Hoe jezelf terugtrekken uit ‘social gatherings’ je een fijnere moeder en partner maakt

Social gatherings. Verplichte nummers noem ik ze. Als iets ‘moet’ ga ik met de hakken in het zand. Waar ik vroeger – al dan niet met lood in de schoenen – het altijd toch maar deed. Mijn ‘masker’ met glimlach opzette. En het over het algemeen ook oprecht best regelmatig gezellig werd. Ging ik toch volledig over mijn grenzen heen. Want mijn ‘vrije’ tijd? Is kostbaar. En die spendeer ik dan ook graag met de mensen waar ik zelf voor kies. Of voor de momenten met mijzelf. Of dat nu bloggen is, of even op de bank hangen met een van de 21 tijdschriften die ik nog steeds niet heb kunnen lezen.

Vrije tijd, een kostbaar goed

Vrije tijd? Is iets kostbaars. Ik vind het niet meer dan logisch dat je zèlf uitkiest waar je die kostbare tijd aan besteedt. Verplichte afspraken? Zoals een verjaardag bij kennissen. Een barbecue bij de sportschool. Een borrel van de straat. Social gatherings zoals ik ze noem? Ik ga niet meer. Geen zin in. Geen tijd voor. Ik kies ervoor om die tijd te spenderen zoals ík dat wil. En daar word ik echt een leukere partner en moeder door.

Social gatherings? Verplichte nummers? Ik doe het niet meer

Want ga maar na. Al die Verplichte nummers die je aangaat. Uit schuldgevoel. Sociaal wenselijk gedrag. Omdat het hoort. Ik wil en doe het niet meer. Betekent dit dat ik de mensen niet meer de moeite waard vind? Jawel hoor, maar dat kan toch ook een op een? Op een moment dat ik dat wil en vanzelfsprekend als zij dat willen? Dan heb je toch ook veel meer aandacht voor elkaar? Dan wanneer je een samenzijn ‘en masse‘ bijwoont?

Sociaal wenselijk gedrag?

Alle respect voor diegenen die hier wèl warm voor worden. Voor de ‘social gatherings‘, zoals ik ze noem. By all means, go ahead. Maar dwing mij er niet toe. Of duw je onbegrip niet volledig ‘in my face‘, zoals ik dat ook heb meegemaakt. Want het resultaat van een decennia of twee over je grenzen gaan? Overal naartoe gaan? Dingen doen waar je eigenlijk niet met je hart in zit? Is een ontwikkeling van een (ongezonde) weerstand die al echt een tijd aanhoudt.

Ben jij contactgestoord of zo?

Het is nu een beweging vanuit mijzelf geworden. Dat zodra iets qua social gatherings aangekondigd wordt, ik al bij voorbaat roep dat ik daar vooral niet bij ben. Met een beetje mazzel kan ik het zó inplannen dat ik een werkafspraak precies rond dat tijdstip op die dag regel. Dit jaar? Ben ik voor het eerst ronduit duidelijk in mijn uitspraken. Ik ben er wel, maar ik kom niet. Nu denk je misschien wel dat ik een a-sociaal persoon ben. Misschien wel een tikje contactgestoord? Niets is minder waar.

Als er iets is, ben ik er voor je

Want is er een probleem? Ik ben er voor je. Heb je iets nodig en er is niemand die je kan helpen? Ik help je wel. Wat ik al eerder zei. Ik ben een – in principe – empathisch persoon en zo word ik ook (h)erkend door anderen. Door vrienden. Maar wel in de flow van het leven. Niet omdat het moet. Moeten is een werkwoord. Waar ik niets meer mee wil. Best lastig als je een vent hebt die daar wèl voor openstaat. Of hij het nu oprecht leuk vindt of dat er ook een sociaal wenselijk aspect meespeelt? Ik weet het niet.

Social gatherings. Lieverd, jij mag zèlf kiezen

Wat ik wel weet is dat ik mijn dochtertje mee wil geven dat je altijd een keuze hebt. Papa gaat met jou wel naar een bijeenkomst / borrel / feestje, omdat hij dat leuk vindt. Mama blijft thuis omdat ze er geen zin in heeft. Punt. En jij – mijn liefste meisje – mag kiezen. Wat jij wilt. Heb je zin? Dan ga je gezellig mee. Heb je er geen zin in? Dan blijf je gewoon thuis. Ja maar Rory, sommige dingen moet je gewoon doen, want dat hoort zo! Leer je haar zo niet verkeerd ‘on-sociaal’ gedrag aan? Niets mee te maken. Ik vind vrijheid om te kiezen een heel belangrijk iets.

Ik vond het leuk èn niet leuk, mama

Gisterenavond werd kleuter – ze is 5 jaar – tussentijds thuis gebracht door H. We gingen samen nog even een klein hapje eten en spraken over de bewuste borrel. Ik legde haar uit dat papa en mama verschillend zijn in dit opzicht. Waarop zij ook zei dat ze het wel begreep. Want ze vond het leuk èn niet leuk. Omdat er zo weinig kinderen waren kon ze alleen maar kijken (en met papa knuffelen). Maar omdat de borrel buiten plaatsvond, in de straat. Had ze het al snel te koud. Prima toch? Dan ga je gewoon naar huis.

Ik blijf erbij. Sociaal wenselijk gedrag kan mij dan wel ver gebracht hebben in het leven. Het heeft mij tegelijkertijd van mijn eigen ik verwijderd. Want jezelf zijn. Echt, oprecht jezelf zijn. Dat is toch het mooiste en meest authentieke wat er bestaat?

Hoe sta jij in het leven? Vertoon je (al dan niet aangeleerd) sociaal wenselijk gedrag of blijf je gewoon jezelf?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl