Met je kop in je smartphone hangen

Zomaar een vrijdagmiddag, 18 uur. Ik zit in de trein in Utrecht en kijk om mij heen. Twee mensen voor mij, drie personen naast mij. Allemaal – zonder uitzondering – voorovergebogen. Hun aandacht vol in hun smartphone. Ik? Ik was deels ‘guilty as charged‘. Want ook ik deed – heel even – hetzelfde. Mijn mail checken. Een berichtje naar het thuisfront sturen dat ik onderweg was en een kort rondje social media. And that’s that.

Smartphone weg

Ik stop. Pak de pen ter hand en mijn ‘oldskool’ collegeblok en schrijf. Goed, ook ik zit eigenlijk met mijn hoofd gebogen. Bezig met iets anders dan mijn medemens. Maar toch. Het voelt anders. Minder in mijzelf gekeerd. Niet in een ‘bubbel’.

Iets met buskaartjes

Ik kom uit de periode van vóór de strippenkaart. Destijds hadden we nog gewoon buskaartjes (ook wel rittenkaartjes genoemd), geen sneltram en heel Nieuwegein bestond nog niet. Althans, dat denk ik nu. Zal ik even mijn smartphone pakken en vriend Google raadplegen? Nâh. (naschrift: op 1 juli 1971 was de nieuwe gemeente Nieuwegein een feit).

Skype, Google Hangout en je smartphone

Ik denk weer even terug aan een paar dagen geleden. Toen ik een meeting via Skype had met mijn twee blogvrienden. Van Google Hangout naar Skype. Een hele verandering (voor mij!). Zeker als je – net als ik – Skype al een paar  maanden niet had afgesloten. Er vervolgens een fout ontstond en je – ondanks je best nieuwe MacBook Air – door niemand in de call gehoord werd. Met een verhitte kop en gefrustreerde teksten per app via de smartphone klagen over dat je ‘ontzettend geïrriteerd’ raakt hierdoor. Terwijl de fout bij jezelf ligt. Ai.

Help me, Siri

Technisch anyone? Want ik zal onder een steen hebben gelegen. Maar toen ik vlak vóór de Skype-meeting mijzelf – via de microfoon – bij Siri beklaagde over het felle beeldscherm en hij (want mannenstem) direct reageerde met: “Ik heb je scherm wat donkerder gemaakt“. Bedankte ik gewoon serieus mijn eigen laptop…

Het is niet allemaal ‘slecht’

Loop ik achter de feiten aan? Ben ik gewoon niet zo technisch? Mag ik mijzelf er (nog) meer in verdiepen? Dunno. Maar dat ik echt behoorlijk onder de indruk was is zeker. Het is dan ook niet allemaal slecht, negatief of ‘minder’ dan vroeger.

Vroegah

Wat ik wel wat minder vind is het gemis aan aandacht voor elkaar. Vroeger? Toen groetten we elkaar nog. Deden we ogenschijnlijk nog moeite voor elkaar. Voor de medemens. Ik schreef al eerder over ‘Random acts of kindness‘. Het zijn normen en waarden die ik oprecht mis. Iets met kleine moeite en groot gebaar.

De perceptie van wat hoort. Of beter gezegd, wat netjes is. Lijkt te vervagen. We trekken ons ‘en masse‘ terug in onze eigen wereld. Hebben minder aandacht voor elkaar. Voor onze medemens. En meer voor onze smartphone. Dat vind ik jammer.

Smartphones van de eettafel af

Helaas zie ik het ook thuis – in de privésfeer – gebeuren. Je hoort een bliepje en je bent meteen afgeleid. Loopt naar je telefoon. Daarom hebben we een nieuwe regel ingesteld: geen smartphones aan tafel. Met een beetje mazzel blijven de smartphones nu ver weg zodat we een normale conversatie kunnen voeren tijdens het eten. Oprechte aandacht voor elkaar hebben.

Kinderen zijn altijd eerlijk

Natuurlijk. Je werkt heel hard en je wilt soms ontspannen met een spelletje (H.) of je wilt nog éven een rondje social media doen (ik) voor de blog of gewoon privé. Maar wat je niet moet vergeten is dat er een kleine dreutel rondloopt die feilloos registreert wat er allemaal gebeurt. En die gewoon zegt: “Mam, pap, willen jullie alsjeblieft niet steeds op jullie telefoon zitten?”

Ik zal je vertellen. Die komt binnen. Zo’n ouder, zo’n persoon? Wil ik niet zijn. Niet voor mijn kind, mijn partner en mijn medemens. Zullen we gewoon beginnen elkaar weer eens te begroeten?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl