# jomo , oftewel de ‘joy of missing out’

# jomo? Wat betekent dat nu weer? Ik zag de term gisteren op Instagram voorbij komen. Je hebt vast weleens gehoord van # fomo (fear of missing out). Iets wat ik zelf niet dacht te kennen, maar waar veel jonge mensen tegenwoordig behoorlijk last van schijnen te hebben. De angst om iets te missen. Waardoor ze amper rust meer nemen en in plaats van eens een keer rustig thuis blijven, juist op pad gaan. Familie, vrienden, uitgaan, uit eten gaan, nieuwe restaurants en andere hotspots blijven ontdekken. Het kan niet op en het houdt niet op. Vermoeiend en een brandhaard voor een toekomstige burn-out lijkt mij.

# fomo versus # jomo

Bang om iets te missen? Seriously? Waar ik in eerste instantie dacht: “Dat zal mij nooit overkomen“. Ging ik – na een grondige zelfanalyse – eens goed kijken naar de afgelopen jaren. De jaren voordat onze kleine kruimel geboren werd. En zie daar. Ik herken dit gedrag heel goed. Ergens rond mijn 35ste begon het namelijk ontzettend te kriebelen. Een hoog ‘is dit het nu’-gevoel en een explosie van (spannende) activiteiten die ik allemaal ineens wilde doen. Een soort van thrillseeking. Dagelijks borrelen? Check. Acteerlessen? Te eng, maar toch doen. Vakanties? Weekendjes weg? Heel graag. Hard werken en tegelijkertijd een ontzettend vol sociaal leven? Ik kon dat.

Photocredits: Sean Palermo

De control-alt-delete knop werd niet ingedrukt, maar ingerámd

Niet dus. Want ineens was daar keihard die reality check. En werd ik – door mijn lichaam – per direct ‘on hold‘ gezet. Een soort van control-alt-delete knop die werd ingeramd. Ik zal je eerlijk vertellen. Ik wist niet wat mij overkwam en werd min of meer ‘gedwongen’ ziek gemeld. Eenmaal thuis bleef ik continu lang in bed liggen. Of ik verplaatste mij naar de bank. Een telefoontje moeten plegen? Ik kon er uren tegenop zien, om het vervolgens niet te doen. Mijzelf douchen en aankleden? Vaak was het om 17 uur nog niet gelukt. Laat staan dat ik boodschappen kon doen of eten koken. Dat kwam allemaal op mijn partner neer, die overdag hard werkte om vervolgens thuis alles over te moeten nemen.

Iets met een uitgerekt elastiekje

Dat dat voor hem ook heel zwaar was? Kon ik destijds niet zien. Grote onzin vond ik dat. Want ik had het zwaar. Wat moest hij nu helemaal doen? Nu kan ik daar anders naar kijken. Maar toen? Lukte dat absoluut niet. Ik was letterlijk ’te ver heen’. Daar heb je zeker wat van geleerd toch Rory? Absoluut. Dat is helemaal waar. Want mijn ‘uitgerekte elastiekje’ komt nooit meer helemaal terug in zijn vorm. En inmiddels voel ik het – zowel lichamelijk als in mijn hoofd – al eerder aankomen. Dat gevoel dat ik weer te druk ben.

# fomo, Fear of missing out –> # jomo, Joy of missing out

Ik probeer regelmatig te ontspannen (al gaat mij dat de laatste maanden niet zo goed af) en niet teveel ‘ja’ te zeggen op reviews en / of events (gaat mij nog veel slechter af, want ik vind het juist allemaal zo ontzettend leuk!). Toch een gevalletje van #fomo ? Klopt, want ik merk dat ik weinig wil missen. Zeker nu ik – door omstandigheden – momenteel wèl wat vaker events bij kan wonen. De consequentie? Het begint mij beetje bij beetje te nekken. Ik heb geen overzicht meer. En ik zie weer wat minder wat ècht belangrijk is in het leven.

Wanneer je veel te veel inplant

Een voorbeeld? Ik schreef eerder een artikel over drie ontzettend leuke events begin april. En eigenlijk vergat ik ook nog de eerste keer modeshow lopen van mijn mini voor het leuke kinderkledingmerk Tumble ‘N Dry van die zaterdag te vermelden. Dat er in diezelfde week ook iets naars gebeurde (kinderfiets en auto, gelukkig niets ernstigs) wat heel veel impact op haar heeft gehad. We ook nog even woensdagmiddag naar het Concertgebouw gingen en in de ochtend naar de tandarts voor een uitgebreide behandeling. En mini die vrijdag ook nog eens uit eten ging met een vriendinnetje en haar moeder. Ja, dat maakte het allemaal wel heel druk.

