Leer ik ooit mijn kleinkind kennen?

“Leer ik eigenlijk ooit mijn kleinkind kennen?“. Een vraag die bij mij opkwam toen ik – tot in het diepst van mijn ziel gekwetst – negatieve reacties las van heel veel onbekenden onderaan het interview met ondergetekende in het AD van afgelopen donderdag. Reacties die gevoelsmatig at random worden geplaatst onder het artikel zelf. Maar nog meer onder het artikel op de Facebookpagina van het AD.

Veilig en anoniem pseudoniem

Je moet dat soort reacties – vaak geschreven onder een veilig, anoniem pseudoniem – niet persoonlijk nemen. Natuurlijk is dat iets wat ik wel besef. Maar toch, als het jezelf betreft, blijkt dat niet zo makkelijk als je denkt. Wat bezielt mensen eigenlijk om zomaar hun gal te spuien in het openbaar? Zegt dat niet meer over hen dan over mij? Nu kan ik in de slachtofferrol kruipen en vragen: “Wat heb ik jou eigenlijk misdaan?“. Maar ik kan er ook op een andere manier naar kijken.

Ken jij mij?

Heb je het artikel wel goed gelezen? Heb je mijn blog weleens bekeken? Ken jij mij überhaupt? Kan je jezelf misschien voorstellen dat het gesproken woord altijd (iets) anders vertaald kan worden? Dat zwart op wit anders leest dan wanneer je iemand spreekt? Als je mij kent, dan weet je dat ik overloop van enthousiasme. Dat ik heel veel en graag vertel. En dat is best lastig bij te houden. Maar ik vind dat het AD het behoorlijk goed heeft samengevat.

Iets met haken en ogen

Voor de duidelijkheid. Ik besef maar al te goed dat er haken en ogen zitten aan op latere leeftijd zwanger worden. Ja, ik ben technisch gezien een ‘oude’ moeder. Ja, het is maar afwachten of en hoelang ik mijn kleinkind mee zal maken. Dat begrijp ik zelf allemaal heel goed. Maar een kind neem je niet. Je krijgt een kind. Ik besef mij de nadelen maar al te goed. Maar er zijn zeker ook voordelen. En de krant heeft mij gevraagd om toe te lichten wat ík persoonlijk zie als voordelen van zwangerschap op latere leeftijd.

Maak ik mijn kleinkind mee?

Waarom ik het mij toch zo persoonlijk aantrek vraag je? Waarom het mij zo raakt? De negatieve reacties? Omdat de opmerking die ik meerdere malen voorbij heb zien komen. De opmerking dat het maar afwachten zal zijn of ik mijn kleinkind leer kennen. Mijn pijnpunt is. Dat daar mijn verdriet zit. Dat werd aangeraakt.

Interactie is een kadootje

Kortom. Ik besef dat elke reactie – zowel de positieve, maar ook de negatieve – een schat is. Wat je aangereikt krijgt. Je moet het alleen leren lezen. Eruit halen wat van waarde is. En de rest gewoonweg naast je neer leggen. Want het leven is te kort om enkel de negatieve reacties de boventoon te laten voeren boven dat wat zó belangrijk is. De enorme interactie na het plaatsen van het interview. De stroom super enthousiaste reacties van vrienden, bekenden èn onbekenden. Dankjulliewel! Ik ben blij dat het zoveel reuring teweeg heeft gebracht. Blijkbaar is dit iets wat erg speelt.

Moeder.Punt.

Daarmee wil ik dan ook afsluiten. Jong moeder zijn (ik schreef er eerder over), op de ‘sociaal wenselijke leeftijd’ moeder zijn, op latere leeftijd moeder zijn. Alles heeft zijn voors en zijn tegens. Wat we allemaal gemeen hebben? Elke moeder houdt van haar kind en doet wat ze kan. In alle opzichten.

Heb jij mijn interview in het AD al gelezen? 

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

*Bron foto: AD, credits foto: Dingena Mol