Keizersnede, en ineens is daar het intense verdriet

Een keizersnede. Van te voren aan gedacht tijdens de zwangerschap. Er zelfs om gevraagd. Geduldig wordt je uitgelegd dat een keizersnede gelijk staat aan een (zware) buikoperatie en dat je er zeker niet te licht over moet denken. Enfin. Overtuigd en al ga je een natuurlijke bevalling in. Tegen alle verwachtingen in komt er toch nog een spoedkeizersnede aan te pas. Je denkt het verwerkt te hebben. Nuchter als je soms kan zijn. Het is gebeurd. Het is klaar. Niets is minder waar. Blijkt dus.

De orgastische bevalling

Neem vandaag. Een prachtige mooie, warme zomerdag. Zomaar een dag met een vriendin op een terrasje. Wat zakelijke dingen bespreken. Maar ook wat persoonlijke zaken. Het gesprek kwam als vanzelf (wellicht door alle baby’s om ons heen) op het onderwerp ‘bevalling’. Vriendin had ooit een boek gelezen over ‘de orgastische bevalling’. Een boek wat weer een heel ander aspect van de bevalling beschrijft. Hoe mooi het kan zijn om een natuurlijke bevalling te hebben. Hoe bijzonder het kan voelen om dit mee te maken.

Keizersnede? Dan heb je wat gemist

Bam! Ineens. Is het daar. Intens verdriet. Tranen in mijn ogen. En waarom? Omdat ik mij opeens weer realiseer dat ik iets ‘gemist’ heb. Althans, zo voelt dat op dat moment voor mij. Dat is gek. Terwijl ik de woorden van mijn vriendin hoor moet ik terugdenken aan ‘mijn’ bevalling. Dat dat al met al helemaal geen fijne ervaring is geweest. Begrijp mij niet verkeerd. Ik voel mij bevoorrecht dat ik het mee heb mogen maken. Dat ik een kind heb mogen krijgen. En in mijn beleving is dat ook waar het om gaat.

Zorgen voor jezelf is zorgen voor de ander

En toch. Bij de nazorg die je krijgt wordt je verteld dat een spoedkeizersnede een traumatische ervaring is. De mensen in het ziekenhuis hebben de huisarts en verloskundige ingelicht dat dit een behoorlijke heftige bevalling is geweest. Dat men mij in de gaten moet houden. Dat ik mijn verhaal doe. Dat ik het verwerk. Ik wil het ook verwerken, maar er is geen tijd. Ik ga gewoon door. Ik heb een kind gekregen en daar moet mijn aandacht naartoe gaan. Mijn kind heeft zorg, voeding en aandacht nodig. Hoezo moet ik mij druk maken om mijzelf?

Een band met je kind vormen kan maar op een manier?

Dan gaat het nog een stapje verder en lees je in bladen verhalen van moeders die blij zijn dat ze een natuurlijke bevalling hebben gehad. Want dan kan je een binding voelen met je kind. Vanaf het allereerste begin. Vrouwen die een keizersnede hebben gehad doen hun verhaal en verklaren dat ze ‘iets gemist’ of – nog erger – ‘gefaald’ hebben. Dat ze hopen dat ze bij hun tweede kind een ‘echte bevalling’ zullen hebben. Alsof je kind via een keizersnede krijgen geen bevalling is?

En dan loopt het anders

Ik heb een natuurlijke bevalling gehad tot de gewenste 10 centimeter ontsluiting. Tijdens en daarna ontstond een probleem. Het ging niet goed met mijn baby. Haar hartslag was niet goed. Het kind moest eruit. Zo voelde het ook. Linksom of rechtsom. Niet aarzelen nu. Geen risico lopen met haar. Ze moet eruit. En wel nu. Spoedkeizersnede. De ervaring zelf? Heftig. Ik kan het niet anders noemen. Mijn baby werd direct door twee kinderartsen meegenomen en ik heb haar de eerste uren niet gezien.

Bevoorrecht zijn

Ik vind het ronduit kwetsend om te moeten lezen dat je ’the real deal’ moet hebben meegemaakt. Want iets anders kan er niet tegenop. Keizersnede? Tja, dan heb je wat gemist. Onzin! Normaal gesproken kan ik dit soort dingen aan mij voorbij laten gaan. Maar heel soms, op een kwetsbaar moment. Dan komt het even binnen. Wat je jezelf dan moet realiseren? Waar het ècht om gaat. Je bent bevoorrecht dat je zwanger hebt kunnen worden en zijn. Dat je een kindje op de wereld hebt mogen zetten. Jouw kindje. En dat je de gezondheid van je baby voorop hebt gezet. Het ego voorbij. Dat is mooi. Dat is puur. Dat is waar het om gaat.

Vind jij dat er ‘regels’ zijn voor een bevalling? 

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl