Tag: ‘de laatste keer’.
Ik geloof dat ik nog nooit een tag heb ingevuld. Op de een of andere manier heb ik niet het gevoel dat iemand hierop zit te wachten. Maar niet geschoten is altijd mis. En als ik eerlijk ben vind ìk het juist leuk om tags te lezen. Aldus… hierbij ‘de laatste X’-tag. Overgenomen van Fantastic Moms. Het gaat om de laatste keer van veel dingen. De laatste keer dat jij…
Uitgebreid hebt gekookt
Gisteren nog! Een vegetarische sajour broccoli. Dat is eigenlijk niets meer en niets minder dan een hele lekkere Indonesische groentenschotel. Ik maak ‘m met tahoe, taugeh, ui, knoflook, een kipbouillonblokje en natuurlijk…broccoli. Lekker met pandanrijst (die Thaise geurige rijst) met kroepoek en lekker pittige sambal erbij. Mjam.
Dacht ik wil nog een baby
Poeh. Huib en ik hebben al vrij snel na de geboorte van ons dochtertje besloten dat we het bij een kindje zouden laten. Met name omdat wij beiden al wat ouder zijn (Huib is 46 jaar en ik word dit jaar 44) en Mila ons kleine wondertje is. Zwanger worden, zwanger zijn, de bevalling… Het is niet soepel gegaan. Integendeel. We willen het lot eenvoudigweg niet tarten. Maar toen ik gisteren van een kennis van ons hoorde dat ze samen een tweede kindje verwachten. Toen moest ik wel even slikken. Ik gun het ze vanzelfsprekend van harte! Daar gaat het niet om. Ik vond het gewoon even een lastig moment.
Zo hard hebt gelachen dat je mascara op je kin hing
Vorige week. Ik dacht terug aan een situatie van de buren aan de overkant van jaren geleden. Zij hadden een Dalmatiër te logeren en het lieve (en enorme) beest bleek zelf de voordeur te kunnen openmaken. Om een lang verhaal kort te maken. Ik moest die ochtend naar mijn werk en zag dat zij al weg waren. Toch stond ineens die hond buiten. Ik ben letterlijk drie keer bezig geweest de hond naar binnen te krijgen voordat ik begreep dat hij zelf de deur open kon doen. Afijn, ik deed dus vorige week aan Huib voor hoe de dartele hond om mij heen sprong, onder het maken van hysterische hijg geluiden. Juist ja, dat deed ik na. Huib stikte er zowat in en ik dus ook.
Huilde
Echt huilen of tranen? Dat laatste gebeurt mij steeds vaker. Helemaal sinds Mila in ons leven is gekomen. Ik kan geen nare film, serie of aflevering van het Journaal zien waarbij kinderen betrokken zijn of ik moet de tissues pakken. Recent? Mijn gedachten zijn nu al dagen bij de overledenen en nabestaanden van vlucht MH17. Vreselijk. Te erg voor woorden wat er is gebeurd.
Veel te veel geld hebt uitgegeven
Heel lang geleden. Gelukkig. Sinds ik mijn baan heb verloren. Ben ik noodgedwongen in de ‘bezuinig’-stand gekomen. Ik probeer geen nieuwe dingen meer te kopen. Van te voren te bedenken of ik het ècht wel nodig heb. Plus ik koop nu veel vaker via Marktplaats. Een succesvolle mix van nieuwe (uitverkoop) en tweedehands kleding. Heb ik eigenlijk altijd al gedaan als ik terugkijk. Nu ik aan het opruimen ben (wat een rotwerk, maar wat is het allemaal ‘aangejongd’ in ons huis) shop ik steeds vaker in eigen kast. Niet alleen qua kleding maar sowieso.
Je kind je ontroerde
Ik denk – eerlijk – dat ik iedere dag wel van dit soort momenten heb. Ze is ons kleine wondertje en iedere dag weer geniet ik van haar. Ik ben zo blij en dankbaar dat ik haar een hele goede basis heb kunnen geven. Het loslaten is overigens een proces wat mij heel slecht ligt. Binnenkort komt het eerste moment van loslaten…de peuterspeelzaal. Ik heb er nu al buikpijn van. Hoe ontroert Mila mij? Alleen al door er te zijn. Te zien wat ze leert, hoe ze zich ontwikkelt, de woordjes die ze zich eigen maakt. Hoe ze geniet van alles om haar heen.
Dronken was…
Lang geleden. Heel lang geleden. Voor mijn zwangerschap hield ik best van een wijntje, speciaalbiertjes (dubbel en trippel zijn favoriet) of een cocktail op zijn tijd. 19 maanden lang heb ik niet gedronken. Geen druppel, niets. Als ik heel eerlijk ben dacht ik ook dat ik het niet meer zou gaan doen. Maar dan heb je etentjes, verjaardagen en voor je het weet heb je een wijntje achter je kiezen. Aldus? Af en toe een drankje, maar wel met mate.
Heel hard hebt gezongen…
Voor de geboorte van Mila? Nooit. En nu? Ik krijg de melodietjes van Het Zandkasteel, Nijntje en Bumba niet meer uit mijn hoofd. Het is niet eruit te slaan! Heel irritant dat als je ’s nachts naar het toilet loopt, je jezelf erop betrapt om het melodietje van Nijntje te neuriën.
Gesport hebt…
Afgelopen zaterdagochtend nog! Heerlijk. Drie keer per week is echt wat ik probeer te halen. Ik hou enorm van sporten. Ik vind het leuk. Ik sloof mij uit. Het is een soort van dansen. Die adrenaline. Ik heb het dan wel over de lessen trouwens (voor de kenners: insanity, fatburner en BBB of bodyshape). Want de fitnessruimte, daar vind je mij niet. Wat ik overigens ook als sporten zie. Eens in de zoveel tijd een dansje doen. Gewoon lekker om 23 uur er (al) zijn en dan beginnen met dansen…tot een uurtje of twee, drie. Vooruit, soms tot sluit. Dan heb ik energie voor twee. De hele week door.
Hebt gelogen…
Hebben we het over liegen of jokken? Beide dingen probeer ik zo min mogelijk te doen. De waarheid zeggen, al doet die pijn, is zoveel oprechter en fijner. Maar eerlijk is eerlijk. Soms is dat wat lastig en sociaal onwenselijk. Maar wanneer heb ik nu voor het laatst gelogen (of gejokt)? Ik weet het serieus even niet.
Zoals de ‘Fantastic Moms’ zeggen: “iedereen is vrij om deze tag over te nemen, vinden we juist leuk!“
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
