Nam jij ook zoveel voor lief?

De dingen voor lief nemen. Het gewoon vinden. Iets waar ik mij toch wel schuldig aan heb gemaakt. Hoe ik daarbij kom? Een van de exemplaren van mijn favoriete magazine Flow is wederom een bron van inspiratie voor mij. Ik ben zo dankbaar dat ik dit ooit als een mini-abonnement voor mijn verjaardag kreeg en dat H. dat voor mij heeft verlengd (als Moederdag cadeau). Het lezen van deze inspirerende en positieve artikelen is echt een ‘me time‘-moment geworden waarin ik mijzelf terugtrek. Buiten in mijn bamboe stoel op de veranda – ok, in de zomer dan – of gewoon binnen op de bank onder een dekentje. Een mok thee erbij, of juist een glas witte wijn en gewoon lezen. Ditmaal was zelfs het voorwoord de aanleiding tot een paar fikse tranen in mijn ogen.

Ontroerd tot op het bot

Of beter gezegd. Tot een mini-huilbui, omdat ik zo ontroerd was. Tot op het bot. Hoofdredactrices Irene en Astrid verwoorden perfect wat ik voel. Waarom ik deze periode – deze coronacrisis – zo erg vind. Waar ik normaal gesproken niet zo goed kan uitleggen wat ik mis (naast natuurlijk mijn vader knuffelen, datzelfde te doen met mijn broertje, familie, beste vriendinnen en meer) geven zij exact weer wat ik eigenlijk bedoel.

De dingen voor lief nemen

Zij noemen het: “De dingen voor lief nemen“. Dat is helemaal waar – voor mij. Want al die mensen die je niet per se zelf hebt uitgekozen (schoonfamilie, collega’s, maar ook gewoon die persoon waar je in de supermarkt ineens een gesprek mee begint. Of de trambestuurder. Diegenen die naast je zit in de bioscoop), dat zijn de mensen die zorgen voor een frisse blik. Volgens Irene en Astrid geven zij je het inkijkje in een ander leven dan dat van jou. En je kunt het zelfs nog verder trekken. Deze mensen zorgen ook voor de eventuele andere mening, het onverwachte. Waardoor je geprikkeld blijft en vol in het leven blijft staan.

Wat zijn alledaagse dingen eigenlijk bijzonder

Ik moest er spontaan van huilen. Want ze hebben het over een aantal alledaagse gebeurtenissen die mij raken, omdat ze destijds zo gewoon leken maar ik ze nu zo ontzettend mis. Zoals opletten of je aan de beurt bent bij de bakker. Met zijn allen in een volle lift staan en elkaar al dan niet aanstaren. In een te kleine maar oh zo gezellige woonkamer een klein feestje vieren. Het dansen op een van de leukste reünies van het jaar in je oldskool favoriete discotheek. En ineens besefte ik: “Oh ja, dát mis ik! Dat was zó normaal en eigenlijk tegelijkertijd zo fijn“. En zoals de hoofdredactrices zeggen: “Wat zijn die momenten eigenlijk bijzonder!” En wat heb ik ze vroeger – in de tijd voor corona – eigenlijk simpelweg voor lief genomen.

De andere mening de ruimte geven

Toevallig had ik onlangs exact zo’n moment. Dat ik een conversatie niet voor lief nam. Toen ik in gesprek raakte met een goede vriendin en we ineens belandden bij het onderwerp ‘corona-vaccinatie’ . Voor ik het wist gooide ik eruit dat ik de mensen die dit nog steeds niet willen totaal niet begrijp. Waarop zij vertelde dat eerst ook niet zeker te weten. Als het verplicht wordt, dan doet ze het wel, maar als dat niet zo is… Na de eerste ontreddering (wat heb ik nu weer gezegd?) en onbegrip (wie wil dit nou niet?) gaf ik haar de kans het uit te leggen. Haar beweegredenen met mij te delen. En dat heeft mij verder gebracht. Behalve bot mijn mening te willen uitdragen heb ik ervaren dat anderen ook – voor hen – gegronde redenen kunnen hebben om het tegendeel te willen.

Ik mis het

Ik mis deze alledaagse, maar eigenlijk heel bijzondere momenten heel erg. Deze momenten die ik veel te veel voor lief heb genomen. Omdat ik – los van die ene hele goede vriendin – eigenlijk vrij weinig andere mensen meer zie. Toegegeven, thuiswerken deed ik al. Maar alle events en afspraken elders in het land, waarbij ik mijn blogcollega’s zag. De uitjes met mijn vriendinnen. Even een dansje doen in een club. Uit eten gaan. Een reünie met oud-klasgenoten. De mini-vakantie met het gezin. De kopjes koffie met zakenrelaties of oud-collega’s. Dan heb ik het nog niet over de momenten met loved ones. De verjaardagen. Zelfs afscheid nemen van mensen. Ik vond het heel normaal. Totdat je in een situatie belandt waarin dat alles niet meer kan, of op een andere manier ingevuld moet worden.

De tijd dat alles anders was

Ik hoop (en nee, ik zeg het anders:”Ik ga ervan uit“. Want hopen klinkt niet zeker genoeg en ik wil staan voor wat ik voel) dat het straks – later in de toekomst – weer anders is. En dat we dan deze ogenschijnlijk gewone momenten niet meer langs ons heen laten gaan. Niet voor lief nemen. En iedere keer als dat per ongeluk wel gebeurt, dat we dan terugdenken aan deze tijd. De tijd van de coronacrisis. Waarin we zoveel hebben moeten missen dat vlak daarvoor nog heel gewoon was. En wat we stiekem toch als (te) vanzelfsprekend hebben beschouwd. Teveel voor lief hebben genomen.

Welke momenten die vroeger zo vanzelfsprekend leken – die je eigenlijk best wel voor lief hebt genomen – mis jij nu het meeste?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Uitgelichte foto: Rebekka Mell tijdens de Care Kerstborrel van december 2019