Sweet Bunny Hare, Darphin en Vichy

En over de weken erna heb ik jullie nog niet eens verteld. Een ontzettend leuke paasbrunch – georganiseerd door Mariska van Marvelousz.com – bij restaurant Mama Kelly in Amsterdam met tegelijkertijd een leuke presentatie van de Sweet Bunny Hare supplementen. De dag erna was ik welkom bij de lancering van – inmiddels – een van mijn nieuwe favoriete merken ‘Darphin’ tijdens een fijne lunch in het centrum van Amsterdam. En diezelfde middag ging ik ook nog naar een fijn Vichy Consult met allerlei nieuws en nieuwe producten van Vichy. Het was allemaal zó ontzettend leuk maar wel veel, dus het hakte er wel in.

En toen zat er (letterlijk) iemand op mijn bumper

Helemaal omdat ik – vlak voor ik bij restaurant Mama Kelly aankwam – ook nog eens werd aangereden door een of andere eikel (excusez le mot). Vlak voor een stoplicht nota bene. Ik zal je de details besparen maar het was een heel vervelend moment met iemand die totaal niet mee wilde werken. Hij wilde niet uitstappen, zéker niets invullen en het gebeurde eigenlijk te snel om een foto te kunnen maken van zijn kenteken. Een online aangifte bij de politie verder blijkt dat ze niets kunnen (of willen) doen en dus zou ik eigenlijk nu contact op moeten nemen met mijn verzekering of het Waarborgfonds…

Floor Kleyne en Maria Nila

Maar door alle drukte – schoolvakantie, waarin ik ook nog even een dag voor de Ameland-vakantie naar Amsterdam toog voor wederom een (ontzettend) leuk event van het Zweedse merk Maria Nila  – is het er nog niet van gekomen. Grappig genoeg word je vanzelf wel afgeremd want op de een of andere manier haperde de dag van de afspraak het openbaar vervoer (weer) waardoor ik er ruim anderhalf uur over had gedaan om bij de Lijnbaansstraat in Amsterdam te komen. Een gevalletje van # jomo op natuurlijke wijze. En toch … als ik terugkijk ben ik heel blij dat ik er bij ben geweest. Mijn heldin Floor Kleyne weer heb kunnen zien (en kort spreken) en ik weer wijzer ben geworden over de haarmaskers van Maria Nila.

Doorsporten met een blessure? Ik kan dat

Dat ik behoorlijk over mijn grenzen heen ben gegaan, merkte ik toen ik (want natuurlijk wilde ik ook mijn quotum van drie keer sporten in de week halen) mijn onderrug ernstig had geblesseerd. Een gevalletje van te intens sporten op een maandag. De dag erna weer gaan – terwijl je aanvoelt dat het misschien niet zo verstandig is) en het gewoon de dag voor de vakantie wéér herhalen. Ook wat dat betreft mag ik het principe van # jomo wat meer hanteren. En dat met het Maria Nila-event tijdens diezelfde middag. Heel onhandig, want daardoor heb ik met pijnstillers de eerste vakantiedagen doorgebracht. En was ik wat gelimiteerd in mijn bewegingen. Handig met een wat langere autoreis voor de boeg, not!

Photocredits: Mariska van Marvelousz (de uitgelichte foto is met haar toestel gemaakt)

Liefde, herinneringen en verdriet

En zo werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik – min of meer – tot rust kwam tijdens onze vakantieweek op Ameland. Ik zeg ‘min of meer’, want het was namelijk precies dezelfde (mei)vakantieweek als vorig jaar. De vakantie die we destijds af hebben gebroken omdat ik het meest afschuwelijke nieuws te horen kreeg over mama. Het was daarom ook heel dubbel om daar weer te zijn. In precies hetzelfde vakantiehuis. Alles te herkennen van de momenten van het slechte nieuws. Blijheid, herkenning en intens verdriet. Het kan allemaal naast elkaar bestaan. Tegelijkertijd dacht ik ook: “Als ik ergens moet zijn op deze moeilijke momenten, dan maar ook daar. Net als vorig jaar“.

# jomo en nu for real

En dat brengt mij bij mijn conclusie over # jomo, de ‘joy of missing out‘. Het wordt tijd dat ik ècht wat meer in de ontspanning kom. Rust neem. Nog zorgvuldiger afweeg wat ik wel of niet doe, en wel of niet aanneem. Want op het moment dat ik dat niet doe, ontstaat er onrust, moeheid, spanning en veel stress. Waar mijn mini op een bijzondere manier op reageert. Zij wil dan alles ‘dragen’, het allemaal op zich nemen. Wat natuurlijk niet kan. Een 7-jarig meisje moet gewoon kind kunnen zijn. En dus besluit ik bij deze om meer in de ontspanning te komen. Niet meer op alles ‘ja’ te zeggen (ook al vind ik alles hartstikke leuk). Minder verkrampt te willen sporten. Meer de tijd te nemen voor wat ik doe. En daar duidelijk in te zijn. Want wat het allerbelangrijkste is, staat recht voor je neus.

Heb jij al eens gehoord van de term # jomo? En ben jij bang om dingen te missen of juist niet?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Voor de genoemde – zonder meer ontzettend leuke – events ben ik uitgenodigd

De producten die ik heb ontvangen, ga ik in fases reviewen (houd mijn blog in de gaten!)