7 tips om moeilijke momenten met je kind te hanteren èn te accepteren? Ja graag!
Moeilijke momenten? Als moeder? Nee hoor, nooit! Tot zover dit sprookje. Ik was eigenlijk vergeten dat dit soort momenten er ook waren. Of zijn. Want ook al weet ik het niet meer. Ik zal ze vast hebben meegemaakt.
Mevrouw? Wilt u de trein verlaten?
Ik voel mee met de moeder die de inspiratie was voor dit stukje. Onderweg in de trein naar mijn werkafspraak trof ik een jonge moeder met in haar draagdoek een huilende peuter. Een heel hard, veelvuldig, huilend klein meisje. Het kind was ontroostbaar. Mama liep de halve trein door, pakte zo’n 35 keer de weggesmeten OV-kaart op en bleef op een rustige toon praten.
Van huilen tot krijsen
Inmiddels ging het gehuil over in luid gekrijs. Treinpassagiers begonnen wat te wiebelen en schuiven op hun stoel. De moeder bleef onverstoorbaar zacht praten tegen haar kind. Totdat ze na twee stations uitstapten. Vervelend? Nou en of. Voor de mede-passagiers? Yep. Maar hoe denk je dat het voor de moeder voelde?
7 tips om met moeilijke momenten om te gaan
- Blijf rustig (schreeuwen tegen je kind? Liever niet. Fysiek geweld? Absolute no-go!)
- Uiterlijk rustig maakt innerlijk rustig (en dat voelt je kind haarfijn aan. Placebo-effect? Who cares. Als het maar werkt, toch?)
- Leid je kind af (met speeltjes bijvoorbeeld. Ja, ook je OV-kaart voldoet. Tip: maak deze regelmatig schoon. Werkt het niet? Zing – zachtjes – je kind’s lievelingsliedje. Of verzin een verhaaltje)
- Aai en streel je kind (wordt je kindje niet rustiger? Of werkt het juist tegenovergesteld? Denk met liefde aan je kind. Probeer op die manier positieve energie over te brengen)
- Praat met je kind, hoe klein hij of zij ook is (vertel dat je begrijpt dat je kind moe / hongerig / niet lekker / het zat is, maar dat jullie nu toch eerst naar huis / Oma / elders moeten gaan)
- Accepteer de situatie zoals die is (ja, het is vervelend dat je kind ontroostbaar is. Dat mede-treinreizigers zich wellicht ergeren aan jouw kind. Maar wat kan je er daadwerkelijk aan veranderen? Niets. Mijn motto: als dat het ergste is.
- Blijf bij jezelf. Ga niet accommoderen naar je omgeving (zie punt 6). Laat je niet beïnvloeden door opgedrongen (dwingende) adviezen van anderen. Jij bent de moeder. Het is jouw kind. Jij kent hem / haar het beste. Soms kan je niets aan een situatie veranderen. Het is zoals het is. Straks stap je uit en duikt iedereen zijn eigen ‘sores’ in en ben jij vergeten.
Moeilijke momenten: ontroostbaar kind in het openbaar vervoer? Adem inhouden van woede? Op de grond liggen in de supermarkt of op straat? Heb jij het meegemaakt? En wat is jouw ultieme tip?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
