Mijn Oud en Nieuw-gevoel? Eerlijk? Oud en Nieuw vroeger voelde zo anders aan dan nu. Toegegeven. Het enige wat ik destijds wilde was stappen, uitgaan, dansen (geef het beestje maar een naam). Maar als tiener mocht ik dat niet. We vierden Oud en Nieuw bij Oma en Opa aan de overkant van de straat en dat was dat. Terugkijkend zie je natuurlijk de grote waarde van dat ik dat zoveel jaren heb kunnen doen. Maar het o zo gewenst Oud en Nieuw-feest? Niet toen ik nog thuis woonde.
Dit is jouw plank
Nu ging ik ‘al’ op mijn twintigste het huis uit. Maar dat was eerlijk gezegd omdat ik bij H. en zijn ouders introk. Dat wil zeggen. Ik logeerde een nachtje. Dat werden twee nachtjes. Ineens had ik een plank in de kast. En voor ik het wist … was ik bij hen ingetrokken. Het liep gewoon zo, zonder overleg met H., zijn ouders en mijn ouders. Ineens was ik weg. Heel gek.
Picture perfect
Maar weet je. Toen zat ik helemaal in het ‘picture perfect’-plaatje van ‘huisje, boompje, nog geen beestje’. En had ik helemaal geen behoefte meer aan feesten en al helemaal niet aan een spetterend Oud en Nieuw-feest. Want we vierden het gewoon thuis. En later, toen we ons eigen vrije sector huurappartement kregen bleef ik ook met liefde thuis. Het ultieme Oud en Nieuw-gevoel. Samen kneuterig op de bank. Toastjes met kaasjes. Bubbels. Ik vond het geweldig.
Memorabel Oud en Nieuw-gevoel
Met de loop der jaren kwamen er – op 31 december – logées bij of we gingen het ‘gezellig vieren bij een ander stel’. Het is niet aardig hoe ik er nu over praat. Maar eerlijk is eerlijk. Vond ik dat eigenlijk altijd wel zo leuk? Een memorabele avond die ik nooit zal vergeten is het Oud en Nieuw-feest – of eigenlijk Oud en Nieuw-diner – bij vrienden thuis, waar ik destijds zó tegenop zag. Maar onvergetelijk gaaf was. Zij hadden een mannetje of twintig uitgenodigd bij hen thuis. En ieder stel maakte iets voor het diner. We kenden elkaar nagenoeg niet. Een dresscode. Menukaarten maken. Het was ‘epic‘ en vergeten doe ik het nooit.
Eyes Wide Shut!
Een ander Oud en Nieuw-gevoel in de loop der jaren. Vlak voor mijn burn-out. Vol in de aanloop daarvan. Besloot ik om met een vriendin (en haar vriend die enorm van dansen en feesten hield) naar een wederom epic feest in de Stadsschouwburg van Amsterdam te gaan. ‘Eyes Wide Shut’ was het thema. Raar, zonder je loved one naar een Oud en Nieuw-feest gaan? Dat vonden er meer. En ik? Ik besefte het wel, maar genoot met volle teugen van het ge-wel-di-ge feest. Onbeperkt champagne van de tap. In mijn eentje tussen een paar honderd man. Samen aftellen. Gouden snippers die om middernacht naar beneden vielen. Proosten en dansen met wildvreemden. Geweldig!
Siamo una famiglia
Weer een paar jaar later – en inmiddels een flinke relatiedip verder – was H. zo ver om ook eens een Oud en Nieuw-feest bij te wonen. Dezelfde organisatie, ander feest. Verkleden, voorpret, last minute bestellingen van nep-geld, hoeden en sigarettenhouders. ‘La Famiglia‘ was een feit. Op je 39ste naar Amsterdam worden gereden door schoonvader. Een taxi terug nemen voor een gunstig tarief, maar dan wel moeten wachten tot 5 uur (’s ochtends) omdat het zijn laatste rit moest zijn. Pijn aan je voeten hebben van dansen op stiletto heels. Maar heel blij, omdat je dit samen hebt kunnen ervaren. Het Oud en Nieuw-gevoel.
Iets met kut-vuurwerk en ruk-rotjes
En toen kwam Mila. En daarmee tegelijkertijd de irritatie over al dat kut-vuurwerk. Ruk-rotjes en duizendklappers. Waar ze – als baby van nog geen 1 jaar – oprecht van schrok. Weinig feestgevoel want het chronisch slaapgebrek was er al. En dat werd niet beter door al het lawaai. We gingen geloof ik om half 10 al richting bed. Want wakker werd ons kind toch nog om de zoveel uur. Oud en Nieuw ging van feestgevoel naar noodzakelijk kwaad. Nou ja, dat klinkt wel heel negatief. Het werd gewoon heel anders.
Wat wil ik nu echt? Mijn Oud en Nieuw-gevoel
Inmiddels? Kan ik wat melancholisch zijn tijdens de feestdagen. Maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik veel beter ‘bij het knapperige haardvuur kan zitten’ en voelen wat ik nu eigenlijk ècht wil. Het ego en de oppervlakkigheid was en is veel meer weg (want dat had ik wel hoor. Ik geef het eerlijk toe), de waardering voor dat wat er is is zoveel groter geworden. Ik wil meer tijd besteden aan mijn loved ones. Familie staat echt op nummer 1. En daar mag ik wel meer naar handelen. Meer aandacht aan schenken. Ik laat de blog nog steeds belangrijk zijn, maar zeker niet belangrijker dan mijn gezin, mijn familie, mijn ouders. Koester de momenten. Geniet van wat je allemaal samen wil en kan doen. Geef daar aandacht aan.
Evalueer jij je leven weleens? En wat zou jij willen veranderen?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
