Hoe je jezelf met een kookboek even elders waant

Kookboeken. Heb jij er veel? Mijn moeder was een eersteklas verzamelaar van deze boeken. Ze las een kookboek dan ook echt als een roman. Ging er speciaal voor zitten en verloor zich in de wereld van recepten, ingrediënten en prachtige (food)foto’s. Maar er ooit iets uit maken? Dat dus helaas niet. Of dat erg was? Nee hoor – al hadden mijn broertje en ik graag proefkonijnen willen zijn – want dit was gewoon haar ding, om op deze manier te genieten van een kookboek.

Maar jij doet het wel Rory! Een gerecht maken uit een kookboek

Daarentegen merkte ik dat ze het oprecht heel leuk vond – als ze bij ons was om met Mila te wandelen en spelen – om te zien hoe ik op basis van een recept hele gerechten uit de grond stampte. Klinkt heel stoer, maar het viel uiteindelijk reuze mee. Maar het feit dát ik het deed, dat vond ze heel leuk. Ze was dan ook altijd geïnteresseerd om te zien wat ik uitzocht (en waarom) en ook met name hoe snel ik het deed. De laatste jaren had ze gewoon minder puf om te koken en daarom maakte ik er een gewoonte van om een extra portie (of meer) mee te geven in van die ’toko-bakjes’ (de Indo’s onder ons weten direct wat ik bedoel).

Bakje mee?

Tupperware-bakjes waar met watervaste stift namen op waren geschreven, lege ijsbakjes, boterbakjes of – last but not least – eerder gebruikte toko-bakjes die je na het wassen gewoon weer bewaarde om elkaar restjes te kunnen geven. Het is iets Indisch en het is iets liefs. Ik koester de dierbare herinneringen en iedere keer als ik weer zo’n bakje zie – nu mijn moeder er niet meer is, worden de bakjes amper nog gebruikt – moet ik weer even slikken.

Ik waan mijzelf heel ergens anders als ik een kookboek lees – Midnight Chicken

Afijn, ik wijd uit. Want ik wilde het hebben over hoe je jezelf met het lezen van kookboeken elders waant. Dat was mijn ervaring al bij Midnight Chicken. Een kruising tussen een zelfhulpboek, roman en kookboek waar ik echt menig avondje mee op de bank heb gehangen. Ondertussen mijn eigen situatie analyserend en kijkend naar de gerechten die ik graag eens zou willen maken. De manier waarop de schrijfster – Ella Risbridger – zich uit: “Neem er lekker de tijd voor met een glas wijn in je hand”, maakt dit tot een kookboek om altijd in je kast te blijven bewaren (en natuurlijk regelmatig in te lezen of uit te koken).

Wetenswaardigheden lezen en meteen een gerecht maken – Vis voor beginners

Toen kwam het boek ‘Vis voor beginners’ – van Mirjam van de Rijst, Harold Pereira en Martien Holtzappel – en al bij de presentatie was duidelijk dat dit een boek was waarin ‘geleefd werd’. Anders kan ik het niet omschrijven. Jullie hebben vast al een aantal van mijn maaksels voorbij zien komen op mijn IG-stories. Dit (kook)boek nodigt uit tot lezen (de wetenswaardigheden, de prach-ti-ge foto’s van Harold Pereira, de indeling en de recepten natuurlijk), maar zeker ook tot het daadwerkelijk maken van de gerechten. Mijn persoonlijke favorieten? De Flammkuchen met gerookte zalm, groene asperges en bieslook èn de pasta met zalm (van Harold!).

Falastin, over mensen, hun keuken en meer

En nu dan weer een heel ander boek. Ik noem het bewust boek en niet specifiek kookboek want ook dit is weer een voorbeeld van hoe een (kook)boek je aan kan raken. Ik heb het over ‘Falastin, het kookboek‘ door Sami Tamimi en Tara Wigley (Fontaine uitgevers, € 29,99). Zodra je het boek openslaat zie en voel je het al, de eerste pagina waarin je vanuit een steegje twee vrouwen in een straat ziet lopen. Je ziet het daadwerkelijke leven. Dit leven loopt als rode draad door het hele boek, waardoor je jezelf letterlijk elders waant. De sfeervolle foto’s van de omgeving, de mensen, maar ook de gerechten verwarmen je als het ware van binnenuit. Waardoor je in dit kookboek wilt blijven lezen.

Een Palestijnse tafel

Wat je kunt verwachten van een kookboek als Falastin? Denk aan een breed verhaal over de Palestijnse keuken. Het verhaal erachter, namelijk dat van een indrukwekkend volk waaraan we een aantal fantastische gerechten te danken hebben. Het boek is gebaseerd op Sami’s jeugd in Palestina en Tara’s reis naar de meest heerlijke gerechten. Maar niet alleen dat. De verhalen van de mensen en de gerechten uit deze keuken gaan hand in hand en zijn niet van elkaar te scheiden. Een mooie gedachte die ervoor zorgt dat dit kookboek een totaalbeleving wordt en is.

De kracht van Falestin

Een voorbeeld? Het persoonlijke verhaal van Islam Abu Aouda raakt mij. Wonend in een vluchtelingenkamp in Bethlehem, draagt ze de zorg voor een gezin van zes kinderen (waarvan de oudste zwaar gehandicapt is) samen met haar man. Een verhaal waar je verdrietig van kan worden. Maar niet als je verder leest, haar foto ziet en leest hoe deze vrouw de eindjes aan elkaar weet te knopen door kookles te geven – samen met andere vrouwen – in het vluchtelingenkamp. Wat een wilskracht en energie gaat er van haar uit. Daarin zit voor mij de kracht van het kookboek. Wat koken in moeilijke periodes, in elke periode, voor je kan betekenen.

Net als mama…

Want ik merk het zelf ook. Zeker nu, in de crisis waarin we ons bevinden. Ik heb op dit moment minder tijd dan ooit, maar ik zoek naar mogelijkheden om gezond te leven, te eten en te bewegen. Wat tot gevolg heeft dat we meer dan ooit koken, experimenteren. Uit … een kookboek. Ik vertelde net nog tegen man en kind dat ik zo blij ben met de boeken die ik tot nu toe heb gekregen (of zelf heb gekocht). Stuk voor stuk zijn het pareltjes. Waar ik niet alleen recepten uit haal, maar waar ik daadwerkelijk van geniet. Simpelweg door ze te lezen… als een roman. Net als mama…

Merk jij dat je (nog) meer bezig bent met gezond leven, in deze periode van intelligente lockdown?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl