En dan ben je ineens geen kind meer …

“En dan is ineens daar die dag. En ben je geen kind meer“. Ik kan mij nog levendig herinneren wanneer ik dit liedje van Karin Bloemen hoorde. Live, bij een optreden en ik zat op de eerste rij. Wat was ik diep geraakt. Ik hoorde het voor het eerst en ik kon niet stoppen met huilen.

Ik ben ineens geen kind meer

Jaren later, maar nog veel te vroeg. Is het voor mij waarheid geworden. Ik ben geen kind meer. Onvoorstelbaar, onwerkelijk, afschuwelijk. Mama was bescheiden en hield er niet van om opgehemeld te worden. Mama’s overlijden is ook niet iets om te ‘etaleren’. Vandaar mijn stilte en afwezigheid op social media de afgelopen tijd. Zonder uitleg.

Wat echt belangrijk is bevindt zich voor je

Het is allemaal zo ontzettend onbelangrijk. Wat echt van belang is bevindt zich recht voor je neus. Koester het. Doe ermee wat je wilt, maar zorg dat het goed voelt. Scheidt wat hoort, of wat anderen vinden dat belangrijk is van dat wat echt belangrijk is.

Het verlies van je moeder

Binnen twee weken was voor mij het onmogelijke gebeurd. En ben ik geen kind meer. Natuurlijk heb ik nog een vader en koester ik dat. Maar het verlies van je moeder is iets wat je intens raakt. Als een mokerslag. Als een trap in mijn middenrif. Onwerkelijk. En onomkeerbaar.

Onvoorwaardelijke liefde

Wat heb ik veel van je geleerd mama. Van het verschil tussen onze levens. Je adviezen. Van je rust als ik in paniek was. Je begrip als ik onbegrip verwachtte. Van je onvoorwaardelijke liefde.

Een moeder voor mij en een oma voor Mila

Voor mij. En voor Mila. Kostbaar zijn haar eerste zes levensjaren. Omdat ze die met jou heeft mogen doorbrengen. Van twee keer per week langskomen in het eerste jaar, tot eens per twee weken de laatste tijd. Hoe prachtig is het dat jullie samen zoveel hebben kunnen ontdekken? Van een flesje geven tot wandelen met de kinderwagen. Van de eerste stapjes tot knutselen en samen spelen. En dus niet alleen Mila die leerde van Oma, maar ook andersom.

Diep in ons hart

Een afscheid moest er zijn, maar dat voel ik niet als een definitief afscheid. Intens verdriet, dat je niet meer fysiek bij ons bent en we je nooit meer zullen zien. Dat wel. Maar jijzelf? Bent er altijd. Nooit weg. Diep in ons hart. Dat is blijven. Houden van. Dat is liefde.

Ik hou van je mama.