Nee, er komt geen tweede

Geen tweede? Geen tweede kind? Juist. Begrijp mij niet verkeerd. Mijn gezin is compleet. Ik heb niet nog een kind nodig om een gezin te zijn. Ik ben dankbaar. Ontzettend dankbaar. Dat wij ons wondertje hebben mogen krijgen.

BAM!

Maar soms. Heel soms. Op een onbewaakt moment. Raakt het mij. Ineens. Ik weet nog precies wanneer de allereerste keer was. Mila zal ongeveer anderhalf, twee jaar zijn geweest? Ik bladerde in een Ouders van Nu en ‘BAM’. Daar was het. Een foto van een ontzettend lief dreumes meisje in bed. Een meisje wat het hoofdje van een baby aaide. Haar broertje (of zusje. Ik weet het niet meer).

Een stomp in mijn maag

Alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. “Dat zal ik dus nooit meemaken“. “Wie ben ik. Dat ik dat mijn meisje ontneem?“. Als als, dan dan. Allemaal zinloze gedachten die door mij heen gingen. Datzelfde gevoel kreeg ik ook bij de vraag die zeer vaak gesteld werd, vlak na de geboorte van ons dochtertje:”Wanneer komt de tweede?“. Daar schreef ik eerder dit artikel over.

Laten we het lot niet tarten

Direct erna kon ik relativeren hoor. En dat deed (en doe) ik ook. Want Mila is ons wondertje. Een tweede? Laten we het lot niet tarten. Geloof mij. We zijn niet over een nacht ijs gegaan. We hebben er veelvuldig over gesproken. Al met al is het nooit een echte optie geweest. Een tweede.

Geen tweede? Waarom niet?

Waarom? Door de omstandigheden. Een ingewikkelde bevalling. Een kleine kans. Mijn leeftijd. Eventuele complicaties (die zeker niet uitgesloten moesten worden volgens de gynaecologe). Afijn, alle scenario’s zijn gepasseerd. Maar ook. Wij zijn zo dankbaar voor ons wondertje. Gezondheid. Alle onverdeelde aandacht die wij kunnen geven. En ook bieden. Een mooie toekomst.

Babyboom

En dan toch. Als ik hoor dat een vriend of kennis een tweede verwacht. Of – in dit geval – collega-bloggers waar best een babyboom van ’tweedes’ lijkt gaande te zijn. Dan ben ik dolblij voor ze. Echt! Letterlijk. Ik gun het ze. Allemaal. Maar heel even. Diep van binnen. Voel ik een heel klein steekje. Is het verdriet? Pijn? Verlangen?

Dankbaarheid ten top

Ik laat het gevoel er zijn. Druk het niet weg. Kijk ernaar. En haal eigenlijk ‘de angel’ uit het gevoel. Want meteen daarna is het weer weg. Want ik heb een prachtig en lief meisje mogen krijgen. We zijn dolgelukkig met ons drietjes. En stroomt er warmte en dankbaarheid door mij heen.

Hoeveel kinderen heb jij? 

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl