Mama, wat ben je mooi als je huilt

“Mama, wat ben je mooi als je huilt“. Ik las de column van Roos Schlikker in de nieuwsbrief van KEK Mama en al helemaal in het begin voelde ik ‘aan mijn water’ (zoals iemand uit mijn familie zo mooi kon zeggen) dat het een column zou worden die mij zou raken. Waar het over gaat? In ieder geval dat wat ík eruit haal? Over dat een niet-huilende mama o zo stoer kan zijn. Maar ook of dat realistisch is? En of een kind daar daadwerkelijk wat aan heeft?  

Ruzie maken in aanwezigheid van je kind? Een no-go

Het is herkenbaar overigens. Want toen mijn dochtertje nog een baby en dreumes was. Dacht ik zelf dat het beter was om geen ruzie te maken waar zij bij is. Maar vooral ook om niet te verdrietig om gebeurtenissen of dingen te zijn, want straks kreeg ze er last van. Dus vermeed ik het. Of hield ik het in. Stopte ik het weg. En deed ik alsof alles pais en vree was. Want mama huilt niet. Dat deed ik wel als ze er niet bij was.

Houd jij je kind voor de gek?

Maar eigenlijk houd je daarmee je kind voor de gek. En hoe zinvol is dat? Want het is nu eenmaal zoals het is. Je kind groeit op in de wereld zoals die is. Daarmee bedoel ik overigens niet dat je het nare, rotte wereldnieuws met je kleuter moet delen. Voor elke leeftijd ligt dat anders. Maar terroristische aanslagen, wereldleiders die met elkaar overhoop liggen, een president die niet goed bij zijn hoofd lijkt? Dat laat ik fijn nog even buiten beschouwing.

Mama huilt heel even

De laatste tijd gebeurt het mij vaker dat ze mij naar dingen vraagt. Bijvoorbeeld ook over de twee huisdiertjes die wij jaren geleden hebben gehad. Ik zeg jaren geleden, maar het verdriet om hun overlijden zit merkwaardig genoeg nog best hoog. Als dat kleine meisje met haar lieve stemmetje doorvraagt: “Maar mama, hoe oud is het poesje geworden?” en “Hoe kan ze zo jong dood zijn gegaan?” tot “Hoe is het gebeurd?“. Dan kan het zomaar gebeuren dat ik met tranen in mijn ogen en verstikte stem erover vertel. En dat deze moeder dus gewoon even huilt.

Verbazing, schrik en empathie

Mama die huilt? De allereerste keren keek ze mij met verbazing aan. En legde ik met een brok in mijn keel uit dat we heel veel van het poesje en het katertje hebben gehouden en dat ik er nog steeds een beetje verdrietig om kan zijn dat ze niet meer bij ons zijn. Ik zie wat er allemaal in dat koppie omgaat. Verbazing, schrik en vooral empathie. Want ik krijg ineens een knuffel. Ze zegt lieve woordjes. En ik ben blij. Blij dat mijn kind en ik ons vrij genoeg voelen om dit allemaal te mogen ervaren.

Mooi zijn als je huilt

Dat vrij durven voelen is tegelijkertijd wat mij in de column van Roos het meest raakt. Ze beschrijft dat ze samen bij een musical zijn. Kijken naar een scène waar ze vroeger heel verdrietig om was geweest. Dat ze nu – samen met haar zoontje – naar exact hetzelfde stuk kijkt, al wordt de rol gespeeld door een ander kind. Dat ze moet huilen. En dat ze het gewoon laat gebeuren. Dat ze de tranen laat komen. Dat haar zoon ademloos kijkt, naar haar. En zegt: “Mama, wat ben je mooi als je huilt“.

Ik huil, jij huilt, wij huilen

Verdriet mogen ervaren en doorvoelen. Het durven laten zien. Aan anderen. Ik vind dat dat het mooiste, kwetsbaarste en tegelijkertijd het dapperste is wat er is. Je bent jezelf. Je laat de ander ook zichzelf zijn. Hoe mooi is dat.

Huil jij in de nabijheid van je kind? En hoe reageert jouw kind als je huilt?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl