Mijn naam is ‘idioot’. Mijn moederhart brak toen ik dit las. Een klein meisje. Ergens in Amerika. Werd door haar moeder en stiefvader mishandeld. Zowel fysiek als emotioneel. Ik weet niet wat ik erger vind. Dat ouders – op wie een klein kind zou moeten kunnen bouwen. Ouders, die hun kind het gevoel van veiligheid moeten geven – hun kind fysiek mishandelen of emotioneel mishandelen.
Een kind als vuil behandelen
Het enige juiste antwoord naar mijn mening? Het is allebei even erg. Hoe is het mogelijk dat in een wereld waarin al zoveel haat, nijd en moeilijke situaties zijn. Een wereld waarin in ieder geval een kind ook daadwerkelijk een kind zou moeten èn mogen zijn. Dit kan gebeuren. Dat er ouders zijn die hun kind zo behandelen. Als vuil.
Jouw naam is ‘idioot’
Ik hoor een heel hard en duidelijk oordeel hier? Yes indeed! Een kind slaan (en dan heb ik het niet over een opvoedkundige tik. Die ik persoonlijk ook niet vind kunnen. Maar dat is mijn mening en een ander onderwerp). Een kind mishandelen. Is een absolute no-go. Maar je kind dan ook nog zo kleineren? Het meisje niet bij naam noemen. Haar als bijnaam ‘idioot’ geven. Zodat ze haar eigen naam vergeten is?
Mijn keel schiet dicht
Mijn keel zit opnieuw dicht nu ik dit zo schrijf. Want ik denk na over de toekomst van dit kleine, vierjarige meisje. Vier jaar is een fase waarin je al heel veel meekrijgt. Waarin de basis voor later zeker al is gelegd. Als je denkt in termen van ‘hechting’, ‘houden van’, ‘zelfbewustzijn’, ‘zelfverzekerdheid’. Wat moeten deze afgelopen vier jaar dan wel niet hebben betekend voor dit meisje?
Kinderen zijn flexibel?
Soms lees je weleens dat kleine kinderen heel flexibel zijn. Breken ze een been en moeten ze zes weken in het ziekenhuisbed liggen? Ze accepteren het. En gaan door. Verhuizen. Een van de ouders die op zakenreis moet voor een langere tijd? Ze kunnen het ‘handelen’. Maar dit? Ik kan mij onmogelijk voorstellen hoe het leven voor dit kind moet zijn geweest.
Ik vind het idioot schokkend!
Ik vind het schokkend. Ik vind het erg. Ze zeggen weleens dat mannen denken in oplossingen. En vrouwen willen gewoon graag hun verhaal kunnen doen. Bij deze. Ik zou heel graag een oplossing willen verzinnen voor dit soort enorme problemen. Maar dat gaat niet een-twee-drie. Wat ik wèl kan doen. Als moeder. Als blogger. Als vrouw. Als mens. Is dit soort dingen aan de kaak stellen. Waardoor we ons weer even realiseren dat we er alles aan moeten doen, om kinderen een mooi leven en een mooie toekomst te bieden.
Vermoedelijk komt dit soort situaties veel vaker voor dan wij denken. Wat kunnen wij wereldwijd hier nu aan doen?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
