Taboe #6 Ik wil geen kraambezoek!

Ik wil geen kraambezoek! Punt. Ja, zo ontzettend sterk was mijn gevoel daarover. Op dat moment. Vanzelfsprekend wel de directe familie. De intimi. Maar meer? Vrienden, kennissen, buren en collega’s? Gewoon. Omdat het hoort? Nou nee.

Nou zeg, wat onaardig!

Jeetje Rory! Wat onaardig. Not done. Dat kan toch niet? Ja, dat kan wel. Weet je, sommige dingen zijn zo ingeburgerd. Die begane paden gaan we op, omdat ‘het zo hoort’. Waarom zou je daar in mee moeten gaan? Het hangt toch zeker af van hoe je jezelf voelt? Hoe je situatie is? Wat je hebt meegemaakt?

Hallo! Kraambezoek ‘hoort’ hoor.

Je laat je leven toch niet bepalen door anderen? Door wat anderen zeggen dat hoort? Ikzelf? Na een zware dubbele bevalling (lees de blogpost ‘Keizersnede, en ineens is daar het intense verdriet‘ hier). Een iets langer verblijf in het ziekenhuis door een spoed keizersnede (mensen, dat is gewoon een zware buikoperatie!). Terugkomend in een huis met een kortere tijd kraamhulp. Is het niet alleen maar pais en vree.

Met zijn drietjes wennen aan elkaar

Ik was stuk. Huib ook. Baby Mila moest wennen aan haar leven in de wijde wereld, buiten de veilige omgeving van mijn buik. Die eerste periode? Behalve dat die pittig is wil je de eerste tijd ook samen doorbrengen. Wennen aan elkaar. Tel daar mijn redelijke labiele stemming bij op. Slaapgebrek. Herstel. Et voilá. Geen kraambezoek please.

Niet meer kunnen stoppen met huilen

Natuurlijk zijn de ouders (en broers en schoonzus) in het ziekenhuis geweest. Sterker nog. Schoonmoeder was er gedurende het eerste deel van de bevalling zelfs bij. Op mijn verzoek. Maar na de spoedkeizersnede? Terwijl ik Mila de eerste vier uur niet had gezien? Er ontelbaar veel artsen, arts-assistenten en verplegend personeel aan mijn bed stonden. En toen Oma en Opa ook langskwamen. Merkte ik ineens aan mijzelf dat ik niet meer kon stoppen met huilen.

Als het herstel even niet lukt

Eenmaal thuis gekomen hield het gevoel aan. Aansterken lukte maar gestaag. Omdat Mila heel veel huilde in het begin èn ik borstvoeding gaf èn ik veel te weinig rust hield (in bed liggen? Dat kon volgens mij niet) herstelde ik niet goed genoeg. Tel daar de labiele gevoelens bij op van een newby mommy en je begrijpt…dat het even niet zo lekker ging.

Ik.wil.geen.kraambezoek. Nu.even.niet.

Dus forgive me dat ik geen behoefte had aan kraambezoek. En waarom zou ik mijzelf eigenlijk moeten verontschuldigen? Toegegeven. Na een flinke tijd. Ga je nadenken. En voelen. Komen de ‘die hard‘-doorzetters alsnog langs. Ook al is het bijna een jaar later. En dat was gezellig. En genieten. Spijt vind ik een zinloze emotie. Maar heel soms kan ik denken:” Had ik dan toch?“. Maar dan corrigeer ik mijzelf gewoon weer. Het loopt zoals het lopen moet. En ben ik blij dat ik mijn eigen pad heb gevolgd.

Hoe sta jij tegenover dingen die volgens anderen ‘horen’? 

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl