Op latere leeftijd moeder: hoe weet je dat je het goed doet?

Makkelijk antwoord. Namelijk, dat weet je niet. Ja, je doet natuurlijk je uiterste best. Naar eer en geweten doe je wat je denkt te moeten doen. Maar zeker weten dat je het goed doet? Neuh.

Ik weet het allemaal wel hoor!

Waar ik in eerste instantie nog dacht. Hallo! ik ben in de veertig. Ik heb een heleboel meegemaakt. Veel levenservaring. Dit ga ik even doen! Kwam al vrij snel in de zwangerschap de twijfel de kop opsteken. Zeker als je jezelf iets teveel wilt inlezen (niet in de bevallingsperikelen, dat juist weer niet). En er ineens genoeg mensen klaarstaan om je ongevraagd allerlei informatie te geven. Ja hoor, juist over bevallingsperikelen.

Ik luister (maar eigenlijk niet)

Goed, wat ik al eerder zei. Dicht bij jezelf blijven. Vriendelijk doch dringend iedereen verzoeken de vervelende verhalen voor zich te houden. Luisteren ze niet? Dan doe je dus precies hetzelfde. Ogenschijnlijk absorbeer je de informatie. Maar eigenlijk gooi je de ongevraagde informatie direct over je schouder. Weg ermee. Jij bent zwanger nu. Niet de ander.

Pure berusting

Ik schiet wat door merk ik. Het goed willen doen. Iets wat waarschijnlijk bij heel veel vrouwen past. Zeker bij mij. Hoe ben ìk er gaandeweg – na de zwangerschap – mee omgegaan? Ik moet je eerlijk bekennen dat ik vlak voor en zeker tijdens de bevalling een moment bereikte van pure berusting. Gewoon: go with the flow. Op het punt dat het allemaal niet de goede kant leek op te gaan. De anesthesist ineens buitenproportioneel fel van leer trok tegen mijn schoonmoeder. Omdat zij per ongeluk een verpakkinkje op zijn steriele tafeltje had gelegd. Besloot ik ineens om mij niet te laten meetrekken in de emoties en vermoeidheid van de anesthesist. Ik besloot mij af te sluiten en helemaal naar binnen te keren.

Duidelijkheid voelen en uitstralen…cruciaal!

Beste beslissing ever! Toen kon ik ook in de rust komen. Voelen dat er iets helemaal niet de goede kant op ging. Daadwerkelijk dicht bij mijzelf te blijven. En in toch wel een tikje paniekerig wordende situatie heel duidelijk maken wat ik wilde. Namelijk. Het gaat niet goed met mijn kindje. Dit duurt te lang. Ze moet eruit. Het kan mij niet schelen hoe. Maar het moet gebeuren. En wel nu! Cruciaal. Dat is het eerste moment waarop ik wist: ja, ik doe het goed!

Wees beheerst?

Grappig, ik werd tot het schrijven van dit artikel geïnspireerd door dit artikel van Nathan ( hartenondernemen ) : “les 2 van Nelson Mandela – wees beheerst”. Ik ben zelf een vrij druk en emotioneel persoon. Beslissingen neem ik eigenlijk puur intuïtief en gebaseerd op wat ik voel. Maar als anderen in paniek raken, word ik juist heel rustig, stabiel en gedecideerd. En dat is eigenlijk wat ik je aan zou willen raden. Een combinatie daarvan. Blijf bij jezelf. Je voelt heel goed aan wat goed is en wat niet. Laat je niet teveel afleiden door anderen. Probeer in de rust en ontspanning te blijven. Schiet niet teveel in de emotie. Zit niet teveel in je hoofd. Het belangrijkste? Als moeder voel en doe je het denk ik onbewust (bijna) altijd goed.

Hoe zit dat voor jou? Hoe weet jij dat jij het goed doet?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl