Luizen en neten? Als je er realistisch naar kijkt was het natuurlijk eigenlijk – zoals dat zo prachtig klinkt in de Engelse taal – ‘inevitable‘ dat het een keertje zou gebeuren. Hoe voorzichtig ik ook was met het ophangen van de jas van Mila op school. Ik instructies gaf (“Niet met de koppies bij elkaar, schat“) en ik preventief de ontzettend fijne anti-luis lijn van eco.kid gebruik. Ging het uiteindelijk toch mis. Want met een klas van ruim dertig kinderen? De kledinghaakjes dicht op elkaar. Jasjes knus met de capuchons op en in elkaar? Ja, dan lijkt het onvermijdelijk.
Wij luizen? dit had ik dus echt nooit verwacht
En wat ik dus nooit had verwacht (want hé, ik was die moeder die het haar van haar dochtertje altijd invlocht. Of in een lage vlecht deed. Of in staartjes met vlechtjes. Iedere ochtend de Daily Conditioner van eco.kid in haar haren deed). Gebeurde onlangs. Ik zag mijn dochtertje verwoed krabben op haar hoofd en mijn hart sloeg over. Een grondige check later zag ik allerlei krioelende beestjes in het (witte) bad belanden. Dat leek mij wel het handigste om te doen. Haren goed uitkammen met het hoofd naar voren en direct die beestjes de afvoer in. Wist ik veel dat je ze veel beter in de prullenbak kunt doen.
Heb jij al kriebel?
Maar wist je dat je ook altijd de rest van het gezin moet checken? Onzin dacht ik nog heel even. Ik heb geen kriebel (al zou je spontaan de kriebel krijgen alleen al bij de aanblik van die luizen). H. checkte het – naar zijn mening – grondig. Niets te vinden. Totdat ik besloot om zelf via de spiegel mijn haren aan een grondiger onderzoek te onderwerpen. En ja hoor. Wat waren al die wittige dingetjes die vast zaten aan mijn haren? Dat leken wel … neten.
Nee, je bent niet vies als je luizen (en neten) hebt!
Nadat ik de luizenkam goed had gewassen met kokend heet water en zeep durfde ik mijn eigen haren boven de wasbak te doen. En wat ik zag? Luizen!!! Daar gruwelde ik van. Terwijl het hebben van luizen helemaal niet betekent dat je ‘vies’ bent. Of dat je hygiëne niet goed is. Je hebt gewoon simpelweg pech. En omdat dochterlief en ik regelmatig in de ochtend nog even knuffelen in bed. Hoofden bij en naast elkaar … een en een is twee.
Het.moet.weg.nu.meteen!
Neemt niet weg dat ik er ontzettend van baalde. En het liefst onmiddellijk een (bio / eco-)spulletje had willen kopen om het weg te halen. En.wel.meteen. Want zo ben ik dan ook weer. Als ik iets weg wil hebben, moet het onmiddellijk, meteen en direct. Maar ja. Zo werkt het dus niet. Zoals ik ook las in de uitleg bij thuisarts.nl (de enige medische site waar ik van mijzelf – en mijn omgeving – op mag kijken) is het enige wat je kunt doen kammen, kammen en kammen. Twee weken lang. Zodat je alle neten weghaalt. En er geen baby-luisjes geboren kunnen worden die weer kriebelend kunnen uitgroeien tot mega-formaat. Brrr.
We hielden geen haren meer over door die ruk-luizen
Je begrijpt? Waar de instructie is ‘een keer daags uitkammen’, deden wij dat dus drie keer per dag (minimaal). Want ik wilde die dingen weg hebben. Ja, ik weet dat ik het evengoed twee weken moest volhouden. Maar goed, liever te veel dan te weinig kammen was en is mijn devies. En daar zit je dan. Op je 47ste en voor het eerst luizen en neten. Niet zo’n aantrekkelijke naam voor een site. Dan houden we het maar op 40envoorheteerstmoeder.
Luizen en neten, een van de taboes
Er komt overigens wel een schaamte- en taboesfeertje om de hoek kijken hoor. Want waar ik het voorheen belachelijk vond dat niet bekend mag worden gemaakt in de klas welk kindje er precies luizen heeft (onhandig dacht ik, als ik weet wie het is dan instrueer ik mijn kind om uit de buurt te blijven), ben ik nu dolblij dat haar naam niet werd gezegd. Stel je voor dat andere kindjes haar gaan mijden. Of zoals ze zelf zei: “Mama, is het erg dat ik luizen heb? Ben ik nu vies? Is het mijn schuld?”
Ik moet je wat vertellen
Zelf maak ik mij er ook schuldig aan. Mijn moeder en schoonmoeder heb ik wel verteld (en als eerste natuurlijk – diezelfde zondagavond nog per mail – de juf) dat we luizen (en neten) hadden, maar verder? Hield ik mij afzijdig. Droeg ik mijn haar verdacht vaak in een strakke vlecht of knot. Ingespoten met de anti-klit (en eigenlijk anti-luis) spray van dochtertje. En drukte ik mij een beetje in het sociale leven. Raar!
Krijg jij ook plaatsvervangende kriebel?
Mijn beste vriendin wist het ook. En hoewel men beter zou moeten weten, krijgt iedereen toch plaatsvervangend kriebel. Vraagt men of ik de hoezen van de bank wel in de kookwas heb gedaan. En of ik onlangs nog met mijn hoofd tegen de hoofdsteun in de auto heb geleund. Zinloos mensen! Volgens de nieuwe richtlijnen van het RIVM hoeft dat allemaal niet meer. Toegegeven, ik heb stiekem toch alle mutsen, sjaals en jassen gewassen (van Mila en mij). Ook heb ik met een schuine blik naar onze stoffen banken en de beide berbers (vloerkleden) gekeken, maar waar een moeder online zei dat ze minitieus met het stoomstrijkijzer over haar bank ging, dacht ik: “Nee, dit gaat mij te ver“.
Zoals iemand anders in mijn omgeving ook heel terecht zei: “Het is geen ziekte hoor, het is alleen maar heel vervelend“. Dank u! Voor het weer in perspectief brengen van de dingen in het leven. Heeft jouw kind ooit luizen gehad? En jijzelf als moeder?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
De genoemde producten heb ik zelf aangeschaft (al dan niet naar aanleiding van mijn eerdere reviews)
