Opruimen? De verlamming slaat toe

Verlamming slaat toe? Ik vraag mij weleens af. Waar ligt het nu precies aan? Wanneer is de onrust begonnen? De paniek. Wanneer ‘opruimen’ aan de orde komt. Het is ineens alsof ineens de verlamming toeslaat. Serieus. Ik ben druk bezig, maar voel dat ik zin heb om op te ruimen. Even niet nadenken maar gewoon lekker werken met je handen. Ik ren bijna naar boven. Naar zolder. Stroop mijn mouwen op. Kijk om mij heen. En…

Verlamming

Ik verlam. Observeer. Kijk. En zie wat er allemaal ligt. Op stapels. In zakken. Dozen. Vuilniszakken. Volgepropt in een boekenkast. Wat ik dan voel? Wanhoop. Geen overzicht. Ik voel mij ellendig. Want ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Moedeloosheid. Ik vind mijzelf binnen een paar minuten weer terug achter de keukentafel. Bij de laptop.

Analyseer jezelf

Zelfanalyse. Nog niet zo makkelijk. Vroeger, toen ik nog in de twintig was. Net samenwoonde. En nagenoeg al mijn bezittingen in een (vooruit, twee of drie) dozen pasten. Kon ik toen eigenlijk goed opruimen? Of had ik destijds eigenlijk ook al geen goed systeem? Heb ik eigenlijk wel een goed voorbeeld aan mijn ouders gehad? Hoe waren zij eigenlijk in opruimen?

Opruim-skills, anyone?

Maar het gaat nu niet om mijn ouders. Het gaat om mijzelf. En mijn gemis aan opruim-skills. Aan motivatie. Want bij het zien van de bergen die inmiddels op zolder staan, zakt de moed mij echt in de schoenen. Verlamming. Ik schreef al eerder een artikel over hoarding. Maak je geen zorgen. Dat zit niet in mij. Dat is niet echt het probleem. Wel het startpunt van opruimen en het doorzetten.

Hoarding-issues Rory?

Want wat ik wel herken van hoarding is het moeilijk afstand doen van (emotionele) spullen. Nu heb ik volgens mij al een paar keer laten vallen dat ik helemaal weg ben van opruimgoeroe Marie Kondo. Ik heb haar beide boeken en voor het slapen gaan lees ik braaf een aantal pagina’s. Allebei de boeken ben ik overigens steeds opnieuw aan het lezen. Ik heb er ongelofelijk veel aan. De tips. De tricks. De kledingkasten van mijzelf en mijn little one zijn volgens haar opvouwmethode echt revolutionair veranderd. Wat een ruimte. Wat een inzicht in wat je allemaal hebt!

Iets met ‘spark joy‘

Maar dat opruimen hè. Die verlamming die daar ineens is. Dat kiezen voor wat je graag om je heen hebt (‘spark joy’). Dat is zo makkelijk nog niet. Want waar KonMari zegt dat je moet beginnen bij je (eigen) kleding. Want “dat zijn geen emotionele zaken“. Moet ik bekennen dat dit juist voor mij een heel lastige categorie is. Ik hecht wèl emotioneel aan kleding. Ik weet nog bijna precies wanneer ik wat heb gedragen. In de kraamweek. Bij een bruiloft. Op een bijzonder moment.

Prioriteiten stellen?

Het is iets van de laatste paar jaren. Of was het eigenlijk al die tijd al zo? Ik vind het lastig om prioriteiten te stellen. Ook vind ik het moeilijk om te bepalen wat ik moet bewaren en wat niet. Waar berg ik alles op? Waarom bewaar ik zoveel? Ik kan mij bijna niet voorstellen dat ik directiesecretaresse ben geweest (en een hele goede zelfs! Daar. Het mag gezegd worden) en thuis zó hilarisch slecht ben in opruimen en bijhouden.

Waar héb je het over?

Ik heb het niet alleen over papierwerk. Maar ook over de verzameling lege dozen (want ik zou maar iets verkopen op Marktplaats). Kleding (zonde om weg te doen). Kleding van Mila (daar begin ik nog helemaal maar niet aan). Babyspeelgoed (oh, toen ze 1 was speelde ze er zo leuk mee. Van dat liedje van die muziekmobiel krijg ik altijd tranen in mijn ogen). Nu ik het zo opschrijf klinkt het belachelijk. Maar ik zit ermee.

Opruimen. Hoe ‘goed’ ben jij daarin? En doe jij makkelijk afstand van dingen?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Update na een uurtje zolder (ik ben toch weer begonnen): Een stuk of 50 lege dozen weggegooid. Twee vuilniszakken vol voor het nichtje en de zus van mijn vriendin. Een zak voor Indonesië. En mijn twijfelstapel is enorm uitgedund. Was dat nu zo moeilijk Rory? Oja, ik las trouwens een heel fijn artikel van Maris over dit onderwerp. Veel goede tips!