Onzekerheid, eenzaamheid en verlies

Onzekerheid, eenzaamheid en verlies. Woorden die ik las in het meest recente Flow Magazine en die iets bij mij teweeg brengen. Normaal gesproken zouden dit voor mij al ‘issues’ kunnen zijn (dingen waar ik mee zit), maar juist in deze tijd wordt dit nog meer uitvergroot. Ga maar na, er is zoveel onzekerheid waar we nu helemaal niets mee kunnen. Een pandemie, wie had dat ooit gedacht? Velen zullen zeggen: “Ja, dat zag ik allang aankomen“. Maar ik? Nee, dit was niet iets wat in mijn gedachten zat.

Die eenzaamheid speelt mij parten

Die onzekerheid – die tegelijkertijd leidde tot een stukje eenzaamheid – zorgt er tegelijkertijd voor dat je jouw leven als het ware ‘on hold‘ moet zetten. Dit gezegd hebbende zullen er ook tegenstanders hiervan zijn die zeggen dat je alles nog kunt doen wat je wilt. En dat het aan je eigen instelling ligt. Wat ik vind? Hoe je het ook wendt of keert, het leven hierna is niet meer hetzelfde als pre-corona. Dit geldt voor alle bevolkingsgroepen in alle lagen van de samenleving. Als (klein) kind ben je (gelukkig) flexibel en aan hen merk je ook dat ze letterlijk meegaan in de beweging die er is. De school is open? Fijn. De school is dicht? Dat is ruk, maar we gaan gewoon door.

Van paniek tot acceptatie

Bij mij ging het heel anders. Van in eerste instantie grote paniek naar angst, verdriet, onzekerheid, eenzaamheid (ik werkte altijd al vanuit huis, maar via events zag ik mijn blogcollega’s)  en uiteindelijk acceptatie. Acceptatie van hetgeen je niet kunt veranderen. Hoe lang het nog gaat duren? Geen idee. Komt er uiteindelijk een vaccin? Ik hoop het. Is dat spannend omdat de tijd om het te maken verkort wordt? Ja. Maar uiteindelijk gaat het om de gezondheid van ons allemaal. Wat moet dat moet. En ik wil heel graag – net als vermoed ik de hele wereldbevolking met mij – terug naar een leefbare situatie. Maar wanneer dat gaat gebeuren? Geen idee. Kortom, onzekerheid alom.

Kijk naar wat je allemaal nog wel kan

Nee, ik klaag niet over wat er niet meer kan en ik probeer oprecht te focussen op wat we nog allemaal wèl kunnen. Dalia zei het heel mooi in haar IG-post van enkele dagen geleden. Mekkeren omdat de sportschool misschien dicht gaat is menselijk, maar eigenlijk heel onlogisch. Want we kunnen ook thuis sporten. Wij hebben die keuze nog. Iemand met lichamelijke gebreken, ongemakken of ziektes hebben die keuze niet. Kortom, laten we proberen niet te verzanden in het negatieve en kijken naar wat wel allemaal nog wel kunnen.

Ik wil knuffelen

Waar ik wel moeite mee heb? Het gevoel van eenzaamheid. Het feit dat ik dierbaren zoals mijn vader of beste vriendinnen niet kan knuffelen (tegenstanders zullen zeggen: “Ja hoor, dat kan wel. Dat is je eigen keuze en moet je gewoon doen“. Ik doe dat niet. Waarom niet? Heb jij mijn artikelen over corona in ons gezin al gelezen?). Ik ben een mensen-mens. Ik hoef echt niet de hele wereld te vriend te hebben, een hand te willen geven of te omhelzen. Maar mijn dierbaren? Mijn loved ones? Die wel graag. Ik had nog niet eerder van het begrip ‘huidhonger’ gehoord, maar ineens begrijp ik het.

