Loslaten, het begint vroeger dan je denkt

Loslaten? Negen maanden lang draag je je kindje bij je. Het eerste pittige jaar na de bevalling is het flink aanpoten. Voor zowel de vader als de moeder. Maar toch, als we heel eerlijk zijn. Is het met name ‘mama’ die de kar trekt. Op de een of andere manier zorgt dat ervoor dat je kindje behoorlijk gericht is op de moeder. Dat vinden we ook heel normaal. Niets op tegen.

Mama èn papa

Vervolgens breekt een periode aan van aandacht voor beide ouders. Meer in balans. Je kindje wordt ouder, groter. Misschien stop je met borstvoeding (als je dat al deed). Misschien wordt het geven van flesvoeding meer evenredig verdeeld (als je dat niet al deed). Anyhow, het kindje begint zich meer te realiseren dat zijn wereld niet alleen om mama, maar ook om papa draait. Het eerste loslaten begint misschien nu al.

Schommelen, klimmen en klauteren, een ‘papa’-ding

Bij ons is Mila vanaf dat ze ongeveer anderhalf jaar oud was, meer gaan ondernemen met Huib. De dingen waar ik bij wijze van spreken natte handjes van krijg. Zoals (heel) hoog schommelen, klauteren, op zijn kop of achterstevoren de glijbaan af. Dat heeft hij haar geleerd. Heel veel naar speeltuinen gaan. Met haar fietsen. Haar veel leren. Ontzettend veel plezier heeft ze daarin.

Mama doet meisjesdingen

En met mij? Met mij doet ze weer hele andere dingen. Samen naar de stad gaan en lekker koffie drinken met een ieniemienie stukje taart (ja, Mila krijgt een paar hapjes. Nee, ze drinkt geen koffie). Kleertjes uitzoeken. Met mama’s tassen spelen, make-up mandjes in- en uitruimen. Samen boodschappen doen. Veel wandelen. Samen lezen. En natuurlijk ook veel spelen.

Je bent niet alleen moeder, maar ook nog jezelf!

Op zich best een goede balans zou je denken. Dat vind ik eigenlijk ook. Eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat Huib de laatste maanden ook meer op zich heeft genomen. Zodat ik tussendoor ook wat tijd kan besteden aan mijn blog, aan Milaboekjes. Dat ik ook eens een paar uurtjes achter elkaar weg kon. Alleen of naar een vriendin. Heerlijk! En broodnodig. Want je bent niet alleen maar moeder. Je bent ook nog jezelf. De persoon Rory.

Oorzaak en gevolg

Maar elke actie heeft consequenties. Ook in dit geval. Waar ik voorheen ‘the one and only‘ was. Naast papa natuurlijk, want hij is ook extreem belangrijk. Merk ik nu dat Mila wat afstand aan het nemen is. Aan het loslaten. Als ik haar uit bed haal na haar middagslaapje. Dan roept ze nu vaak om papa. Vanochtend nog. Op een relaxte zondag. Wanneer ik vaak iets langer blijf liggen. Haalt Huib haar uit haar bedje. Rent ze normaal gesproken direct naar onze slaapkamer om bij ons in bed te springen. Vandaag niet. “Ik wil niet naar mama toe!“. “Papa bij mij blijven“.

Pijnlijk, maar nodig

Het klinkt misschien heel erg overdreven. Maar het raakt mij zoveel dieper dan ik had gedacht. Het komt enorm binnen. Tranen. Ik voel mij afgewezen. “Kom op nou!”, denk ik dan bij mijzelf. “Ze is een kind van jullie allebei. Het is logisch dat dit gebeurt“. En toch. Het doet mij zoveel meer dan ik ooit had kunnen denken. Het verdriet is echt en rauw. Ja, ik weet dat loslaten heel belangrijk is. Voor het kind. En voor ons. Het is een proces wat iedere ouder meemaakt. Het zorgt ervoor dat je kind de zelfstandige volwassene van de toekomst wordt. Maar toch. Het doet pijn. En dit is pas het begin.

Geef je kind vleugels…

Zou dit te maken hebben met het feit dat ik op latere leeftijd een kind heb gekregen? Dat ze ons enige kind is en blijft? Ben ik toch minder flexibel dan ik zou zijn geweest als ik twintig of dertig was geweest? Of heeft het meer te maken met hoe kostbaar dit kind voor mij is? Either way, hier valt iets te leren. Voor mij, als moeder. Ze zeggen wel eens dat je als ouders je kind ‘wortels’ moet geven. Zodat het kind zich veilig voelt. Maar je kind ‘vleugels’ geven is misschien wel net zo belangrijk. Dat is in ieder geval iets wat ik mij steeds meer probeer te beseffen.

Loslaten, is dat iets wat jou makkelijk afgaat? Wat zijn volgens jou de voordelen?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl