Opruimen van spullen, overtollige spullen. Het klinkt als iets heel eenvoudigs, maar niets is minder waar. Ik vertelde je al eerder dat ik diverse pogingen tot opruimen heb gedaan tot nu toe. Vuilniszakken vol met mooie, echt nog goede kleding zijn de deur uit gegaan. “Verkoop het gewoon” was het goedbedoelde advies van een van mijn nichtjes. “Vintage en nog mooie kleding doet het goed“. Maar weet je? Het is teveel moeite en ik heb er te weinig energie voor. Ik merk dat ik ‘klaar’ ben met de discussies op platforms als Marktplaats of Vinted over bedragen. Dan laat ik de niet-realistische biedingen nog buiten beschouwing.
Als het je meer moeite kost dan verlichting geeft
Meer moeite dan verlichting? Waar ik het dan over heb? Het hele proces van foto’s maken van je spullen, deze te plaatsen op de websites, doosjes zoeken waar je kleding, boeken of spullen in passen, vervolgens alles inpakken en versturen. Toegegeven, je kunt het proces van verzenden ook online regelen tegenwoordig, maar dan moet je toch naar een punt om het af te geven. Ik heb er even zó geen zin meer in. Of beter gezegd: ik vind het zonde van de weinige energie die ik heb. Laat ik de luttele tijd die ik over heb – na mijn (schrijf)werk en andere werkzaamheden – nuttig besteden en wel aan zaken die mijn energie verdienen.
Vuilniszakken vol spullen
Aldus heb ik bij al mijn pogingen tot dusver zákken vol kleding en spullen voor kinderen (zoals speelgoed, kinderschoenen en kleding) en van mijzelf weg gegeven aan organisaties als Zending over Grenzen. En heb ik ook heel veel gedoneerd via mijn beste vriendin aan haar familie en vrienden. Heb ik toch stiekem wat verkooppogingen gedaan (en is dat ook best goed afgelopen moet ik bekennen). Maar toch ben ik er nu echt wel klaar mee en heb ik het ‘alleen-maar-weggeven’-stadium bereikt. En dat is prima. Want de dankbaarheid en blijheid die nu mijn kant op komt. Het is ‘so worth it‘!
Style Story Organizing
Hoe dat nu zo ineens komt? Dat ik aan het doorpakken ben? Opruim Coach Miriam Bakker (Marie Kondo consultant) kwam via Instagram op mijn pad en kwam in de zomer van 2021 bij mij op bezoek. Het gevoel dat ik op afstand al bij haar voelde klopte. Was helemaal goed. De timing was goed. Dit was nodig in mijn leven. Want Miriam zette amper een voet in huis of ik ging los. De woorden stroomden eruit (de tranen ook). Van al mijn pogingen tot nu toe, het plotselinge overlijden van mama, de benauwdheid die mij nu al maanden (of jaren) bekruipt, het gevoel dat ik stilsta terwijl ik verder wil in mijn leven. Het moest eruit. Niet alleen de woorden, maar ook het verdriet, het gevoel en daadkracht. Ik moest er wat mee doen en wel nu meteen.
Kiezen voor het opruimen van mijn kleding
Waar ik dacht dat ik het ontzettend moeilijk zou vinden (want ik had al zoveel weg gedaan) ging het eigenlijk buitengewoon soepel. Na het gesprek waarin ik mijn hart kon luchten was er tijd genoeg om een begin te maken. Met een deel van mijn garderobe. Ik koos voor kleding in plaats van de keukenspullen (dat was de keuze voor deze workshop) en ik pakte het overgrote deel van mijn jurken, jasjes, rokken en broeken erbij en legde alles op een grote hoop op het bed. De eerste vraag van Miriam: “Kun je voor mij de drie items eruit halen die je écht lief zijn? Die je wilt bewaren. Waar je het zeker van weet?” vond ik een spannende. Maar gek genoeg kon ik er echt wel meer dan drie items uithalen.
Wie is nu écht Rory?
Wat op zich ook al een unicum is omdat men vaak er niet eens drie kan kiezen, aldus Miriam. Maar op deze manier kwam ik op een rekje uit met kleding dat écht ‘Rory’ uitademde. De Rory die ik echt ben en stiekem altijd ben geweest. Het is alsof ik weer tevoorschijn kwam. Want weet je? Waar ik dacht dat ik altijd van het zwart, zwart, zwart was, zag ik daar ineens pailletten, glitter, knalroze, batik, een explosie van kleur, kant en vooral heel veel vrolijke opvallendheid. Extravert, elegant, dansen, genieten, vrolijkheid en meer. Dat ben ik! Dat ben ik echt. En die persoon was ik toch een hele tijd al niet helemaal meer. Na die allereerste selectie pakten we kledingstuk voor kledingstuk op.
Ruis in je kledingkast
En echt. Het is waar. Waar je nadenkt over items met argumenten als: “Dit was duur“. “Dit kocht ik tijdens mijn eerste baan“. “Maar ik kreeg dit voor Moederdag“. Of de items waar je mee voor de spiegel gaat staan om te kijken of en waarom je het wel of niet leuk vindt? Het ging allemaal de deur uit. Ruis in mijn kledingkast. En dat deed ik – al zeg ik het zelf – behoorlijk rücksichtslos. En dat had ik écht niet van mijzelf verwacht. Bizar. En heel fijn. Want ineens zag ik al mijn jurken (ik blijk best een ‘jurkenmens’ te zijn) bij elkaar hangen in plaats van deels in een hangkast, deels opgevouwen of opgerold in een andere kast waardoor ik totaal geen overzicht meer had. Dat er nog een groot deel van mijn garderobe in een aantal kasten op zolder hangt en ligt laat ik maar even buiten beschouwing. Dat is de volgende stap.
Ik heb lucht nodig
Maar het bovenstaande lijkt alleen maar te gaan over het fysieke deel van opruimen. Niets is minder waar. Want wat nog veel belangrijker is, is het gevoel dat je zelf krijgt als je hiermee bezig bent. Want dat is lucht krijgen in alle benauwdheid. Alsof er een last van je schouders valt, een zware steen van je borst af schuift. Laten we wel wezen. Er zaten een aantal items tussen die ik van mama heb gekregen. Of het shirtje dat ik in het ziekenhuis droeg tijdens haar laatste dagen en waarvan ze zei dat het mij zo goed stond. Die doe ik nooit weg. Of in ieder geval nog lang niet. Op advies van Miriam heb ik in een doos gedaan in mijn kast. Daar ben ik gewoon nog niet aan toe. Maar het wegdoen van alle andere ruis zorgt voor meer … lichtheid.
Spullen uit een andere levensfase
Een ander voorbeeld. Ik had een hele uitgebreide collectie colberts, blazers en jasjes die ik tijdens mijn laatste baan in loondienst droeg. Zakelijke kleding waar ik niet veel meer mee deed. Het nam ruimte in, maar niet alleen in mijn kast maar ook in mijn hart. Iedere keer als mijn blik erop viel dacht ik terug aan de rottijd van de laatste maanden. Niet aan hoe mooi de begintijd was. En dat is ook een wijze les. Ik wil niet meer door herinneringen geplaagd worden die mij verdrietig maken, of sip. Al die kleding? Is ook weg gegaan. Ik hoop en denk dat anderen er heel blij van kunnen worden. Maar ik? Ik niet meer.
Ruis in je leven…
Zit ik toch weer over kleding en spullen te praten. Het is een fase waar ik – zelfs bijna een jaar later – nog middenin zit maar waar ik doorheen wil. Want van opruimen van spullen ga je langzaam maar zeker door naar het opruimen van je leven. En dat is wat ik wil. Voelen waar ik zat, waar ik heen wil, verandering accepteren en aangaan – hoe spannend dat ook kan zijn -, herijken en doorgaan. Want dat is leven…
Wist jij dat je met opruimen meer doet dan alleen maar fysiek spullen uitzoeken? Dat je een diepere laag aanraakt?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
