Moraalridder of zeiksnor?

Ja sorry hoor. Ik ben een zeiksnor. Of eigenlijk niet sorry. Want waarom zou ik mij moeten verontschuldigen voor mijn gedachtengang? Ja, ik ben een veertigplusmoeder. Wellicht ben ik wat ‘softer’ geworden en trek ik mij de maatschappelijke dilemma’s wat meer aan. Maar ik geloof in positiviteit en misschien draag ik op deze manier wel een (kiezel)steentje bij aan bewustwording.

Poef! En het is weg…

Vind mij een zeiksnor. Dat mag. Toch blijf ik mij druk maken om de verschillende posities die mensen innemen in onze samenleving. Overvloed versus dakloos zijn. Over het algemeen ga ik er – geef ik toe – mee om zoals waarschijnlijk velen onder ons doen. Je ziet, signaleert, je aandacht vervliegt en poef! Weg.

Schuifelend in een bevlekte broek

Zo niet op een vrijdag een tijdje terug. Na een werkoverleg nog even een speciaalbiertje drinken op het terras. Nachos erbij. Wat een luxe. En weer onderweg naar huis. Vlak voor mij staat een bejaarde man op van een openbaar bankje in het bijna lege winkelcentrum. Zijn bevlekte broek optrekkend. Schuifelend op zijn vertrapte schoenen loopt hij parallel aan mijn route. Ik kijk, signaleer en… loop door.

Wat wil je dan zeiksnor!

Ja maar Rory, wat had je dan willen doen? Geld geven? Je trein missen en eten voor hem kopen? Ik weet het niet. Maar weet je wat mij dwars zit? Ik deed niets. Ik voelde tot in mijn binnenste dat dit mij raakte. Een bejaarde man. Die naar mijn gevoel ergens anders hoorde te zijn. Niet in een volledig vervuilde broek schuifelend in een verlaten winkelcentrum.

Things happen…

Begrijp mij niet verkeerd. Wij zijn zelf van twee bovenmodale inkomens naar één inkomen gegaan. Things happen. Je maakt er het beste van. Leeft zuiniger. Anders. Dat weet je van jezelf. Maar je weet ook niet alles. Je weet ook niet waarom – in een verzorgingsstaat als Nederland – iemand überhaupt op straat belandt. Dat is wel wat er met die oude man is gebeurd. Maakt het mij tot een zeiksnor dat het mij raakt?

Ben ik verantwoordelijk voor het leed van anderen?

Nee, dat ben ik niet. Dat is niet wat ik jullie ‘aan wil praten’. Wat ik wèl wil is mijn mening met jullie delen. Want de groep gewillige consumenten, de weggooi-maatschappij, de ‘ik-koop-alles-met-creditcard’ en betalen? Dat zie ik later wel-mensen, de mensen die belust zijn op status. De ‘ik-post-alleen-happy-momenten-op-Facebook’. Dat alles versus een oude bejaarde man. In zijn bevlekte broek. Schuifelend door een verlaten winkelcentrum? Dat zit mij dus dwars.

Als jij de wereld kon veranderen, wat zou jij dan aanpakken?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl