Nieuwe rubriek Taboe #1: Ik zal mijn baby toch niets aandoen?

Zo! Over taboe gesproken. Dat komt even binnen hé? Ik was al een tijd aan het denken over een vaste rubriek binnen 40envoorheteerstmoeder. En toen ik een hele vervelende scène zag in seizoen 4 van Homeland (de scène waarbij Carrie haar baby eerst – per ongeluk – bijna uit haar handen laat glippen in bad en vervolgens haar baby bewust héél even onder water houdt) – heeft die mij enorm geraakt. Niet omdat ik het zelf ooit heb ervaren (nee!). Ooit heb overdacht (ook nee!). Laat staan dat het mij is overkomen. Nee, ik moest terugdenken aan een gedachte die waarschijnlijk bij elke prille moeder wel eens door haar hoofd is geschoten.

Bovenaan de trap staan

Herkenbaar? Je staat – vers na de bevalling, tjokvol hormonen, tikje labiel – bovenaan de trap en je moet voor het eerst met je kleine, kwetsbare baby naar beneden lopen. Dat is moeilijk. Lastig. Spannend. En zelfs ingewikkeld. Bij mij is het echt wel door mij heen gegaan hoor. Wat nu als ik haar laat vallen? Ze is zo klein en teer en breekbaar. Op het moment dat ik dat dacht. Zo bovenaan de trap. Kon ik bijna voelen hoe ik uitgleed.

Taboe: over kwetsbaar opstellen gesproken

Dit is een van de meest persoonlijke dingen die ik met jullie deel. Het is iets waar ik mij eigenlijk voor schaam. Terwijl het iets is wat veel, heel veel voorkomt. Er wordt alleen niet over gesproken. Want dat is taboe. Not done. Dan faal je. Laat je zien dat je een slechte moeder bent. Hell no! Het is juist zo belangrijk dat je het erkent. Dat je er wat mee doet. Dat je er met iemand in je naaste omgeving over praat.

Consultatiebureau of Consternatiebureau?

Een tip. Voordat je dit aan het consulatiebureau wilt doorgeven. Denk dan heel goed na over hoe je dit brengt. Zij zijn namelijk de instantie die als eerste aan de bel trekken als ze maar het kleinste vermoeden hebben dat mama wel eens depressief zou kunnen zijn. In mijn geval was daar helemaal geen sprake van. Ik was gewoon een prille moeder, die een zware dubbele bevalling (natuurlijk en spoedkeizersnede) achter de rug had. Geen idee had wat weinig slaap met je kon doen. Een baby had gekregen die erg veel huilde.

Praten, praten, praten

Gelukkig kan ik heel goed met mijn (schoon)moeder praten. Eigenlijk mijn tweede moeder, zoals ik haar altijd noem. Zij kon mij vertellen dat dit soort gedachten gewoon heel vaak voorkomen. Dat bijna iedere prille moeder ze wel kent. En wanneer iets ‘niet pluis’ is? Als je niet meer kan lachen. Niet meer kan genieten. Kortom, als je niets meer ‘voelt’. Dan hoeft er nog niets aan de hand te zijn. Maar dan kan het heel nuttig zijn om bijvoorbeeld een gesprek met je huisarts of dan toch het consultatiebureau aan te gaan.

Ken jij nog meer taboe-onderwerpen van het moederschap? Ik zal regelmatig een taboe benoemen.

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl