Ons kind doet wat wij willen! Punt!

Ons kind doet wat wij willen? Punt? Ja, die komt binnen hè? Je raadt het al. Dat is niet een uitspraak van ons. Wel een van een stel wat afgelopen zomer bij ons in de buurt zat. Op een bijna volledig leeg strand van een Waddeneiland. Alle ruimte van de wereld en waar gingen ze liggen? Juist ja. 

Wij blijven hier! Punt!

Ik zal je vertellen. Het kwam mijn humeur niet ten goede. Sterker nog. Ik werd steeds chagrijniger. Het begon al bij het aan komen lopen. Man zegt tegen vrouw:”Lopen we meer naar de zee of zullen we hier gaan liggen?“. Vrouw:”We blijven hier!” Man:”Maar misschien wil Thijsje wel wat meer bij de zee“. Vrouw:”Nee! Thijs doet wat wij willen! Punt!”

Thijsje, niet doen!

En toen begon het pas. Er volgde een kakofonie van uitroepen als:”Thijsje, niet doen!“, “Dat zijn papa’s kleren! Nu ligt er allemaal zand op!” (joh, we zijn op het strand). “Als je niet luistert dan breng ik je naar de kamer“, “Als je nú niet luistert, dan krijg je geen ijsje. Wij wel, want papa en mama zijn wèl lief“.

Iets met oordelen

Je begrijpt? We zijn getuige geweest van een met name huilend, krijsend, niet luisterend kind. Ik begrijp het wel. Niet dat wij van die ideale ouders zijn hoor. Ik verlies ook weleens mijn geduld. Maar relaxed willen zonnen met zijn tweetjes en je kind tegelijkertijd willen ‘dresseren’ (want zo kwam het op mij over)? I don’t think so. Oordeel? Yep, dit keer zeker. Want ik vond en vind dit vervelend. En ik wil het even kwijt. Hoe Mila zich hierbij voelde? Het deed mij goed dat ze (letterlijk) zei:”Mam, ik ben blij dat jullie niet zo doen“.

Toch kan je uit ieder verhaal iets positiefs halen

Het positieve wat ik uit dit relaas heb gehaald? Voor mijzelf? Dat we het zo slecht nog niet doen. En natuurlijk geldt dat ook voor de ouders waar ik mij – op dat moment – zo ontzettend aan heb geërgerd. Want let’s face it. Ik zat volledig vast in mijn veroordeling van deze mensen. Die wellicht ook gewoon een moeilijk moment hadden. Want ken ik ze? Nee. Kan ik een volledig beeld van de situatie hebben gehad? Nee. Kan ik weten hoe ze in het leven staan? Wat ze eerder is overkomen, waarom ze zich wellicht zo hebben gedragen? Nee.

De hetze op internet: haters gonna be haters

Dat brengt mij meteen bij de ‘hetze’ die gaande lijkt op internet. En dan nu even met name toegespitst op de categorie ‘moederbloggers’. Laat je veel van jezelf zien? Stel je jezelf kwetsbaar op? Houd er dan rekening mee dat er genoeg ‘haters’ achter de pc, laptop, tablet of smartphone hangen die er een dagtaak van maken om hun frustratie te botvieren op iedereen die maar een tikje anders denkt dan zij. Op iedereen die zijn (of haar) hoofd boven het maaiveld durft uit te steken. Zichzelf durft te zijn. Vermoeiend. Vervelend. Ook ik heb er mee te maken. Helaas.

Punt!

Of ik zelf weleens oordeel? Natuurlijk, dan doen we allemaal vermoed ik. Maar of je dan maar en plein public iemand moet kunnen schofferen? Vuile taal gebruiken? De ander kleineren? Uitschelden? Absoluut niet. Ja maar we leven in een democratie, dus ik mag mijn eigen mening geven? By all means, go ahead. Maar kan je het dan in ieder geval beschaafd proberen te houden? Behandel een ander mens zoals je zelf ook behandeld wilt worden. En dat is mijn mening. Punt!

To judge or not to judge. Maak jij jezelf er weleens schuldig aan? 

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

* Thijsje is een gefingeerde naam