Mama is een bitch?!? Spontane gedachte die zojuist bij mij opkwam. Waarom? Ik ben een moeder. Thuismoeder. Thuisblijfmoeder. Thuiswerkmoeder. Vanaf mijn twintigste tot aan mijn eenenveertigste hard gewerkt. Na de bevalling ineens zonder baan. Maar vanaf dat Mila anderhalf jaar was. Gestart met mijn blog. Niet veel later. Gestart met Milaboekjes. Los daarvan. Bezig met projecten. Om een eigen bedrijf op te starten. Maar met welke ruimte, welke tijd? En wat zijn de consequenties daarvan voor mijn kind? En word ík eigenlijk wel blij van de persoon die ik nu ben?
Ja, ik ben een bitch
Zomaar wat overdenkingen. Want weet je wat voor persoon, wat voor moeder ik word als ik gepusht word? Correctie: als ik mij gepusht voel (want laten we eerlijk zijn. Het is wat je er zelf mee doet. Ik hou het dicht bij mijzelf). Een moeder die daarnet heeft zitten schreeuwen – bijna gillen – naar haar kleine kind dat ze een middagslaapje moét doen. Want dan kan mama werken. Bij gesputter keihard de deur van de huiskamer dichtgooien, terwijl ik roep dat ik de babyfoon uitdoe en ze het maar uit moet zoeken. Als een echte bitch dus. Om het maar in Facebook-terminologie te houden: “vind ik niet leuk“.
Peptalk versus jezelf gewoon rot voelen
Ja, zo’n moeder ben ik vandaag. Een ‘mama-bitch‘. En daar word ik intens verdrietig van. Misplaatst schuldgevoel? “Naast moeder ben je ook jezelf“. Meer van dat soort peptalk? Whatever. Het zal wel. Voel ik mij daar beter door? Nee. Eigenlijk stond ik zelfs op het punt om mij terug te trekken uit een van de projecten. Omdat dit niet is wat ik wil. Omdat ik niet de persoon wil zijn en worden, zoals ik mij nu voel. Yep, een bitch dus. Of het realistisch en slim is om direct spontane beslissingen te nemen? Nee. Soms moet je dingen even loslaten. En je eigen plan trekken.
Jezelf ‘senang‘ voelen als persoon…of niet. That’s the question
Tig procent van de moeders heeft een baan buitenshuis. Van parttime tot fulltime. Voelen zij zich wel eens schuldig? Misschien wel. Misschien niet. Maar daar gaat het niet om. Ík voel mij hier niet ‘senang‘ bij. Tijd voor een blik naar binnen. Een paar bladzijdes volgeschreven met wat ik voel. Wat ik denk. Totdat ik een kopje thee van Yogitea neem (hilarisch genoeg de ‘calming tea‘-variant) en ik de tekst lees (ik noem het maar altijd mijn ‘Yogitea wisdom‘) op het papiertje van het theezakje: “protect yourself from your own thoughts“.
Zelfreflectie, niet altijd even makkelijk
Ok. Loslaten dus? Dat is wat ik eruit haal. Zoals ik het zie zijn er zijn meerdere conclusies mogelijk.
1) Trek het je niet zo aan. Laat het je toch niet zo raken. Volg je eigen pad. Alleen jij weet wanneer je in je kracht en plezier zit. Juist dan krijg je het meeste voor elkaar.
2) Chill (kort maar krachtig).
3) Je maakt er meer van dan het is.
4) Je kunt al een flinke tijd zèlf voor je kind zorgen. Dit is slechts een piepklein stukje Rory wat zij ook best kan en mag leren kennen en ervaren. Gedragen we ons allemaal niet wel eens als een bitch?
Goed. Ik heb het van mij af geschreven. Ik ben het even kwijt. Tevens meteen een goede overdenking. Ben ik nog op het juiste pad?
Evalueer jij je eigen situatie wel eens? Hoe weet jij dat jij nog op het juiste pad bent?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