Vrijheid zit in je hoofd

Dat vrijheid in je hoofd zit begrijp ik absoluut. Het heeft ook weer te maken met kijken naar wat je allemaal nog wel kan. Maar sommigen onder ons hebben het daar gewoon moeilijk mee. En dat begrijp ik ook. Studenten die ineens een totaal ander leven moeten leiden. Oudere mensen in verpleeginstellingen en bejaardentehuizen die zich vaak al alleen voelden en nu nog meer eenzaamheid ervaren. Minder tot geen bezoek? Dat is gewoon tegen de natuur van menszijn in. Ik begrijp dat het soms beter is (of lijkt), maar wat de mentale effecten van deze lockdown (light) zullen zijn? Niet iets om te onderschatten denk ik.

Onzekerheid, eenzaamheid en … verlies

En dat brengt mij ook bij verlies. Gek is dat. Waar ik al elke dag aan mama denk, wordt het nu nóg meer versterkt. Want als ze nu nog had geleefd had ze zeker in de risicogroep gezeten. Waar ik dacht dat mama op dezelfde manier door zou zijn gegaan met boodschappen doen op de fiets voor zichzelf en voor anderen die dat wat lastiger kunnen doen. Vraagt mijn broertje zich af of ze niet juist heel angstig zou zijn geworden. En binnen zou zijn gebleven.

Tekens zijn overal

Hoe dan ook merk ik dat ik – nu we steeds weer en meer worden teruggeworpen op onszelf, ons huis, onze kleine cocon – nog meer bezig ben met mama, het gemis, het verlies dan eerst. Ik zoek naar tekenen dat ze in onze nabijheid is. Voel mij verbonden met haar en haar energie. Vage, wazige woorden? Niet als je Laura Lynne Jackson mag geloven, schrijfster van het machtig mooie, troostvolle boek ‘Tekens zijn overal’. Ik las over dit prachtige boek in een stukje op de site van Happinez en wist toen direct dat ik dat boek wilde lezen.

In fases lezen

Ik voel mij heel bevoorrecht dat ik dit boek van de uitgever toegezonden heb gekregen. Wel heb ik het in fases moeten lezen omdat de inhoud enorm binnenkwam bij mij. Het is bijzonder, troostvol, dierbaar en tegelijkertijd verdrietig om te lezen. En het meest bijzondere was het moment dat ik de inleiding las. Want daarin vertelt Laura dat dit boek niet zomaar op je pad is gekomen. Het is voorbestemd. Wazig? Vind ik niet. Ik voel direct wat ze bedoelt.

Dingen gebeuren met een reden

In het leven zijn heel veel toevalligheden – denk je. Ik geloof er juist heilig in dat dingen met een reden gebeuren. En dat het dus geen toeval was dat ik in alle werkdrukte ineens begon te scrollen en bij het stukje over dit troostvolle boek terecht kwam. Ik ga je een aantal dingen vertellen waar je misschien wel en misschien niet in gelooft. Hoe dan ook hebben deze gebeurtenissen ervoor gezorgd dat ik mij nog meer bewust ben, nog meer verbonden voel met diegene aan wie ik heel veel denk. Iedere dag. Misschien wel bijna ieder moment. Mijn moeder.

Er is meer tussen hemel en aarde

Je kunt het geloven of niet. Ik denk dat het iets is waar je voor moet openstaan. Het besef dat er meer is tussen hemel en aarde. Dat wanneer iemand niet meer fysiek bij je is, diegene nog steeds in je leven kan zijn. Niet alleen in je hoofd of in je hart, maar ook daadwerkelijk in jouw nabijheid. Zodat het gevoel van eenzaamheid ook minder is. Hoe dan? Hoor ik je bijna vragen. Zonder al teveel te willen vertellen over de inhoud van dit mooie boek wil ik je wel vertellen over mijn persoonlijke ervaringen na het lezen van het boek.

Dat wat er is…

Als je jezelf eenmaal openstelt voor dat wat er is, wat er kan zijn. En je dat ook verkondigt. Of dat nu in stilte is of juist wanneer je erover vertelt aan je partner, je kind, iemand. Dan gaat het ‘leven’, dan creëer je ruimte om het te laten gebeuren. Te vaag? Twee voorbeelden waar ik nog kippenvel van krijg als ik eraan denk. De eerste keer is toen ik met lezen halverwege ‘Tekens zijn overal’ was. Ik stelde mijzelf open, sloot mijn ogen en vroeg aan mijn moeder om mij een teken te geven dat ze in mijn buurt is. Dat kun je doen door een algemeen teken te vragen, maar juist ook door wat specifieker te zijn.

