Hoe verdriet je blik kan vertroebelen

Vertroebelen? Ja, dat klopt. Ineens kan ik mensen minder goed ‘lezen’ en zoek ik soms teveel achter iemands woorden. Aan de andere kant is dit ook wel juist de periode dat je mensen ‘echt’ leert kennen. Plus – wat het extra verwarrend maakt – inschatten van diegenen waarbij ik mijn verdriet kwijt kan lukt mij juist weer wèl. Soms. Want ook ik zend tegenstrijdige signalen uit. Eigenlijk wil ik geen aandacht, maar als je mij die aandacht bewust niet geeft, raakt het mij ook weer. 

Het vertroebelen van je blik

Zou dit vertroebelen van mijn blik nu echt alleen door het verdriet komen? Kan dat? Ik denk het eerlijk gezegd wel. Ik merk dat ik mijn normale scherpte en focus even kwijt ben. Verzanden in een ‘sale’-mailtje van H&M? It happens. Opstaan om iets te pakken en dan ineens niet meer weten wat je ook alweer wilde doen? Het gebeurt mij regelmatig. Een tabblad openen omdat het laden te lang duurt en dan kwijt zijn wat je wilde opzoeken? Guilty.

Biertje?

Ook zoiets. Letterlijk ‘het vertroebelen van je blik’. Ineens drink ik weer wat meer. Geen zorgen hoor. Het loopt niet de spuigaten uit. Maar iedere dag een wijntje (of speciaalbiertje)? Check. En dat al sinds dat ik bij mama in het ziekenhuis was. Iets wat ik overigens alweer een tijdje aan het afbouwen ben. Want deze blogpost schreef ik oorspronkelijk midden juni. Ik bouw af dus, of ik waag er in ieder geval een poging toe.

Lief zijn voor jezelf

Maar het zegt wel iets. Of niet? Want laten we eerlijk zijn. In een periode van groot verlies. Waarin alles rauw op je dak komt vallen. Is het fijn om de harde randen wat zachter te maken. Om de ergste gevoelens van totale ontreddering te kunnen hanteren. Mag je nu juist niet ècht even ‘lief voor jezelf zijn’? En wat houdt dat dan precies in? Een lieve blogvriendin vertaalde dat voor mij als in: “En wat als het nu om je beste vriendin zou gaan?“. Doe dát dan voor jezelf.

In je allergie zitten

Nog zo eentje. Allergisch zijn voor de verkeerde opmerkingen, autoriteit en zogenaamd goed bedoelde adviezen. Hoezo het kost tijd om het te ‘verwerken’. Is het ooit ‘over’ dan? Je verlies? Je intense verdriet? Het gemis? Iemand omschreef het zo goed: “De leegte wordt niet gaandeweg opgevuld. Nee, je leert leven met die leegte“. Waarmee ik niet wil zeggen dat je persé altijd intens gemis móet blijven voelen. Ik kan mij voorstellen dat uiteindelijk de mooie herinneringen gaan overheersen boven het rauwe verdriet. Los daarvan. Ieder persoon rouwt anders.

Ik vind dit rete ingewikkeld

Ik krijg dus jeuk van verkeerde opmerkingen. Maar wat is verkeerd?  Begrijp ik ook echt wat men zegt? Of hang ik er een oordeel aan? Interpreteer ik de boodschap verkeerd? En creëer ik zelf een probleem? Dat is nu precies wat ik bedoel met het vertroebelen van die blik. Mijn blik. Ik wil niet teveel vanuit een slachtofferrol denken en handelen. Of de goed bedoelde woorden en adviezen van anderen interpreteren als iets wat ík moet. Verdrietig en boos worden. En daarmee de ander bejegenen op een manier die niet klopt. Maar ik vind het gewoon rete ingewikkeld.

Het leven gaat door

Je blik (laten) vertroebelen. Het is nog nooit zo makkelijk geweest als tijdens mijn periode van diep verdriet. Het is dan ook niet niks. Het leven gaat door en dat is afschuwelijk. En het leven gaat door en dat is goed. Maar hoe je het invult? Dat is zo makkelijk nog niet. In het boekje van Margriet van der Kooi, ‘Verdriet is een werkwoord’ wat mij door Laura is aangeraden wordt perfect beschreven wat ik voel. Margriet noemt het een ‘Houd-me-los-laat-me-vast’-houding. En natuurlijk kan ik niet weten wat mijn verdriet bij jou teweeg brengt.

En je werk?

Dat was en is ook een dilemma. Ga je voorzichtig aan starten met je werk, want het zorgt voor wat afleiding? Of doe je het juist niet, want wat zal ‘men’ wel niet denken? Dat ik snel vergeet? Wel heel gemakkelijk verder ga? Dat het leven doorgaat? En waarom maak ik mij druk om wat een ander vindt? Waarom is dat belangrijk? Of is het mijn eigen onzekerheid die spreekt?

Oordelen? Ik doe het zelf ook

Want doe ik eigenlijk niet precies hetzelfde? Hoor ik mensen in de trein klagen en praten over het weer, hun vakantie of werk en heb ik mijn oordeel al klaar staan. “Dat zijn ‘niks’-probleempjes!“. Can be. Maar op dat moment zijn het wel hún problemen. En daar heeft mijn pijn, mijn intense verdriet niets mee te maken.

Daar is ze weer

Het waziger zijn van mijn focus, het vertroebelen van mijn blik. Dat is niet iets wat zomaar over is. Ik merk het tijdens mijn hernieuwde afspraken bij de haptonoom. De ‘oude’ Rory. Het onzekere meisje, bijna op het paniekerige af is zo nu en dan weer terug. Ze probeert grip te krijgen op de stabiele(re) persoon die ik alweer jaren ben.

En dat is niet gek, vreemd of raar. Het is logisch. En het is ok om dat te voelen. Te ervaren. Als je het maar erkent, verwelkomt, doorleeft. En dan weer verder gaat.

Herken jij dat? Het vertroebelen van je blikveld tijdens een periode van verlies? En hoe ga jij daarmee om?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl