Mama biecht op: “Wat moet ik al die tijd dan met mijn kind doen”?

Een opmerking van een andere moeder die ik een tijd terug bij toeval opving. Overigens een opmerking die echt binnenkwam bij mij. Ene moeder biecht op tegen de andere: “Ik breng mijn kind niet alleen naar de peuterspeelzaal, maar ook naar de crèche. Ja, wat moet ik anders met die overige dagen? Geen idee wat ik dan de hele dag moet doen”. En het gesprek ging verder: “Als ze naar de peuterspeelzaal gaat, dan slaapt ze in ieder geval erna. Dan is mijn dag niet zo lang“. 

Klein peutertje, maak het je mama niet zo lastig?

Heftig. Verdrietig. Het raakt mij. Ik vind het erg. Ok, de moeder biecht het op. Maar ik vind het erg voor het kleine peutertje. Dus zo denkt je moeder? Is het dan zó ingewikkeld en moeilijk om een dag met je kind door te brengen? Is het lastig? Voor jezelf? Voor je dagindeling?

Voel je je aangesproken of zo?

Waarom raakt het mij zo? Word ik er zo verdrietig van? Ik probeer het te analyseren, maar dan blijf ik maar in mijn hoofd zitten en blijf ik rationaliseren. Dat gaat in dit geval niet op. Ik voel het diep van binnen. In mijn hart. Heb ik dat ook ooit zo gevoeld? Voel ik mij aangesproken. Is dat het?

Rory biecht op

Ok, nu biecht ik wat op. Terugdenkend realiseer ik mij dat Mila al vanaf haar tweede jaar naar de peuterspeelzaal mocht komen, maar dat ik dat juist niet heb gedaan. Ik vond haar te jong. Ik vond het te vroeg. De beslissing had ik genomen vanuit mijn gevoel, maar wel gebaseerd op wat ik juist vond voor mijn kind. Voor haar ontwikkeling. Want ík kan het wel moeilijk vinden, maar wat is het nu het beste voor mijn dochter?

Kleine kindjes slokken nu eenmaal al je tijd op

Natuurlijk heb ik ook momenten gehad dat het zwaar was (en is). Want ik zorg alle dagen voor mijn dochter – naast de twee peuterspeelzaalochtenden. Dat ik soms uitroep dat ik naast moeder ook nog gewoon Rory ben. Wil ik ook graag wat me-time creëren. En vind ik het stiekem best lastig als ze eens haar middagslaapje ‘skipt’ zodat ik niet kan bloggen of andere dingen kan doen. Maar hé, de bottom line is. Je hebt een kind mogen krijgen. Je bent superblij met haar. Het is dan toch niet meer dan logisch dat je ook wat tijd spendeert met haar?

Het is maar een fááhááse

Let’s face it. Het is een fase. Het is zoals het is. Er komt (sneller dan je denkt) een periode aan waarin je kinderen zich beginnen af te zetten. Steeds meer een autonoom persoon, een individu worden. Ik biecht weer op. Dat is de fase waar ík enorm tegenop zie.

Leven en laten leven. Dat is mijn motto. Daar sta ik oprecht achter. Toch vond ik deze uitspraak, van een mede-mama, ingewikkeld. Wat vind jij?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl