Mijn leven. En daarover nadenken. Niet persé iets wat je aan het einde van een levensjaar moet doen. Of aan het begin van een nieuw jaar. Soms heb je dat weleens. Een moment, een gebeurtenis, een verhaal. Iets, wat je triggert. Dat je doet nadenken over het leven wat je tot nu toe leidt. Een soort van terugblik creëert. En je doet kijken naar de beslissingen die je in de loop der jaren hebt genomen. De inspiratie voor dit onderwerp? Een bericht van een kennis. Die alle schepen achter zich verbrandt en op zoek gaat. Letterlijk. Naar avontuur.
Nadenken over mijn leven
Het raakte mij. Ik las het bericht vlak voor het slapen gaan (ik weet het. Ik schrijf met enige regelmaat over de nadelen van smartphone-gebruik – al dan niet in bed – en zelf keek ik toch weer even door mijn berichtjes). In eerste instantie heel verrast, omdat ik het niet achter haar had gezocht. En waarom eigenlijk niet? Want hoe goed ken ik de bewuste persoon eigenlijk? Niet zo heel goed, maar daar gaat het niet om.
Dát heb ik nooit gedaan in mijn leven
Het gaat om jezelf vereenzelvigen met iemand. Een persoon die gedurfde keuzes maakt in haar leven. Het drukt je met je neus op de feiten. Namelijk dat jij dat niet hebt gedaan. Nooit eigenlijk. Waar ik het over heb? Je baan opzeggen. Je huur opzeggen (of je huis verkopen). En gaan. Op reis. Naar een ander land. Uiteindelijke bestemming onbekend. Ongewis. Het moment dat ik dat las voelde ik het een beetje kriebelen.
Life changing events
Want heb ik eigenlijk ooit life changing gebeurtenissen meegemaakt? Wat heb ik nu eigenlijk gedaan in en met mijn leven? Natuurlijk ga je op zo’n moment ook relativeren. Want het meisje waar ik het over heb is begin twintig. Ik ben toch alweer in de veertig. Verschil moet er zijn. En heel eerlijk? Trouwen, een burn-out, huis kopen van een tekening, verre reizen naar uiteenlopende bestemmingen, überhaupt wat van de wereld hebben gezien, een baan of zes te hebben gehad. Dat is ook best wat.
Met stip op nummer 1 in mijn leven
De allergrootste en mooiste gebeurtenis ever in mijn leven – ons leven – was en is natuurlijk de geboorte van ons meisje. Spontaan, onverwachts, maar o zo gewenst. De grootste life changing gebeurtenis die er bestaat (voor mij, voor ons). Wil ik dat nu echt vergelijken met alles opgeven en op reis gaan? Is dat nu serieus iets wat ik nog zou willen? Nee, natuurlijk niet. Maar het is het gevoel dat het bij mij opriep. De prikkels. Het gevoel van afscheid nemen van iets wat ik ook had kunnen doen. De ogenschijnlijke eindigheid van mogelijkheden.
Is het leven eindig?
Dat raakt mij. Niet het feit dat ik dat (alles opgeven in mijn leven en gaan reizen) zou willen doen. Maar het feit dat de keuzemogelijkheden aan het opraken zijn. Dat beangstigt mij soms. Tegelijkertijd denk ik: “Wat een onzin“. Alles is nog mogelijk. Het is maar hoe je het bekijkt en hoe je het aanpakt. Plus, ben ik eigenlijk niet best een ‘behoudend’ typje? Mijzelf analyserend denk ik dat ik dat zeker 300% ben geweest. In mijn jongere jaren. Maar eigenlijk al heel lang niet meer. Want ik heb mij in nieuwe avonturen gestort. Met mijn blog en alle ontzettend leuke projecten van Milaboekjes en ons kinderyogabordspel.
Jij hebt makkelijk praten!
Natuurlijk heb ik de luxe dat we vooralsnog kunnen leven van één salaris en dat ik mijn business kan opbouwen op de manier zoals ik dat wil (let wel, ons kind staat altijd op nummer 1), vanuit huis. En misschien wordt het wel gezien als een ’taboe’. Het nadenken over hoe je leven ook had kunnen lopen. Over welke keuzes je anders had kunnen maken. Wat zou het je hebben opgeleverd? Of hebben gekost? Daarom geloof ik niet heel erg in ‘Als als, dan dan’. Want het leven loopt zoals het lopen moet. En voor de een is dat alle schepen in je leven achter je verbranden. Voor de ander is het accepteren, respecteren en genieten van het leven dat je nu leidt.
Waar sta jij in je leven? En welke keuzes wil jij nog maken? Ik lees het graag in de reacties.
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
