draaikolk van emoties in mij blijft maar doorgaan.

Van ongenuanceerd blèren naar constructieve duidelijkheid

Yep, gedrag dat ik absoluut herken van vroeger. Met het verschil dat ik toen ronduit ongenuanceerd mijn mening rond blèrde. En dat ik nu wel even een moment neem, en dan toch evengoed nog – maar wel adequaat opgebouwd en met respectvolle bewoordingen – mijn mening verkondig. Met daarbij een hardnekkig component van: take it or leave it. Ik vermoed dat het voor mij te maken heeft met autoritair gedrag. Of misschien wel een beetje het uit de hoogte verkondigen van dingen.

Tolerantie? Het is als een wervelstorm

Kwader kan je mij niet krijgen. Ik steiger, zet mijn hakken in het zand. Er komt een wervelstorm in mij op die niet tot stilstand komt totdat ik mijn zegje heb gedaan. O ja, waar het ook mee te maken heeft? Het gevoel dat mij onrecht wordt aangedaan. Als ik vanuit alle beste bedoelingen iets doe, iets schrijf. Daar mijn hart en ziel in steek. Oprecht mijn verhaal doe. En daar komen reacties op. Ongenuanceerd, ongefundeerd, zonder overleg maar lekker ‘out in the open‘? Dan heb ik exact hetzelfde. Die tolerantie? Is dan echt even weg.

Stand your ground

Ik weet het. Ik weet het. Stand your ground. Staan voor wat je zegt. Voel wat voor jou belangrijk is. En blijf daarbij. Want wat een ander vindt, zegt negen van de tien keer meer over die persoon zelf dan over jou. Aan de andere kant leven we in een democratie en mag iedereen een mening hebben. Die mag je uiten. Anoniem of niet. Maar weet je wat ik zo mis? De nuancering. Het ongefundeerd iets vinden. Waarom check je het niet eerst even bij deze of gene? Dat maakt het zoveel persoonlijker – en constructiever – dan je mening het internet op te slingeren.

En wèg is mijn tolerantie

En natuurlijk, dat doe ik eigenlijk middels mijn blog ook. Ik vind iets. Of ik ervaar iets. En ik schrijf daarover. Maar je zou eens moeten weten hoe ik over de dingen nadenk voordat ik het ook daadwerkelijk online zet. En een dialoog aangaan? Respectvol en in de context van een persoonlijk overleg. Dat doe ik met liefde. Maar reacties van een zin, slechts een woord soms. Vol met (voor)oordelen. Zonder te vragen of het klopt? Zonder door te denken? Ik kan daar slecht tegen. Mijn tolerantie is dan letterlijk even weg.

Ik zit niet zo lekker in mijn velletje

Goed, maar dit ging eigenlijk ook over waaróm ik deze gevoelens zó sterk ervaar de laatste paar weken. Ik merk dat ik niet lekker in mijn vel zit. Is dat inherent aan ouder worden? Vermoedelijk komt het doordat ik (weer) te veel hooi op mijn vork heb genomen. Het is te druk. Ik accepteer teveel. Alles is leuk, elke afspraak wil ik nakomen. Ik wil laten zien dat ik alle ballen in de lucht kan houden. Zeker nu H. vol in zijn nieuwe baan zit en er weer behoorlijk wat op mijn schouders komt. Hoe je het ook wendt of keert. De combinatie van dit alles is veel. En dat komt mijn gevoel van tolerantie niet ten goede.

Rust in je kont en je hoofd

Beter voelen. Beter en minder kiezen. En hopelijk komt er dan wat meer rust in mijn kont en in mijn hoofd. Niet kijken naar wat je mist maar wat je allemaal wèl kunt doen. Het glas is niet halfleeg maar halfvol. Natuurlijk heeft men er begrip voor dat je nu wat minder kunt qua afspraken en events. En is dat niet zo? Dan kan je dat maar beter nu weten dan later. Kortom, is dit een wijze les over tolerantie, het van mij afschrijven van (behoorlijke) frustraties of is het gewoon super persoonlijk? Een combinatie van dat alles denk ik. Ook een voordeel van ouder worden. Ik schuw geen zelfanalyse, ook al maakt dat mijzelf misschien een stuk minder aantrekkelijk in jullie ogen. So be it then…

Het is zoals het is. Hoe tolerant vind jij jezelf? En denk je dat tolerantie minder wordt naarmate de jaren vorderen?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl