Met recht een ‘Mama is een bitch- part 2’. Ik schreef er al eerder een blogpost over. Wat kan ik mijzelf toch ontzettend tegenkomen. In een periode dat het nu eenmaal wat drukker is – zomervakantie zonder enige vorm van opvang – en mijn werkzaamheden toch doorlopen. Merk ik dat ik gewoon een tandje harder ga in plaats van langzamer. Waarom ?!? Ik zeg vaker ‘ja’ dan ‘nee’ en zo loopt mijn – voorheen eigenlijk niet ècht bestaande – planning volledig in de soep. Dit heeft natuurlijk zijn weerslag op mijn humeur en helaas reageer ik mijzelf dan af op de verkeerde persoon. In dit geval? Mijn kind…
Een steen in mijn maag
Ik loop nu alweer dagen rond met een steen in mijn maag. Want zoals je hierboven al leest ging het echt niet de goede kant op. Meer richting ‘een bitch‘. Sinds ik mijn Milly Pie Planner heb ontvangen merk ik dat de ‘planning’ die ik voorheen had … niet werkte. Als je alles maar noteert in verschillende boekjes, agenda’s (één algemeen en één voor de blog), allerlei schriftjes en ringblokken waar ik dan maar halfslachtig zelf een planner van maakte? Ik had gewoon totaal geen overzicht. Not so good.
Blij met mijn echte planner
Pas nu ik een ‘echte’ (Milly Pie) planner in gebruik heb genomen (en die meteen ook als agenda gebruik) zie ik dat ik mijzelf in de tijd hiervoor behoorlijk in de vingers heb gesneden door te vaak ‘ja’ te zeggen. Op samenwerkingen. Op leuke opdrachten. En dan wil ik natuurlijk daarnaast evenveel mooie, oprechte, persoonlijke stukken schrijven. Voor het evenwicht. Maar dat betekent dat er flink veel moet gebeuren. Ook zijn we momenteel bezig met een prachtig boek behorende bij ons kinderyogabordspel. Waar ik eigenlijk te weinig te tijd voor neem. En binnenkort zit er ook nog een vakantie aan te komen. Waar ik graag optimaal van wil genieten.
Wacht even, we schelen toch 2,5 jaar?
Een vakantie waar ik overigens tot nu toe vrij weinig aan heb gedaan. Ja, ik heb het uitgezocht en geboekt (in december), maar de details van de boeking? Nog niets mee gedaan. En zo kwam ik er gisteren achter dat het geboortejaar van De Man gewoon verkeerd in de papieren vermeld stond. Dat kan serieus grote problemen opleveren wanneer je reist. Dus – as we speak – ben ik ook nog even bezig met een vakantie draaiboek (ja, echt waar). Vind je het gek dat ik even doordraaide van de week? En mij gedroeg als een bitch.
Onbewerkt, ongelakt en super kwetsbaar
Als een bitch? Hoe dat zo? Had ik al eerder vertel dat we – na een jaartje of 16 – op zoek waren naar een nieuwe eettafel en bijpassende stoelen? Eindelijk hadden we de stap genomen (na drie keer kijken, zestig keer nadenken en vier keer zitten op de stoelen) en toen bleek de tafel ongelakt, onbewerkt teakhout te zijn. De stoelen zijn gemaakt van de meest kwetsbare leersoort die er bestaat. Wat concreet betekent dat ze om de drie maanden ingesmeerd moeten worden met een lotion om te voorkomen dat ze hun naturel leerkleur verliezen en letterlijk wit kunnen worden. De tafel moet regelmatig ingesmeerd worden met weer een ander middeltje omdat anders elk druppeltje, korreltje of vet tot diep in de tafel doordringt.
Iets met een vol glas vers geperste jus d’orange en mama wordt een bitch
Niet zo’n handige keuze met een kleine kleuter in huis Rory? Yes, dat klopt. Maar in een vlaag van ‘het is nu of nooit’, ‘live your life‘ en meer van dat soort mantra’s hebben we doorgezet en gekozen voor iets wat we oprecht prachtig vinden. Afijn. Onze – inmiddels grotere – kleuter kan logischerwijs nog niet zo goed focussen en liet afgelopen dinsdag eerst een glas water over de tafel vallen. Nog niets aan de hand. De ochtend erna was het alleen een groot glas versgeperste jus d’orange. Ik kreeg letterlijk een waas voor mijn ogen.
In een hoekje van de woonkamer
Ik vond mijzelf schreeuwend tegen een klein meisje. Die huilend – vanuit een hoekje in de woonkamer – zei dat ik niet zo moest schreeuwen tegen haar. Verschrikkelijk. Dat ik dat heb gedaan. Mijzelf zó heb laten gaan. Over mijn – en haar grenzen – ben gegaan. Ik durfde het eigenlijk ook tegen niemand te zeggen. Diezelfde dag waren we bij mijn ouders en ik vertelde het toch aan mijn vader. Dat ik een bitch was geweest tegen mijn kleine meisje. Mijn vader die zich normaal gesproken niet zo snel uitspreekt was streng: “Ze is nog maar zo klein. Ze doet het niet expres“.
Jij bent de volwassene hier!
En vertelde mij dat deze fase in het leven van je kind zo snel voorbij gaat. “In een oogwenk is ze ouder en gaat ze met vriendinnen buiten spelen. Heeft ze je niet meer zo nodig als nu. Nú kan je er voor je kind zijn. Het te druk hebben met werk en andere dingen en je afreageren op je kind is zo zonde. Jíj bent de volwassene hier. En jíj moet je grenzen kennen“. Soms heb je het nodig dat iemand je vertelt waar het eigenlijk om gaat. Je weet het natuurlijk – diep van binnen – zelf heel goed. Maar het lijkt wel alsof het soms vervaagt.
Geen vrije tijd nekt je (en maakt je tot een bitch)
Want het klopt wat mijn vader zei. Je hebt ook ontspanning nodig. Heel eerlijk? Bijna alle ‘vrije’ tijd gaat op aan werkzaamheden voor mijn blog. Schrijven, fotografie, communicatie. Dan heb ik het nog niet over onze Milaboekjes, het kinderyogabordspel en het nieuwste boek waar we mee bezig zijn. Ik merk dat ik teveel en te vaak ‘ja’ zeg. Ik vind alles leuk, stel niet graag mensen teleur en had – tot voor kort – gewoon geen goed zicht op een juiste planning. Daardoor zit ik mijzelf en tegelijkertijd mijn kind in de weg. En dat is zo jammer.
Iedereen heeft recht op vakantie
Waar schoonzus ook een relativerende opmerking maakte: “Iedereen heeft recht op vakantie in een jaar. Dus jij ook“. En mijn vader mij terecht streng toesprak. Denk ik dan ook: geniet van elk moment met je kind. Natuurlijk betekent dat niet de hele dag moederen (al ben je natuurlijk altijd moeder. Althans, dat is mijn mening). Maar zo verkrampt als ik letterlijk elk beetje ‘vrije’ tijd besteedde aan mijn blog. Iedere avond wanneer De Man thuis is, of als Oma op bezoek komt, en natuurlijk elk weekend. Dat doe ik nu niet meer. Is ook ‘killing‘ voor de creativiteit overigens. Maar dat is even van ondergeschikt belang.
Wat – of beter gezegd: wie – is nu ècht belangrijk?
Het meest belangrijke is – voor mij – mijn kind. Daar wil ik ook voor staan. Mag ik nóg meer voor staan. Wat dat concreet betekent? Meer vrije tijd nemen. Daar ook van genieten. Even weg met telefoon, tablet en laptop. Want een ontspannen en uitgeruste moeder, daar geniet ook je kind van. Je partner ook trouwens. Laten we die niet vergeten in dit alles.
Heb jij ook weleens een ‘steen in je maag’ door iets wat je hebt gezegd of gedaan?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
