Jezelf oud maken? Tell me, hoe doe je dat precies? En waarom? Dat laatste lijkt mij een nog betere vraag. Hoe ik hier zo bij kom? Een voorbeeld. Ik ga een fijne samenwerking aan met een PR-bureau. Met betrekking tot gezichts- en huidverzorgingsproducten. Vanzelfsprekend doe ik voorbereidend onderzoek. Welke merken vertegenwoordigt het bureau? Hoe staan ze in de samenwerking met bloggers? En wat kan ik voor ze betekenen?
Niche-blog
Een voorwaarde is dat mijn doelgroep (ik heb een zogenaamde ‘niche-blog’, want ik richt mij op moeders en ‘moeders-to-be’ op latere leeftijd) en de doelgroep van het bureau waarmee ik samenwerk overeenkomen. Mutual point of interest. We kunnen elkaar ondersteunen. Helpen. Kortom. We hebben een match. Passen bij elkaar. Maar goed. Over de merken van het PR-bureau dus. Mijn interesse is gewekt. Zeker omdat ik bepaalde merknamen niet ken. Wat is het? Wat doet het? Via vriend Google kom ik al een eindje op weg.
Review
Ik vind een review over merk A, geschreven door iemand (we noemen haar even persoon X) die ik zelf niet ken. Vanzelfsprekend doe ik verder niets met de review. Iets overnemen doe ik niet en nooit trouwens. Ik lees het puur uit interesse. Het is namelijk handig om te kijken hoeveel er al over een onderwerp / merk / product is geschreven. Als er weinig over te vinden is, top! Dan ik kan ik er helemaal mijn eigen gevoel en visie op loslaten (als er wel wat meer over geschreven is, dan bedenk ik een invalshoek die nog niet beschreven is).
Hoe je jezelf oud kunt maken
Waarom ik het dan toch noem? De situatie? Dat persoon X over merk A heeft geschreven? Omdat ik mijzelf verbaas over hoe oud iemand zichzelf kan maken. Want schrijf erover. Blijf het benoemen. Blijf er je aandacht op vestigen. En dan klinkt het ook echt zo. Lijkt het de enige waarheid te worden. Zo zonde. En niet nodig. Het voelt zo negatief. Jammer. Is wat ik denk.
‘Dit oudje’ … brrrr
Want persoon X schrijft best een interessant artikel. Maar de manier waarop ze over zichzelf schrijft? Not so interesting. Als je jouw verhaal al begint met ‘dit oudje’ en je maar door blijft gaan over je rimpels. Dat je ’s ochtends zoveel tijd nodig hebt om jezelf ’toonbaar’ te krijgen. Om überhaupt je ogen open te krijgen? Ik vind het jammer (en afleidend) en niet nodig.
Ik schrik!
En wanneer ik vervolgens lees dat de schrijfster pas 42 jaar is? Dan schrik ik. Dan verbaas ik mij. Over haar zelfbeeld. Een oordeel? Nee hoor. De verbazing is gewoon oprecht. Wat is het dat je jezelf zo oud ziet. Zo oud maakt. Waarom is het nodig?
De zwaartekracht met 47 jaar
Ik? Ik ben inmiddels 47 jaar. Natuurlijk. Als ik onopgemaakt boven een spiegel hang, om een pukkeltje of iets dergelijks te bekijken. Zie ik ook heus wel dat mijn huid niet meer zo strak is . Misschien ook wel een tikje hangt. Maar dat doe ik toch zelf? (overigens zou niemand zichzelf zo hangend boven een spiegel moeten bekijken. De zwaartekracht doet altijd zijn werk. Ook als je in de twintig bent).
Dat ziet er best goed uit!
Want als ik bij – ik noem maar een dwarsstraat – de LaDress sample sale een kek jurkje, maatje XXS uit het rek kan trekken. Mouwloos. Met tijgerprint. Dat voor mij houdt. In de spiegel kijk en denk: “Dat ziet er best goed uit“. Dat is toch veel positiever?
Ik ben geen 18 meer
Natuurlijk ben ik geen 18 meer. En denk ik dat ook niet. Dan zou ik een beetje ‘in denial‘ zijn. Ik hoef mijzelf niet jonger voor te doen dan ik ben. Maar ik kan mij wel mijzelf voelen. Naar mijn gevoelsleeftijd kijken. Dat ervaren. Op een natuurlijke manier. Aging gracefully. Een term die ik vaker heb gebruikt. Niets mis mee.
Maak jij jezelf wel eens (onnodig) ouder dan je eigenlijk bent?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
