Ik dacht ineens, laat ik eens een heel ander soort artikel schrijven. Iets met een MRI versus een wortelkanaalbehandeling. En dan over wat erger is. Wat dat te maken heeft met ’40envoorheteerstmoeder’? Best veel eigenlijk. Want behalve moeder op latere leeftijd ben ik nu ook eenmaal geen jonge twintiger meer en sta ik heel anders in het leven dan toen. Kijk ik nu heel anders tegen dat soort behandelingen aan dan vroeger. Disclaimer: ik heb het over mij persoonlijk hè? Ik generaliseer hier niet, want ik realiseer mij maar al te goed dat ik weer heel anders ben opgevoed dan de twintiger van de ‘moderne tijd’.
Geef mij die wortelkanaalbehandeling maar
Afijn, first things first. Even een uitleg. Rond mijn 49ste moest ik voor het eerst van mijn leven (gelukkig toen pas) een wortelkanaalbehandeling ondergaan. Je zou kunnen denken: “Dat is ruk, dán pas?“. Want als twintiger sta je veel meer onbevangen in het leven en kan je alles makkelijker aan of in ieder geval ondergaan.
Aan de andere kant wordt je niet alleen zelf ouder, maar je gebit ook. Vervelende behandeling? Valt reuze mee hoor. Want alhoewel ik er in principe enorm tegenop zag (zeker als je alle reacties op internet leest. Tip: google dit soort dingen nooit, want de sensatieverhalen zijn om te huilen), was ik gewoon enorm blij dat ik het mocht ondergaan.
Grappig genoeg ben ik heel blij dat ik deze foto heb genomen en bewaard. Dit was op de opperste piek van de pijn. Ik weet nog wel dat ik de deur opendeed voor de postbode… huilend…
Trek mijn hele gebit er maar uit!
Hè? Wát zeg je nu? Blij? Enorm blij? Ja, want na een aantal weken – wéken – flinke kiespijn en het opbouwen van een zogenaamde spiegel met pijnstilling, belde ik op het toppunt van pijn de tandartsassistente dat ik NU een afspraak wilde en dat ze alle kiezen en tanden er maar uit moesten trekken. De lieverd ging er serieus op in: “U zegt dus dat u niet alleen de kies waar u last van heeft, maar uw hele gebit er uit wilt laten trekken?“. Ik gilde nog net niet dat het inderdaad de bedoeling was.
“Geef.mij.die.spuit.nu”
Serieus. Ik ben bevallen (na uren een natuurlijke bevalling te hebben geprobeerd, werd het toch een spoedkeizersnede) en dat was geen pretje, maar kiespijn kan zó erg zijn. Ik wilde wel met mijn hoofd tegen de muur aan bonken, als die erge pijn maar weg ging. Aldus… mocht ik ein-de-lijk voor de spoed-wortelkanaalbehandeling (ja, er zijn varianten in. Ik leg het zo even uit) naar de tandarts komen. Echt waar, je wilt het van te voren niet, maar ik kon een “aaaaaah” niet onderdrukken toen de spuit met verdoving werd aangebracht. Het was ‘heaven’.
Een lapje over je mond en neus
Afijn, dat duurt een paar uur (maar dat kon mij niets schelen. Die ontzettend erge pijn was eindelijk weg) en daarna moest ik nog een flinke tijd wachten totdat ik bij de endodontoloog terecht kon voor de uiteindelijke – en ‘echte’ – wortelkanaalbehandeling. Omdat na een aantal weken de pijn inmiddels weg was, zag ik daar behoorlijk tegenop. Een uurtje of twee met je mond open zitten, en ook nog met een lapje deels over je neus en mond… ik vond het spannend (en naar). En toch viel het mij reuze mee. En gek genoeg denk ik dat het zeker te maken heeft met het feit dat ik nu wat ouder ben en misschien wel beter kan relativeren.
Een groot drama maken
Want ik weet nog goed dat ik vroeger wel vaker een (groot) drama kon maken van onderzoeken en dingen die ik eng vond om te doen. Zoals … een MRI-scan. Er moest altijd iemand mee (meestal mijn lieve schoonmoeder. Wat kon en kan ze mij geruststellen). Nu weet ik niet of je dat ooit hebt ondergaan, een MRI. Maar dat je daar een kloppend hart van kunt krijgen begrijp ik helemaal. Je wordt in een soort van buis gereden, hoort (hele) harde geluiden van tegen elkaar aankomende magneten (zo werkt een MRI nu eenmaal) en mag niet bewegen. Als je niet dol bent op kleine ruimtes – yours truly dus – is dat best een uitdaging.
Neem maar een oxazepammetje
Uiteindelijk hielp mijn huisarts mij door mij een pilletje oxazepam voor te schrijven. Een uurtje van te voren innemen – et voilá – je angsten zwakken gewoon af. Je wordt rustiger en dan kun je het nu eenmaal beter ondergaan. Zo had ik onlangs – op mijn 51ste – wederom een MRI te ondergaan. Dat ging ik wel even doen bedacht ik mij. Maar dat pilletje zoals ik al (15?) jaar geleden had gekregen? Dat wilde ik eigenlijk dan ook wel weer doen.
Dit is net niet hoe ik mij voelde voordat ik de MRI inging (gekkigheid natuurlijk, want het blijft spannend), maar toch was het oprecht heel anders dan toen ik jonger was
Bijna in je schoen plassen
Dat is dan weer een nadeel van ouder worden. Want het pilletje werkte als een tierelier. Waar ik na het innemen van mijn oxazepam na tien minuten nog niets dacht te voelen, was dat na een half uur wel anders. Ik plaste op het toilet van het ziekenhuis bijkans in mijn schoen, was wat wazig in wat ik deed en zei. En een uur na de MRI moest ik thuis echt op bed gaan liggen en slapen, want tot meer was ik niet in staat. Heftig! Maar die MRI? Die ging goed. Dat viel zo enorm mee. En ook daar zag ik wel wat tegenop van te voren.
Piekeren? Pas een uur van te voren
Een methode die ik zelf hanteer? Ik mag mij pas druk maken op de dag zelf, en dan pas een uur tot een half uur van te voren. Anders is het zó zonde van je energie. Ook iets wat is ontwikkeld / gegroeid met de jaren. Vroeger had ik dit nooit zo kunnen doen. Begrijp mij niet verkeerd. Ik vond het ondergaan van de MRI best heel erg spannend van te voren, maar ik heb het heel anders aangepakt dan toen ik jonger was.
Heb jij weleens een MRI of een wortelkanaalbehandeling ondergaan? En wat vond jij vervelender?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
