Iets met karma en lief voor jezelf zijn

Karma? Ja, ik geloof in ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Zo ook laatst in mijn sportclub. Ik liep richting de uitgang en ineens viel mijn blik op een verfrommeld stukje papier in een oranje/rode kleur die ik meende te herkennen. Toen ik het oppakte, zag ik dat ik het bij het juiste eind had. Het was inderdaad een bankbiljet van 10 euro. Gek genoeg aarzelde ik geen moment. Ik pakte het op en bracht het direct naar een van de trainers met de opmerking dat iemand dit had laten vallen. “Oh ja, dat is van mij“, antwoordde hij gekscherend. Mijn blik zei voldoende volgens mij en ik ga ervan uit dat hij het netjes heeft afgehandeld. En meer dan dit kon ik dan ook niet doen.

Loslaten Rory

Yep, je handelt naar eer en geweten. En dan moet je het ook loslaten. Want je hebt niet de controle over de hele wereld. En soms moet je er vertrouwen in hebben dat iets goedkomt. Dat is iets wat ik in de loop der jaren heb geleerd. Afijn, de dag verstreek verder relatief rustig. ’s Avonds vroeg ik aan H. of hij nog had gepind. We besloten om eindelijk weer eens pizza te bestellen maar hebben de laatste tijd bijna geen contant geld meer in huis. Hij wilde de twee briefjes van tien euro uit zijn zak halen (I know, waarom niet in je portemonnee in plaats van los in je broekzak) en kwam erachter dat hij een briefje kwijt was.

Karma is a bitch?

Je mag rustig weten. Ik baalde er behoorlijk van. We doen het wat zuiniger aan en dan is het verlies van tien euro niet heel fijn (moet je ook geen pizza bestellen. I know. Maar we hadden er gewoon even heel veel zin in). Op het moment dat ik hem vroeg om buiten even rond te kijken en ook na te denken waar hij allemaal was geweest. Noemde hij ook de lokale supermarkt waar hij vlak daarvoor een pak melk had gehaald.

Even de supermarkt bellen…

Dus besloot ik om – doe eens gek – de supermarkt te bellen. In het kader van ‘je weet maar nooit’, kon ik het altijd vragen, toch? Of iemand een briefje van tien euro had gevonden en afgegeven. De bedrijfsleider antwoordde met een glimlach – ja, dat hoorde ik aan de telefoon – dat hij mij weinig kans gaf dat iemand zo eerlijk zou zijn om een gevonden biljet van tien euro af te geven.

Eerlijkheid bestaat nog…karma?

Ik vertelde hem toen dat ik die ochtend iets soortgelijks had meegemaakt en dat ik het biljet netjes had afgegeven. Waarop hij zei dat het wel een uitzondering was in deze tijd. Dit deden niet veel mensen meer. Afijn, ik bedankte hem voor zijn moeite en probeerde het gewoon maar los te laten. Hier heb je ook geen controle over. Tot mijn verbazing ging om iets voor half tien ’s avonds de telefoon. Heel eerlijk? Ik herkende het nummer niet en normaal gesproken neem ik nooit op. Iets zei mij dat ik het dit keer wel moest doen. En wat denk je? Iemand had onze tien euro gevonden tijdens het boodschappen doen en het afgegeven bij de service balie! Eerlijkheid bestaat nog.

Hoe Jehova’s Getuigen er ook voor je kunnen zijn

Dat was dus ‘karma’ maar hoe zit het nu met lief voor jezelf zijn? Tja, dit is dan weer iets wat ik ingewikkeld vind. Ik beschrijf het maar precies zoals ik het ervaar. Eindelijk had ik weer eens (online) contact met iemand die ik lang geleden voor het laatst had gezien. Ik had gelezen dat ze tegenwoordig in het buitenland woont. We spraken over wat er het laatste jaar gebeurd was en ik vertelde over dat het bijna een jaar geleden is dat mama is overleden en hoe (extra) moeilijk ik het nu heb. Hoe intens het verdriet weer aanvoelt. Ze schreef mij een prachtig, troostend en dierbaar antwoord vanuit haar geloofsovertuiging (Jehova Getuige).

Toen mama er ineens niet meer was

Het toeval wil dat vorig jaar mei – vlak nadat mama was overleden – er Jehova’s Getuigen aanbelden. Ik had er op dat moment geen ruimte voor en liet het verdriet er volop zijn. Ze schrokken ervan. Condoleerden mij met het grote verlies en lieten mij meteen met rust. Weken later belde een van de vrouwen weer aan. Ze zat ermee dat ze – naar haar gevoel – mij hadden laten zitten met het verdriet en gaf mij een boekje. Niet met het doel om mij te overstelpen met informatie over God. Nee, het desbetreffende boekje ging over rouw. Wat je kunt verwachten. Wat je wellicht zou kunnen helpen. En het doel was troost. Die momenten? Ik weet ze nu nog. Ik heb dat erg gewaardeerd. Zag er geen onderliggende reden in. Of pressiemiddel. Het voelde als pure menselijkheid.

Goose bumps

Dit alles vertelde ik zojuist aan H. en ons dochtertje in de auto, terwijl we naar onze bestemming reden. Tegelijkertijd schoot ik vol en voelde ik het verlies weer zó intens naar boven komen. Precies op dat moment kijk ik naar buiten. Zie ik een groepje Jehova’s Getuigen staan en een van hen kijkt mij glimlachend aan. Je raadt het vast al. Die persoon was de vrouw die twee keer aan mijn deur heeft gestaan. De mevrouw die speciaal terug was gekomen om te vragen hoe het met mij ging. Karma? Ik kreeg in ieder geval kippenvel.

Iets met karma en lief voor jezelf zijn

Wat dat nu te maken heeft met ‘lief voor jezelf zijn’? In onze omgeving is iemand – die wij al een jaar of dertig – kennen ziek geworden. De desbetreffende persoon is geen vriend, zelfs geen kennis. Meer een persoon die wij zo nu en dan hebben gezien en waar we weleens mee hebben gesproken. Toch raakte dit nieuws mij heel erg. Hij is ziek geworden in het voorjaar van 2018. En dat ik dat heb gemist, heeft waarschijnlijk te maken gehad met het onverwachte overlijden van mijn moeder in mei vorig jaar. Nu hij noodgedwongen zijn winkel moet sluiten voel ik de behoefte om langs te gaan. Mijn steun te betuigen. Iets. Alleen durf ik het niet. Ben ik bang dat ik daar huilend sta, omdat ik daardoor ook weer in het verdriet om mama kom.

Wat is wijsheid?

Wat is dan het beste wat je kunt doen? Over je grenzen heen te gaan met het risico dat ik mijn verdriet meeneem? Het intense verdriet wat ik ervaar en dat niet om hem gaat, maar van mijzelf is. En waarmee ik hem overstuur zou kunnen maken. Of is het beter om ‘lief te zijn voor jezelf’. Door mee te voelen. Vanuit binnen. Vanuit jezelf. Aan hem te denken. En het daarbij te laten? Wat is wijsheid? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik het bezoek al een paar weken uitstel. En morgen is de laatste dag dat de winkel nog open is. Ik weet niet eens of hij er is. Zijn familie, die alles regelt, is er wel.*

Geloof jij in toeval? En hoe ga jij met dit soort dilemma’s – zoals ik op het laatst noem – om?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

* Naschrift: Ik ben uiteindelijk niet meer langs gegaan. Het voelde beter om het zo maar te laten