Hoe vertel je iemand dat die stinkt

Hoe je iemand vertelt dat hij of zij stinkt? Ik vind het erg ingewikkeld. Grappig genoeg is het mij twee keer overkomen in de afgelopen week. Ik liep de trein in. Ging zitten op de eerste de beste vrije plek. En ineens rook ik een vreselijk penetrante geur. Maar dan ook ècht. Oud zweet vermengt met een smerige lichaamsgeur. Heel erg vies. Wat doe je dan? Sta je direct op? Blijf je zitten?

Blijven zitten waar je zit

Wat ik deed? Ik bleef zitten. Er zat maar één vrouw schuin tegenover mij op de vierzitsbank. Geen twijfel over mogelijk wie het was dus. Mijn eerste gedachte:” Zou het een zwerfster zijn?“. Nee, dat leek toch niet het geval. Toen ze moeiteloos van Nederlands naar vloeiend Duits switchte om een stel toeristen te helpen die nog nooit van inchecken hadden gehoord, dacht ik: “Nee“.

Iemand die stinkt

Maar toch. Was haar kleding dan oud? Gebruikt? Vervuild? Ook dat leek niet zo. Bij nadere inspectie (subtiel) zag ik inderdaad wat ondefinieerbare vlekken op haar broek. Toch zag ze er niet echt onverzorgd uit. Maar hoe kan het dan? Zou ze zelf niets ruiken? De geur – bijna stank te noemen – was echt heel doordringend.

Rory, sta gewoon op!

Maar Rory, waarom stond je niet gewoon op? Ja, heel gek. Geen idee. Het leek mij een tikje lullig. Dan zou ze misschien denken dat ik het om haar deed. Dat opstaan. Nou en? Ja inderdaad. Nou en? Als je opstapt en wegloopt, dan weet iemand toch niet waarom je dat doet? En als ze het wèl weet, beseft ze dus zelf ook dat ze niet lekker ruikt.

Iets met voegen

In plaats daarvan heb ik – mijzelf weer lekker ‘voegend’ in deze situatie – ruim twintig minuten in een ontzettende stank gezeten. Mijn adem ingehouden. Niet door mijn neus ingeademd. Lekker verkrampt. Totaal niet bij mijzelf blijvend.

Ik wil gewoon niet iemand kwetsen

Ik dacht dat ik nu inmiddels – op mijn 46ste – toch wel vrijer hierin zou zijn geworden. Minder zou voegen. Eerder en meer voor mijzelf zou kiezen. Eigenlijk is dat ook zo. Maar blijkbaar is iemand – al dan niet onbedoeld en onbewust – kwetsen iets wat ik niet makkelijk doe.

Gevoel en intuïtie, onbetaalbaar

Wat ik hiervan geleerd heb en wat ik anderen aan zou willen raden? Blijf bij je gevoel en intuïtie. Als ik dat zou hebben gevolgd, dan zou ik namelijk direct zijn opgestaan. Dan zou ik voor mijzelf hebben gekozen.

Zo moeder zo dochter

Soortgelijk gedrag. Voegen. Genoegen nemen met een vervelende situatie, omdat ik het lastig vind om iemand te kwetsen. Dat gedrag zie ik nu al bij ons 5-jarig dochtertje. Zij kiest regelmatig voor de ander en niet voor zichzelf.

Wil je even opstaan? Ík wil daar zitten!

Een voorbeeld. Zij is ’s ochtends – bij binnenkomst in de klas – gaan tekenen. Vriendinnetje komt wat verlaat binnen. Er is geen plekje meer voor haar aan het blok waar getekend wordt. Ze loopt naar ons dochtertje, huilend dat er geen plek meer is. Zegt dat zij graag wil tekenen en vraagt Mila om op te staan. Wat ze overigens 9 van de 10 keer ook doet. Bizar! Heel lief maar véél te veel voegend.

Als moeder tussenbeide komen

Ook al hoor je als ouder niet tussenbeide te komen. Toch doe ik dat stiekem wel. Ik leg het in alle rust en redelijkheid uit en zeg Mila dat ze gewoon mag blijven tekenen. Aan het vriendinnetje leg ik uit dat er nu helaas geen plekje meer is om te tekenen, maar dat er nog wel ruimte is bij de puzzelhoek, of bij een andere tafel.

Practice what you preach

Euh, maar Rory, dán kan je het dus wel? Exactly. En goed voorbeeld doet volgen. Ik wil mijn dochtertje het goede voorbeeld geven. Iets met ‘practice what you preach‘. Aldus ga ik dit – wanneer iemand stinkt en ik er oprecht last van heb – de volgende keer ander aanpakken. Want als je dicht bij jezelf blijft, dan kan je toch nooit iemand kwetsen?

Wat was de laatste keer dat jij iemand hebt gekwetst?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl