Als ik jouw kinderen doodmaak, dan voel ik het verdriet van het verlies van die van mij niet meer?

Kinderen en doodmaken. Twee woorden die naar mijn mening volledig niet kunnen, zelfs niet mogen voorkomen in één zin. Sprakeloos was ik toen ik een van de vele berichten hoorde over de aanslag in Manchester. Verbouwereerd, flabbergasted en vooral intens en diep verdrietig. Enorm teleurgesteld. In de medemens. In een groep mensen. Een groepering. Radicaal. Wat mij bijblijft is het onbegrip. Onbegrip over dat dit medemensen zijn. Ongeloof. We wonen allemaal op deze aardbol. We zijn allemaal geboren. Baby geweest en gegroeid in de mens die we nu zijn.

Kinderen slachtoffer van een aanslag

Normen en waarden. Dingen die je ouders je bijbrengen. Hoe kunnen die zo anders zijn geworden? Normen en waarden. Besef van de dingen die vanzelfsprekend horen te zijn. Dat kan toch niet zo weggevaagd zijn? Hoe kom je er als mens. Als – waarschijnlijk – volwassen mens bij. Om zinnen uit te spreken als: “We juichen de aanslag toe! Dat deze kinderen de dood hebben gevonden is de ultieme wraak voor het feit dat onze kinderen er niet meer zijn“. Probeer je hiermee nu echt te zeggen dat als jij andere kinderen doodmaakt, je dan niet meer het verlies van de kinderen van jezelf voelt? Hoeveel haat je ook voelt. Hoeveel verdriet je ook hebt. Dit zeg je toch niet?

Dit wens je niemand toe

Wanneer je als vader of moeder je kind hebt verloren, dan wens je een ander datzelfde intense verdriet toch juist níet toe? Je wilt toch niet dat iemand ervaart wat jij ervaren hebt? Een kind. Verwekt en gegroeid in de buik van de moeder. Geliefkoosd. Geknuffeld. Zoveel van gehouden. Hoe is het mogelijk dat je andere mensen toewenst dat ze hun kind verliezen. Dat het ‘goed’ is zo’n aanslag.

De ergste misdaad die je kunt begaan is een misdaad tegen kinderen

Wat ik vind? Ik vind het onbegrijpelijk. Vind het laf. De ergste misdaad die je als mens kunt begaan. Aan kinderen kom je niet. Die moeten juist beschermd worden. Van kinderen blijf je af. Ze zijn onze toekomst. Ons alles.

Stelt het leven van een kind niets voor?

Wat voor boodschap geef je hier eigenlijk mee af? Het leven van een kind stelt niets voor? Moorden is legitiem? Je mag je als mens en kind nergens meer veilig voelen? Wat moet ik mijn kind eigenlijk in godsnaam vertellen? “Er zijn kwade mensen op de wereld. Mensen die veel pijn hebben ervaren. Maar diep van binnen zo beschadigd zijn. Dat ze niet meer goed na kunnen denken. En kwaad met kwaad vergelden?” Ik zal je eerlijk vertellen. Ik weet het niet meer.

Vanuit angst leven

Ook iets wat ik erg vind. Ik merk dat ik zelf anders in het leven kom te staan. Los van het feit dat ik dingen die ik eerst volslagen normaal vond, nu eng vind om te doen. Weet ik ook niet meer wat ik mijn kind later moet vertellen. En merk ik dat ik van binnen ook haat voel. Haat jegens de hardvochtige, gestoorde (dat moet haast wel) mensen die het in hun kop halen om kinderen pijn te willen doen. Het ‘doen’ is iets wat al helemaal niet zou mogen. Maar dat ‘willen’ is waar ik met mijn hoofd en mijn hart ook echt niet bij kan.

De wereld verhardt

Toch weiger ik om te verharden. Om mijzelf van binnen te laten bevriezen. Vol haat. Ik wil mijn kind meegeven dat er ook andere manieren zijn. Dat je niet mee moet gaan in de haat van andere mensen. Want als je dat gaat doen. Is het einde helemaal zoek.

Wat vertel je jouw kinderen?

Ik praat niets goed. Ik val niet aan. Verdedigen van wat er allemaal gebeurd is doe ik natuurlijk helemaal niet. Het enige wat ik kan doen? Het er bewust niet over hebben. Het nieuws op de radio? Even de volumeknop een paar tikjes zachter zetten. Nieuwsprogramma’s? Die hoeft ze niet te zien. Maar dat is toch je kop in het zand steken Rory? Ogenschijnlijk wel. Dat klopt. Maar beter zo dan kwaad met kwaad willen vergelden en haat creëren in een kinderziel die nog puur hoort te zijn. Zo zit ik erin.

Wat vertel jij jouw kinderen over al het naars wat er in de wereld gebeurt? En hoe doe je dat?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl