Stelling ‘opvoeding’ : Als je alle uren van de dag bezig wilt zijn met je kind…dan word je gek!
Doe je het überhaupt ooit ‘goed’ met de opvoeding? Ja, dat vraag ik mijzelf regelmatig af. Maar definieer ‘goed’. Is iets goed omdat de buitenwereld dat vindt? Of is iets goed omdat jíj dat zelf vindt? Lastig. Hoe ik daar zo bij kom? Omdat er iets gebeurde tijdens de vakantie. Omdat schoonmoeder mij daar op wees. Omdat het iets is waar ik natuurlijk zelf allang mee bezig was. In mijn hoofd dan. Maar waar ik moeite mee had (en nog steeds heb).
Je mag blij zijn dat je een kind hebt mogen krijgen
Herkenbaar? Je bent dolblij dat je uiteindelijk nog – op je 41ste – een lief, mooi dochtertje hebt mogen krijgen. Dus alle negatieve gevoelens die er ooit eens zouden kunnen komen? Gevoelens die inherent zijn aan opvoeding? Dat zorgt direct voor een schuldgevoel. Waar ik dan moeite mee heb vraag je?
Breng ik nu te weinig of teveel tijd met je door?
Ik heb het al in een aantal blogposts gehad over mijn manier van opvoeding. Dat ik vind dat ik te weinig tijd doorbreng met kleuter. Dat ik te vaak mijn werk voor laat gaan. Dat ik daar continu mee bezig ben. Dat ik regelmatig met mijn smartphone in mijn hand toch stiekem mijn mail check. Ideeën wil noteren. Bij wil blijven. Online bezig wil zijn. Maar is dat eigenlijk wel zo?
Opvoeding…zo vermoeiend!
Want weet je wat nu zo frappant is? Tijdens deze vakantie kreeg ik te horen dat ik (herstel: wij) juist heel erg veel met kleuter bezig zijn. Téveel zelfs. We zijn altijd en overal mèt haar aan het spelen. Bij de trampoline. Op de skelters. Terwijl ze tekent. Terwijl ze knutselt. Vind je het gek dat ze altijd alles samen wil doen? Het is iets wat we zelf hebben bewerkstelligd in de opvoeding van dochterlief.
Bemoedigende woorden helpen
Hoe grappig is het nu. Dat ik zo vaak vertel dat ik – in mijn optiek – te weinig tijd aan ons dochtertje besteed. Terwijl het eigenlijk juist teveel is. Lieve tante A. Die we inmiddels voor het vierde opeenvolgende jaar hebben gezien tijdens onze vakantie. Die zelf vier kinderen heeft. Sprak op een ochtend even een woordje met mij. Een heel nuttig woordje. Want ook zij had gesignaleerd dat we wel heel veel bezig zijn met onze kleine kleuter. En dat zo die komende zes weken zomervakantie, voor mij wel heel pittig gaan worden.
Een, twee, drie, vier
Zij herkende absoluut wat wij nu aan het doen zijn. Ze dacht terug en vertelde. Over haar gezin. Dat ook startte met hun eerste kind. Want als je maar een kind hebt. Dan richt je jouw volledige aandacht op dat ene kind. Elk kikje. Elke vraag om aandacht. Wordt beantwoord. Maar toen kregen ze nog een kind, en nog een. En nog een. En weet je? Dan kan je jezelf gewoon niet meer voorstellen dat je toen. Toen je nog één kind had. Zoveel aandacht schonk. Dat gaat gewoon niet meer met vier kinderen.
Onderbreek het patroon
Maar wil dat zeggen dat je – als het bij een kind blijft – hetzelfde patroon van aandacht geven maar moet blijven continueren? Nee. Want is het niet veel gezonder als je kind zichzelf ook goed kan ontwikkelen? Ook zonder jouw aanwezigheid? Meer alleen leert spelen. Of met andere kinderen? Ik denk het wel.
Plan de campagne
Plan de campagne (met dank aan schoonmoeder). Per dag een tweetal tijdsblokken afspreken met kleuter. Een tweetal tijdsblokken van pakweg een half uurtje waarin ik ga werken en zij alléén gaat spelen. Of dat nu knutselen is, met Duplo spelen, tekenen of iets anders. Er moet gewoon ook ruimte op een dag zijn. Voor mij. Voor mijn werk. Zelfs voor mijn ontspanning. Het kan niet zo zijn dat je alle uren van de dag maar bezig bent met je kind. Want dan word je gek.
Wat vind jij? Breng jij te weinig, genoeg of teveel tijd met je kind door?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
PS Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram of Bloglovin ?