Jezelf openstellen is de eenzaamheid verbreken

Door iets te vragen wat je echt aan die persoon doet denken. Of te vragen om iets waar hij of zij echt van hield. Ik vroeg mama om een teken met betrekking tot zoetigheid. Dat was echt haar zwakke punt. Taart, gebak, koekjes, iets zoets, iets lekkers. Nu werkt het niet zo dat je dan stante pede een teken krijgt. Soms gebeurt het meteen, soms pas na een week. Het gaat om het openstellen, de verbinding zoeken en het los te laten. Ik deed het laatste. Je bent sceptisch als je dit leest? Geloof mij, ik begrijp het. Maar inmiddels zit ik heel ergens anders.

Ibu = moeder

Na ruim een week kreeg ik namelijk ineens een berichtje van een dierbare vriendin die zich afvroeg of ik wel wist dat bij mij in de buurt een zaakje zat van twee Indische mensen. Die niet alleen spekkoek verkochten, maar die er een soort van spekkoek 2.0 van maken. Versierd als spekkoekletter, met chocolade of juist appel erin verwerkt. Heel erg ‘mama’ eigenlijk. Op het moment dat ik dit typ krijg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. Want ineens zie ik (en dat zag ik destijds niet) dat deze winkel ‘Ibu Spekkoek’ heet. En weet je wat ‘Ibu’ betekent? Moeder…

Mama is bij mij

Je kunt erin geloven of niet. Ik heb ervoor gekozen om het wel te doen. De eenzaamheid die ik zonder moeder, zonder mama voel hoeft niet meer zo te zijn. Ik voel en weet nu dat ze in mijn buurt is. Bij mij is. In mijn hart, mijn hoofd maar ook echt om mij heen. De tweede gebeurtenis? Ik vroeg wederom om een teken, maar dit keer liet ik het wat algemener door ‘gewoon’ te vragen om een teken. Nu moet je weten dat ik iedere avond voor het slapen gaan in bed (met oordopjes in) luister naar de affirmaties van Louise Hay. Ze zijn positief en ik affirmeer mee. Voor een positieve vibe en ook om makkelijker en fijner te slapen.

“You are loved by your parents”

Grappig genoeg val ik met enige regelmaat in slaap als ik luister. Zo ook weer op die bewuste avond. Ineens schrok ik wakker van een affirmatie – en echt, dat gebeurt mij nooit. De zin? “You are loved by your parents“. Tranen, want op dat moment wist ik zeker dat dit de boodschap van mama was. Het teken waar ik om had gevraagd. Natuurlijk realiseer ik mij dat mijn moeder niet meer ‘echt’ met mij kan praten. Wel kan ze het op een andere manier fixen. Hoe mooi is het dat ze nu via die bewuste zin in de affirmaties van Louise Hay mij een teken heeft kunnen geven?

Ik geloof in de tekens van de overkant

Nogmaals, geloof het of geloof het niet. Maar dit boek is niet voor niets op mijn pad gekomen. Het gemis is er nog steeds, maar het gevoel dat mijn moeder bij mij is. Om mij heen is en er voor mij is? Dat is versterkt. Door het lezen van het boek. Door te begrijpen dat je zelf in de hand hebt wat je voor tekenen ‘van de overkant’ kunt ontvangen. Als je jezelf ervoor open stelt is zoveel mogelijk. Komt dat nu allemaal door het lezen van het boek Rory? Nee, zo makkelijk is het niet. Het heeft natuurlijk ook met je eigen instelling te maken. Hoeveel je jezelf open durft en kunt zetten. En ik ben intens dankbaar dat ik inmiddels zo ver ben gekomen dat ik dat ook doe.

Geloof jij erin dat de band die je hebt met je dierbaren, niet verdwijnt na de dood?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Dit boek heb ik toegezonden gekregen van Spectrum Lifestyle

Laura Lynne Jackson – ‘Tekens zijn overal’ – paperback – 304 pagina’s – € 22,99