Tinnitus, je zal het maar hebben

(Er is iets mis met de reacties, maar je vindt ze onderaan het artikel!)

Tinnitus. Ook wel oorsuizen genoemd. Wist je dat bijna 70% van de jongeren tot 25 jaar soms een piep, fluit, brom of ruis in hun oren heeft? Een op de tien zelfs permanent. Zorgelijk. Dat vind ik het zeker. Komt het doordat ik een veertigplus moeder ben dat het mij meer raakt? Dat ik mij meer zorgen maak? Beren op de weg zie? Of heeft het te maken met een persoonlijke ervaring?

‘Luister, nu je nog helder horen kan’

Hoe dan ook. Ik las – terwijl ik stond te wachten op de trein – een persbericht over de bewustzijnscampagne ‘Luister, nu je nog helder horen kan‘. Oprichtster van de Stichting Gaby Olthuis – Joan van Baarle – heeft een enquête uit laten voeren in het kader van de Week van het Oorsuizen (dit was 5 tot 9 februari).

Hoe klinkt het dan? Dat tinnitus geluid?

Hoe maak je jongeren nu meer bewust van de impact van oorsuizen? Joan lanceert daartoe het tinnitusgeluid dat haar dochter Gaby continu moet hebben gehoord. Het was destijds groot in het nieuws. Gaby leed aan een ondraaglijke vorm van permanent oorsuizen en heeft noodgedwongen moeten kiezen – na een jarenlange strijd – voor euthanasie.

Een vervelende brom in mijn oor

Ik weet nog dat ik het destijds las en dacht: “Hoe dan? Je hebt kinderen. Een gezin. Die laat je toch niet zomaar in de steek?” Dat dat ‘zomaar’ heel wat meer om het lijf had, heb ik persoonlijk – op een micro manier en niet te vergelijken met het leed van Gaby – ervaren toen ik een tijd terug, door een fikse verkoudheid, last kreeg van mijn gehoor. Je weet niet wat je hebt totdat je het niet meer hebt. Of in dit geval … ineens wèl hebt. Ik had namelijk plotseling – out of the blue – een harde en vervelende brom in mijn oor.

Tinnitus, waar is de stilte gebleven?

Eerst denk je  nog. Ik heb van het weekend tijdens het feestje vast iets te dichtbij een geluidsbox gestaan. Het gaat wel weer over. Dan hoop je dat er water in je oor zit en dat je het eruit kan rommelen. Totdat je jezelf realiseert. Ik ga ermee naar bed en ik sta ermee op. Werd ik ’s nachts wakker om te plassen? Ik hoorde de brom. Wilde ik inslapen? Nog steeds die brom.

Dansen naast de geluidsboxen

Het werd gewoon nooit meer stil. Hypochondrisch als ik was, dwong ik mijzelf om niet allerlei fora af te gaan en mij puur te focussen op thuisarts.nl. En al snel belandde ik bij tinnitus. Mijn hemel, wat schrok ik van wat ik las. En wat was ik bang dat ik mijn gehoor had verpest. Want ook al ging ik niet meer wekelijks uit. Ik wilde wel altijd vooraan dansen. Of in ieder geval in de buurt van de DJ’s. En dus … vrijwel naast de geluidsboxen. Gelukkig bleek – na een bezoekje aan de huisarts – het euvel van tijdelijke aard. En inderdaad. Na een week of twee was daar ineens het moment dat ik dacht: “Er is iets anders, maar wat? Oh, het is stil!“. Wat was ik blij!

Blikkerig en hard monotoon gedreun

Hoe ik hier nu zo op kom? Na het instappen in eerdergenoemde trein begon – na een minuut of vijf – een monotoon muzikaal gedreun. Blikkerig, maar met name hard. Heel hard. Het meisje links tegenover mij (aan de overkant van het gangpad) had het geluid op haar telefoon zó hard staan, dat ik niet anders kon dan ‘meegenieten’. Maar hoe hard moet zij het in hemelsnaam ín haar oren hebben gehoord?

Begrenzer? Wat is dat? Heel belangrijk om tinnitus te voorkomen

Letterlijk. Want die oordopjes zitten best diep. Het geluid komt heel ver je oren in. Lijkt mij niet heel gezond. Als je dan ook nog leest dat binnen een aantal jaren 20% van de jongeren permanent last zal hebben van tinnitus, als we er niets aan doen. Dan vind ik dat ronduit beangstigend. Het geluid van smartphone, iPod, tablet of laptops staat eenvoudigweg te hard. Twee derde van de jongeren trekt zich niets aan van een begrenzer. Concerten? Slechts 12 (!) procent maakt gebruik van gehoorbescherming. Ongelooflijk dat men zich er niets van aantrekt. Het feit negeert dat dit hun gehoor kan kosten.

Ik ga nooit meer uit zonder oordopjes

Ik zal je vertellen. Na mijn akkefietje was ik genezen. Ik heb direct oordopjes besteld. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn kind (later kwamen daar overigens ook nog oorkappen bij). Want wat ik zocht waren niet die wasbolletjes (dat sluit bij mij op een onprettige manier af en wordt zo broeierig – ik hoor mijzelf dan ademen. Niet fijn) maar goede oordopjes. Voor mij voldoen deze van Alpine perfect.

Afscheid van K3

We namen de proef op de som bij het afscheidsconcert van de originele K3-meiden. Ok, rij 11 was best vooraan. Maar hé, we hebben het over een kinderconcert. Het geluid zal wel niet (te) hard zijn. Dacht ik destijds dus. Boy, I was wrong. Halverwege het concert voelde ik het gedreun op mijn borst en ik deed de oordopjes – bij mijzelf – even uit om het verschil te ervaren. Ik dacht dat ik gek werd. Zó hard!

Is er een 60-plusser in de zaal?

Iets later ging ik naar een ’40-UP’-feest in het nieuwe – en naar mijn bescheiden mening niet verbeterde – Tivoli in Utrecht. De DJ riep gekscherend iets over dat het geklaag over het aantal decibellen van de zotte was. Dat kwam vast door de 60-plussers in de zaal. Jaja. Deze veertigplusser probeerde het ook even uit (de oordopjes gingen uit). Voor de duidelijkheid. De DJ stond beneden, ik bovenin de zaal, achter pilaren. Zeker niet naast de geluidsboxen. Nadat ik de oordopjes uit had gedaan – voor een liedje of twee – en erna de zaal uitliep. Hoorde ik een harde piep in mijn oren. Die gelukkig vrijwel direct wegtrok, maar toch.

De oordopjes gaan mee

Dat wil je jouw kind toch niet aandoen? Mijn dochtertje is bijna 6 jaar. Dus het speelt in principe nog lang niet. Maar toch. Ik vergeet het weleens, maar ik probeer er echt altijd aan te denken. Bij concerten, in het theater, de optocht tijdens Koningsdag, bioscoop? De oordopjes gaan mee.

Hoe ga jij hiermee om? En heb jij weleens van tinnitus gehoord?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl