Moeders, laat elkaar toch in je waarde

Elkaar in je waarde laten. Mag ik dat een van de allerbelangrijkste dingen vinden in het leven? Sowieso, niet alleen als moeder. Maar ook als persoon. Ik kan mij van een werkplek een aantal jaren terug herinneren. Dat waar veel vrouwen bij elkaar werken. Er veelvuldig geroddeld wordt. Bewust, onbewust. Hoe dan ook. Er werd veel geroddeld. Punt. Vervelend en naar. Mijn doel was dan ook om dat te verminderen. Maar zo makkelijk is dat niet. 

Aard van het beestje?

Want zit het misschien in de mens zelf? Dat onze ego’s te groot zijn? Dat we alles beter (willen) weten? En nog meer aanmatigend. Dat we dat (onze mening) nu in dit moderne digitale tijdperk overal en nergens ook ten toon willen spreiden? Willen doordrukken. Ten koste van anderen. Waarom kunnen we elkaar niet in onze waarde laten?

Van cherrytomaatjes tot en met knakworstjes

Een voorbeeld. Iets wat we volgens mij allemaal eigenlijk wel weten. Maar waar de ene ouder voor kiest om het wèl te doen. En de ander weer niet. Je (kleine) kind cherrytomaatjes geven, druifjes. In zijn geheel. Niet in vieren gesneden. Maar ‘as it is‘. Het blijft link. Let me rephrase it. Ík vind het link, riskant. Waarom een onnodig risico lopen? Ik snij het liever gewoon in vieren.

Mijn mening geven? Ikke niet!

Ik kijk alleen wel uit om mijn mening te geven. Online of niet. Want voor je het weet beland je in een oeverloze discussie. Is dat ‘in person‘ (zoals vandaag bij de peuterspeelzaal) dan valt het nog wel mee. En benader je elkaar met respect. De meningen kunnen verschillen. Maar we laten elkaar in onze waarde. Zo niet online. Mijn hemel!

Ouders van Nu, maak je borst maar nat

Want waar het blad ‘Ouders van Nu’ gewoon puur informatief een nuttig artikel deelt op Facebook. Gaat er toch een hoos van commentaar overheen. De ene moeder snauwt de andere af. Een paar voorbeelden van hoe je elkaar niet in je waarde laat (niet geciteerd):”Wat een gezeik. Er stikken volgens mij meer kinderen in broodjes pindakaas“. “Ja hoor, nog even en we moeten pureren en voorkauwen totdat ze 18 jaar zijn“.

‘In your face’ (over elkaar in je waarde laten gesproken)

Mensen, kunnen we alsjeblieft op normale toon en respectvol met elkaar communiceren? Want dit valt bijna niet meer communiceren te noemen. Iedereen mag een eigen mening hebben. Iedereen mag doen wat hij of zij wilt. Ik heb ook een duidelijke mening. Maar moet ik die per se “in your face” duwen? Nou nee. En dat verwacht ik van een ander ook niet. Respect voor elkaar.

Waar zit het hem toch in? Dat we elkaar maar willen overschreeuwen? Heb jij een idee?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl