Paspoort kwijt? Het roer moet om

Het roer moet om. Dat is nu wel heel duidelijk. Ik zie door de spreekwoordelijke bomen het bos niet meer. De afgelopen jaren heb ik het allemaal behoorlijk laten ‘aanjongen’ in onze best ruime twee-onder-een-kap woning. Maak je niet ongerust. Ik heb het niet over ‘hoarding‘ of ‘hoarden’, maar wel over best veel spullen die ons huis binnenkomen, niet alles meteen opruimen, niet alles direct op een vaste plek neerleggen en dus … raak je weleens wat kwijt.

Paspoort kwijt = paniek!

Maar dat ik het paspoort van ons dochtertje ineens niet meer kon vinden, zorgde toch wel voor grote paniek. Zeker omdat de vakantie naar het buitenland er zat aan te komen. En dan heb je nodig? Juist, je paspoort. Waarom ik wel heel groots spreek over dat het roer om moet? Omdat ik het al een hele tijd best zat ben. En ik er al jaren (ja, je leest het goed) tegenaan hik. Opruimen.

Ik verlang oprecht naar minder

Na veel halfslachtige pogingen – wat overigens wel heeft geleid tot het weggeven van een vuilniszak of 15 vol kleding, schoenen en andere spulletjes – moet ik nu echt doorpakken. Het boek van Jelle Derckx, ‘Verlangen naar minder’ was de laatste trigger. Maar weet je. Als je in een moeilijke periode zit, die van het grote verlies. Dan is er gek genoeg ook nog zoiets als ‘emo-shopping’. Geef het beestje maar een naam. Maar ik doe dit.

Yes, I do

Gelukkig hebben we het niet over hele grote bedragen. Maar de verleidingen van de (online en offline) sale zijn dan ineens te groot voor mij. Dan heb ik nog niet eens een vast inkomen per maand, maar toch laat ik mij verleiden tot drukken op de ‘Yes, I do‘-knop. Ik begon mij er wat zorgen over te maken dus ik maakte een optelsom van allerlei kleine dingetjes die ons huis zijn binnengeslopen. Van een short van 3,19 via een bikini van 3,98 tot een veel te duur broekje van 29,95 waar ik tegenaan liep tijdens ons familieweekend in Vlieland (en nog een aantal van ‘dit soort’ aankopen).

Even achter mijn oren krabben

Al die kleine bedragen maakten een totaalbedrag waarbij ik mij wel even achter de oren moest krabben. Dat ik dat zomaar van mijn spaargeld heb gedaan is niet slim. Het is niet heel erg. Want we hebben het niet over mega grote aankopen. Maar ik heb het niet nodig. Ook al ben ik er wèl heel blij mee. Want al opruimend zie ik ook dat ik belachelijk veel t-shirts heb, maar weinig shortjes. Dat ik wel heel veel bikini’s in de kast heb liggen, maar dat ik niet heel blij wordt van de grootte van de bikinitopjes (lees: veel te minuscuul naar mijn zin).

Het roer moet nu ècht om

Maar dat is allemaal leuk en aardig. En tegelijkertijd best onbelangrijk. Waarom het roer echt om moet? Is omdat ik gewoon een van onze paspoorten kwijt was. En ik vanochtend echt uren bezig ben geweest om de kast in de woonkamer op te ruimen, herindelen en uitmesten. Waar ik alle puzzels en knuffels heb gelaten van Mila die naar een ander kindje mogen? Op zolder, waar toch al een uitstalling ligt van schoenen en kleding van mij. Ook die krijgen een tweede leven.

Hebben, hebben, hebben

Waarom willen we zoveel bezitten? Waarom is genoeg niet genoeg? Ik kan mij nog levendig de opmerking van mijn vader herinneren van een aantal jaren terug. Toen hij zei: “Maar op een gegeven moment is je kast toch vol?“. Ik weet nog dat mijn moeder en ik elkaar aankeken en waarschijnlijk allebei dachten: “Echt niet!“. Daar kom ik nu toch op terug. Want feit is, dat als je jouw (belangrijke) spullen niet teruglegt op een vaste plek. En je maar meer en meer blijft kopen. Dat je huis vol raakt. Met spullen.

Emo-shopping

Ja maar Rory, je had het toch over emo-shopping? Klopt. Dat is het ook. En dat klinkt misschien heel gek. Maar ik word – al is het kortstondig – blij van de ‘thrill‘ van een (goedkope) aankoop. Ik voel het letterlijk in mijn lijf en leden. En heel even, hoe kort het ook is. Voel ik mij een tikje blijer dan eerst. Zijn mijn gedachten even bij iets wat heel ontspannend voor mij is en ben ik even weg uit de zwaarte van het verdriet. Natuurlijk komt het daarna heel snel en extra hard weer binnen. En dat is dan ook weer het moment dat ik voel dat ik moet stoppen met kopen, starten met opruimen en door moet pakken.

Alles ineens weg! Het roer moet nu echt om

Kortom, het roer moet om! En nu echt. Die vuilniszakken en tassen moeten gewoon meteen weg naar zijn volgende bestemming. Niet opsparen totdat je genoeg bij elkaar verzameld hebt. Tegen die tijd begin ik mij namelijk alweer af te vragen of het wel klopt dat ik zo rigoureus spullen weg doe. En open ik de zakken weer om er toch wat uit te plukken. Niets uitzoeken en stapels maken om ‘weg te geven’ en ’te verkopen’. Ik roep al jaren dat ik mijn Marktplaats-verkopen alleen in de flow wil doen. Maar die flow is ver te zoeken als je weet wat je allemaal moet doen voordat iets via Marktplaats is verkocht en ook daadwerkelijk is opgehaald en betaald.

Geen volhouder?

Teveel moeite? Nee, te weinig tijd. En energie. Die besteed ik liever aan de voor mij waardevolle en belangrijke dingen. Zoals mijn kind, mijn werk en dan toch aan het opruimen en minimaliseren in ons huis. Want behalve dat je foto’s moet maken (meerdere) en leuke teksten moet verzinnen. Moet je rekening houden met geneuzel op de vierkante centimeter. Je vraagt 3 euro en krijgt serieus een bod van € 1,75 inclusief verzendkosten. En het allerergste? Je moet de spullen bewaren! Op een plek ergens bij elkaar. Weg van de stapels die wel weggegeven worden.

Het is klaar! Het roer gaat nu definitief om. Ik ga doorpakken met opruimen, vaste plekken vinden waar je de belangrijke spullen meteen teruglegt en stoppen met kopen. Hoe vol is jouw huis? En wat doe jij eraan?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Naschrift: de uitgelichte foto is van een tijd terug, toen werkelijk de hele zolder nog vol stond. Inmiddels zijn er veel vuilniszakken vol kleding, schoenen en speelgoed weggegeven…