“Mam, ik kreeg een bal tegen mijn gezicht“. Iets wat mijn dochtertje pas vertelde toen ik aan het doorvragen was. Ik had haar opgehaald van school en we gingen meteen even door, met de bus naar de stad. We kletsen altijd even bij over wat er die dag is gebeurd op school en ineens valt mij wat op. Dat vlekje onder haar pupil, op het oogwit. Dat zat er toch niet eerder? Ik kijk even goed en ze geeft aan dat het pijn doet.
Een bal vol in je gezicht
Ieder ander denkt misschien wel: “Niets aan de hand“. Maar het zat mij niet lekker. Na doorvragen bleek dat er dus wel degelijk iets was gebeurd. Tijdens het buitenspelen op school. Kleuters spelen met dit mooie weer elke dag altijd wel een keer buiten. Vriendinnetje gooide een bal naar Mila, met de bedoeling dat ze die opving met haar handen. Mikte net even wat te hoog en de bal belandde vol in haar gezicht. Omdat het volledig onverwacht was, had ze haar oogjes open. Tel daarbij op dat het een vieze bal was, want hé, er wordt buiten mee gespeeld. En het is gebeurd.
Ik app de verpleegkundige even
Zo handig dat ik een app van mijn zorgverzekeraar op mijn smartphone heb staan. De app is bedoeld voor geneeskundige vragen. Vragen voor als je niet zeker weet wat er aan de hand is. En je twijfelt of je naar de huisarts zult gaan. Een aantal verpleegkundigen staat klaar om je vragen te beantwoorden. Prettig, want daardoor zou je jezelf wat zekerder kunnen voelen over de situatie. Of in ieder geval wat je in die situatie kunt doen. In mijn geval was dit erg nuttig.
De nuchtere man denkt anders
Ik overleg altijd even met De Man. Hij is een stuk nuchterder dan ik en zei dan ook meteen: “Niets aan de hand waarschijnlijk. Dat gaat vanzelf wel weg“. De verpleegkundige daarentegen – ik vertrouwde het niet en stuurde haar tegelijkertijd een berichtje via de app – zag ook het plekje (want ik had ook een foto doorgestuurd) en adviseerde om haar oogje uit te spoelen. En als het niet wegging een afspraak te maken met de huisarts, nog voor dezelfde dag.
Anders bel je vanavond de huisartsenpost?
Ik zei het al eerder. Het zat mij niet lekker. Een bal vol in haar gezichtje. Oogjes open. Een plekje wat ik overduidelijk zag zitten, maar waarvan ik niet wist of het óp het oogwit of ín het oogwit zat. Vanzelfsprekend ga ik niet met een (vieze) vinger wrijven op haar oogwit. Afijn. Om een lang verhaal kort te maken. Ik voelde dat ik hier wat mee moest doen en belde de huisartsenpraktijk. De altijd vriendelijke assistente was ditmaal wat kortaf. Laconiek misschien beter gezegd. Ik moest het maar meerdere malen uitspoelen. En kijken of het weg ging. Was dat niet zo en ging Mila’s oog in de loop van de avond pijn doen of ging ze slechter zien? Dan kon ik wel de huisartsenpost bellen.
Ja, doei!
Je begrijpt. Dat ging ‘m niet worden. De aanhouder wint (vind ik) dus ik bleef aandringen. Waarom kon er niet preventief naar worden gekeken? Het is mijn kind. Het gaat om haar oog. Erg belangrijk. Daar wil ik geen risico mee lopen. Resultaat? We konden langskomen. Maar dan moesten we wel wachten tot een van de huisartsen tijd had. Om het tussendoor te doen. Prima. Zo gezegd zo gedaan. De huisarts in kwestie – een hele nuchtere vrouw – keek en handelde direct. Daar houd ik van. Niet lullen maar doen. Het oog ietwat verdoven door middel van druppels. Met een wattenstaafje heel voorzichtig over het oogwit heen en … het stukje was eruit.
Luister naar jezelf
Wellicht een heel persoonlijk verhaal. Specifiek ook. Maar wat ik hier maar mee wil zeggen? Luister altijd naar je intuïtie. Je gevoel. Als moeder. Van je kind. Want hoe je het ook went of keert. Ons moedergevoel zegt ons heel veel. We moeten het alleen ook horen. Vaak laten we ons in een hoekje duwen. Omdat we niet lastig willen zijn. Niet als die zeurende moeder willen overkomen. Omdat we het gevoel krijgen – van anderen – dat we ons te druk maken. Ik zal je vertellen. Het kan mij niets schelen!
Zet jij door als je ergens mee zit? En hoe vaak ga jij met je kind(je) naar de huisarts?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
Dit is geen gesponsorde post
